9. Waarom is het allemaal zo oneerlijk?

POV Bill

Het was een lange, pijnlijke rit terug naar ons appartement nadat we het ziekenhuis waren uitgezet. De hele weg zat ik in stilte, starend uit het raam, terwijl mijn gedachten als een razende storm door mijn hoofd woedden. Elise herinnerde zich niets. Ze kende me niet meer. Het gevoel van hopeloosheid drukte zwaar op mijn borst.
Toen we thuiskwamen, gooide ik mijn jas op de grond en plofte ik met mijn handen in mijn haar op de zetel. De realiteit van de situatie was te hard om te verdragen. Elise, mijn Elise, had geen idee wie ik was. De gedachte maakte me misselijk. Ik kon niet geloven dat ik haar kwijt was.
Tom kwam naast me zitten en sloeg zijn arm over mijn schouders. "Ik ben haar kwijt," snikte ik, mijn stem gebroken en vol verdriet.
"Geef de hoop nog niet op," fluisterde Tom zacht naast me. "Ze heeft tijd nodig. Dit is niet het einde."
Maar hoe kon ik nog hoop koesteren als ze me niet in de buurt wilde? Hoe kon ik blijven geloven dat het goed zou komen als haar ogen me aanstaarden zonder enige herkenning, zonder enige liefde?
"Tom, ik heb haar alleen maar meer bang gemaakt," zei ik met een zucht. "Ze keek me aan alsof ik een vreemde was, alsof ik iemand was die haar pijn zou doen."
"Je moet begrijpen dat ze in de war is," antwoordde Tom geduldig. "Dit is niet jouw schuld. Ze heeft een ernstig trauma doorgemaakt. Ze heeft tijd nodig om te helen."
Ik schudde mijn hoofd, wanhopig om zijn woorden te geloven maar niet in staat om de angst in mijn hart te negeren. "Wat als ze nooit meer terugkomt? Wat als ze zich nooit meer herinnert wie ik ben? Wat als ze nooit meer van me houdt?"
Tom kneep bemoedigend in mijn schouder. "Bill, we hebben al eerder tegenslagen meegemaakt. We zijn altijd sterker teruggekomen. Elise is een vechter, net als jij. Ze heeft gewoon tijd nodig."
"Maar wat als tijd niet genoeg is?" vroeg ik, mijn stem brekend. "Wat als ik haar voor altijd kwijt ben?"
Tom zweeg een moment, zoekend naar de juiste woorden. "Het doet pijn, Bill. Dat begrijp ik. Maar liefde verdwijnt niet zomaar. Jouw liefde voor Elise en haar liefde voor jou is sterk. Dat kan zelfs de moeilijkste obstakels overwinnen."
Ik knikte langzaam, de woorden van mijn broer vonden een klein beetje houvast in mijn chaotische gedachten. "Ik wil er voor haar zijn, Tom. Ik wil haar helpen herinneren, maar ik weet niet hoe."
"Het enige wat je kunt doen, is er zijn als ze je nodig heeft," zei Tom zacht. "En soms betekent dat afstand nemen en haar de ruimte geven om te genezen."
Ik haalde diep adem en probeerde de moed te vinden om door te gaan. "Ik haat het om machteloos te zijn," gaf ik toe. "Ik haat het dat ik niets kan doen om haar te helpen."
"Je doet al meer dan je denkt," antwoordde Tom geruststellend. "Je geeft om haar, je houdt van haar, en je bent bereid te wachten. Dat is al een enorm offer."
Ik veegde een traan van mijn wang en keek mijn broer dankbaar aan. "Dank je, Tom. Dank je dat je er altijd voor me bent."
"We zijn er voor elkaar, altijd," zei hij, een kleine glimlach spelend om zijn lippen. "En we zullen hier samen doorheen komen."
Ik knikte, vastberaden om de hoop niet op te geven, ondanks de wanhoop die ik voelde. Elise was alles voor me, en ik zou blijven vechten, hoe lang het ook duurde. Want echte liefde gaf je niet zomaar op, zelfs niet in de donkerste tijden.

Het geluid van mijn gsm dat plotseling afging, doorbrak de stilte in de kamer. Mijn hart sloeg een slag over terwijl ik naar het display keek en een vreemd nummer zag oplichten. Met een mengeling van nieuwsgierigheid en terughoudendheid pakte ik het toestel op en bracht het aarzelend naar mijn oor. "Hallo?" vroeg ik voorzichtig, mijn stem gefluisterd, alsof ik bang was dat het geluid van mijn eigen stem de fragiele rust in de kamer zou verbreken.
"Bill, ben je al een beetje gekalmeerd?" hoorde ik aan de andere kant van de lijn. Het was Dokter Sophie, haar stem klonk rustig maar doordringend, alsof ze precies wist hoe ik me voelde, zelfs zonder me te zien.
Ik zette mijn telefoon op luidspreker zodat Tom kon meeluisteren. Mijn handen trilden lichtjes terwijl ik het toestel neerlegde, mijn blik gefixeerd op de kleine luidspreker aan de bovenkant. "Waarom bel je, dokter Muller?" sprak ik met een zucht, duidelijk gefrustreerd door de hele situatie. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten werd weggetrokken, alsof ik geen controle meer had over wat er met Elise gebeurde.
Ik hoorde haar terug zuchten aan de andere kant van de lijn, een geluid dat klonk als een vermoeide echo van mijn eigen frustratie. Het was duidelijk dat de band tussen ons nooit echt goed zou worden, maar op dit moment kon ik me daar niet druk om maken. "Wel, ik wil je op de hoogte brengen van iets," vervolgde ze ten slotte, haar stem kalm maar doelgericht. "Ik ga Bas morgen uitnodigen om bij Elise langs te komen. Ik heb net een gesprek met hem gehad, en ze hebben samen foto's in Madrid. Het kan helpen om haar geheugen te stimuleren."
"Wat?" schreeuwde ik uit. Dit kon toch niet waar zijn? Bas mocht haar bezoeken, en ik niet? De woede en frustratie kookten in me op. Ik voelde de neiging om mijn gsm op de grond te smijten, maar Tom was me voor. Hij pakte het toestel uit mijn hand voordat ik iets destructiefs kon doen.
"Hey Sophie, Tom hier," sprak hij kalm. "Het is oké dat Bas morgen naar haar gaat. Bill heeft het nogal moeilijk op het moment." Hij zette de luidspreker af, plaatste de telefoon aan zijn oor en deed teken dat ik rustig op de bank moest zitten. "Wacht even," zei hij tegen de dokter terwijl hij de kamer uitliep.
Ik pakte het kussen dat naast me lag en schreeuwde er met al mijn kracht in. De frustratie, de machteloosheid, het gevoel van verlies—alles kwam naar buiten in die ene schreeuw. Het kussen dempte mijn stem, maar het luchtte niet echt op.
Met mijn gezicht begraven in het kussen, voelde ik de tranen opwellen. Alles leek zo hopeloos. Ik had altijd gedacht dat liefde alles kon overwinnen, maar nu voelde het alsof ik haar nooit meer zou terugkrijgen.