She's working on my nerves

Tegen de middag zijn we terug aan het hotel. Ook deze namiddag gaan we vanalles bezoeken, onder andere een bedrijf. Deze avond is er zelfs een avondactiviteit voorzien. Ofwel mag je naar een musical gaan kijken ofwel mag je naar de Comedy Club. De musical heet “Mama Mia” en de Comedy Club zijn allemaal stand up comedians die de hele tijd grappen staan te maken.

Iedereen lijkt uitgeput te zijn wanneer we ’s avonds in het hotel aankomen. De vrouw aan de balie kijkt ons allemaal boos aan. Waarschijnlijk heeft ze klachten gekregen van andere hotelgasten. Maar hé, wat wil je? Als een bende jongeren bij elkaar is verwacht je toch zoiets?

“Vond je die jongen ook niet schattig die de party-boy kwam halen?” vraag ik uit het niets als we op onze kamer zijn. “Nee, eigenlijk niet, ik vond hem eerder dik lijken.” Antwoord Jennifer. “Hij was niet dik” reageer ik meteen. “Welles” snauwt ze en zo volgt een hele welles-nietes-discussie. “Meisjes, meisjes, stop. Jullie zijn aan het ruzie maken over een jongen die je toch niet meer ziet” komt Alina hopeloss tussen. We geven elkaar een laatste dodelijke blik en gaan elk naar ons bed.

Het is elf uur, we hebben allemaal onze pyjama aan en liggen knus in ons bed tv te kijken. Dat was tenminste tot er iemand op de deur geklopt had. “Ik ga niet” zegt Jennifer meteen. “Ik ga wel.” Zegt Ligia. Ze opent de deur en zegt iets in het Roemeens tegen Alina. “Het is één van die jongens.” Vertaalt ze voor Jennifer en mij. Alina en ik gaan naar de deur en kijken hem afwachtend aan. “Ik wou me komen verontschuldigen voor deze ochtend. Max is nu eenmaal zo.” Begint hij. “Je hoeft je toch niet te verontschuldigen voor je vriend. Je hebt goed gedaan met hem weg te halen bij ons.” Zegt Alina vriendelijk. “Ik voelde me een beetje schuldig dat we hem zolang op jullie zenuwen hebben laten werken.” Antwoordt hij verlegen. “Trek het je niet aan. We zijn mondig genoeg.” Een schattig lachje verschijn top zijn gezicht. “Je excuses zijn aanvaard.” Vervolg ik. “Voel je je beter, euhm…?” vraag ik. “Oh, euhm, juist. Ik ben Josh” stelt hij zich voor. “Wel Josh, dit is Ligia, dit is Alina en Jennifer die ligt nog in de kamer. Ik ben Elisa” stel ik ons voor. Alina en Lgiia zwaaien kort. “Ik ga slapen.” Besluit Lgia. Ze kan niet zo goed Engels en verstaat er dus weinig of niets van. “Wel Josh, het was leuk je te ontmoeten maar hoor je dat…?” Alina blijft even stil, Josh schudt zijn hoofd. “… dat is mijn bed die me roept.” Zegt ze en onderdrukt een geeuw. “Slaapel Alina en Ligia.” Antwoordt hij vriendelijk.

“Als je ook wil gaan slapen laat ik je gaan hoor.” Zegt hij wanneer Alina en Ligia weg zijn. “Nee hoor, niet speciaal.” Antwoord ik. “Hoelang blijf je hier nog?” vraagt hij. “Nog 2 dagen, en jij?” antwoord ik. “Morgen vertrekken we alweer. We hebben al onze concerten gegeven en vertrekken morgen terug naar Surrey.” Antwoordt hij. “Wow, je bent in een band.” Merk ik verbaasd op. “Elisa, go back to your bed.” De docent Engels staat op de gang. “Ok, sir” antwoord ik zo beleefd mogelijk. De docent gaat weer zijn kamer binnen. “Wel, als je thuis bent moet je de muziek maar eens opzoeken van deze band.” Hij neemt een balpen uit zijn zak, rolt mijn mouw omhoog en schrijft ‘you me at six’ op mijn arm. “Daarna open je je mailbox en laat je me weten wat je vindt van de muziek op dit e-mailadre.” Onder ‘You Me At Six’ schrijft hij een e-mailadres. “Niet doorvertellen.” Lacht hij en knipoogt eens. “Slaapwel” Ik krijg nog een kus en dan verdwijnt hij. “Slaapwel” fluister ik en ga terug de kamer in.