5. Bill Kaulitz

Een angstig gevoel greep me bij de keel, als de klauwen van een onzichtbare demon die me probeerde te verstikken. Mijn hart bonkte wild in mijn borstkas, een paniekerig ritme dat de stilte van de kamer leek te doorbreken. Mijn gedachten waren een warboel van verwarring en onzekerheid, als een donkere mist die mijn geest omhulde en me de weg naar helderheid ontzegde.
Ik probeerde me terug te trekken in de diepten van mijn herinneringen, als een ontdekkingsreiziger die op zoek was naar verloren schatten in een eindeloze woestijn van vergetelheid. Ik dwong mijn geest om terug te gaan naar het laatste wat ik me kon herinneren, naar de momenten die voorafgingen aan mijn ontwaken in deze vreemde kamer.
En plotseling, als een flits van verlichting in de duisternis, doemde een herinnering op uit de diepten van mijn geest. Mijn moeder. Ze was uit bed gevallen, haar lichaam geveld door ziekte en zwakte. Ik herinnerde me hoe ik haar had gevonden na mijn werk, haar wankele gestalte verloren in de duisternis van onze kleine woning. Ik had haar geholpen, haar voorzichtig terug in bed gelegd en haar gezelschap gehouden tot ze weer in slaap viel. Daarna was ik zelf uitgeput naar bed gegaan, mijn gedachten verstrikt in een warboel van zorgen en twijfels.
En nu lag ik hier, omringd door vreemden in een vreemde kamer, mijn hoofd bonzend van pijn en verwarring. Was ik dan gewoon uit bed gevallen? Recht op mijn hoofd? De gedachte alleen al deed mijn maag omdraaien van angst en onzekerheid.
Ik opende mijn ogen en keek rond in de kamer, op zoek naar een aanwijzing, een hint van wat er gebeurd zou kunnen zijn. Maar de kamer gaf geen antwoorden, slechts de kille stilte van onwetendheid vulde de lucht.
Een golf van wanhoop overspoelde me terwijl ik worstelde om grip te krijgen op de waarheid, om de puzzelstukjes van mijn herinneringen samen te voegen tot een coherent geheel. Maar elke keer als ik dacht dat ik dichterbij kwam, glipte de waarheid weer door mijn vingers als zand dat door een zeef gleed.
Ik sloot mijn ogen opnieuw en probeerde de chaos in mijn geest tot rust te brengen, mijn ademhaling langzaam en diep als een mantra van kalmte te midden van de storm. Maar zelfs in de stilte van mijn eigen gedachten bleef de angst knagen, als een donkere schaduw die me achtervolgde waar ik ook ging.

Na een tijdje, toen de stilte in de kamer bijna tastbaar was geworden, kwam Sophie terug, gevolgd door de vreemde mensen die eerder waren vertrokken. Haar tred was rustig maar vastberaden, haar ogen vol mededogen toen ze naar mijn bed liep en zachtjes fluisterde: "Hier zijn je vrienden, Elise."
Ik knikte zwakjes, maar mijn hart bonkte wild van verwarring. Mijn theorie van uit bed gevallen te zijn klopte helemaal niet, want ik had deze mensen nog nooit gezien. En dan zou er een moment in mijn leven geweest zijn dat ik deze mensen had leren kennen. Maar waar had ik hen ontmoet? Mijn gedachten raasden als een storm door mijn hoofd terwijl ik rondkeek in de kamer, mijn ogen rustend op de vijf vreemdelingen die nu om mijn bed stonden.
Er waren drie jonge jongens, hun gezichten jong en onbekend voor mij. Een brede, gespierde man stond naast hen, zijn aanwezigheid imposant en indrukwekkend. En naast hem stond een iets oudere man, zijn gelaatstrekken doorleefd door de tijd.
"Maar ik heb helemaal geen vrienden," fluisterde ik zachtjes naar Sophie, mijn stem nauwelijks meer dan een gefluister in de stille kamer.
Ik keek weer naar de jongeman die daarstraks mijn hand had vastgehouden en ik zag in zijn blik dat hij mijn woorden verstaan had. Zijn pet had hij ondertussen niet meer aan, en ik zag dat zijn dreadlocks samengebonden waren in een staart. Er zaten tussen de zwarte dreads witte lokken, wat hem een onderscheidend uiterlijk gaf.
Hij nam plaats op de stoel naast mijn bed en ik bleef hem aanstaren, mijn gedachten tollend in een maalstroom van verwarring. Ik herkende hem, dat wist ik zeker, maar ik kon me niet herinneren hoe of waarvan. "Hey Elise," zei hij, zijn stem als een echo uit een ver verleden.
Toen ik zijn stem hoorde, vielen de puzzelstukjes ineens op hun plek. Dit was Bill Kaulitz. Mijn hart begon wild te bonzen in mijn borst, mijn ademhaling versnelde bij de gedachte aan de bekendheid van deze persoon. Waarom stond Bill Kaulitz van Tokio Hotel aan mijn bed? Hoe kende ik in godsnaam DE Bill Kaulitz?
"Ben jij Bill? Bill Kaulitz?" vroeg ik verward, mijn stem trillend van emotie. Ik zag in zijn blik dat hij dit bevestigde, maar het leek allemaal zo onwerkelijk.
"Waarom is Bill Kaulitz van Tokio Hotel in mijn kamer?" begon ik te roepen, mijn stem gevuld met paniek en verwarring. Ik kon het niet bevatten, het leek te absurd om waar te zijn.
Maar toen hoorde ik hem zeggen: "Maar Elise, voor jou ben ik gewoon Bill." Zijn woorden sloegen in als een bom, mijn gedachten tollend in een draaikolk van verwarring en angst.
Voordat ik kon reageren, kwam Sophie tussen ons beide en zei resoluut: "Ik denk dat het het beste is dat jullie allemaal naar buiten gaan. Ze is nog niet klaar voor bezoek."
Ik keek hulpeloos toe terwijl mijn kamer langzaam leegliep, mijn gedachten verstrikt in een draaikolk van emoties. Angst, verwarring, opwinding - ze streden om voorrang in mijn geest, als wilde dieren die vochten om controle over mijn ziel. En te midden van dit alles stond ik daar, alleen en verloren, mijn hart bonkend als een drumslag die de cadans van mijn leven bepaalde. Ik had geen idee hoe ik met deze vreemde situatie moest omgaan, maar één ding wist ik zeker: ik moest de waarheid achterhalen, wat die ook mocht zijn. En tot die tijd moest ik proberen te kalmeren, te midden van de storm van emoties die door mijn geest raasde.