2. Voorzichtig te werk gaan

De dokter haar woorden sneden door de kamer. Haar stem droeg een zekere autoriteit, een kennis die gewonnen was door jarenlange ervaring met gevallen als deze. Terwijl ik naar haar luisterde, voelde ik een mengeling van hoop en angst zich vermengen in mijn gedachten.
"Er zijn inderdaad manieren om Elise's geheugen te triggeren," begon de dokter opnieuw. "Maar we moeten hierbij uiterst voorzichtig te werk gaan."
Haar woorden waren als een waarschuwing, een herinnering aan de broosheid van Elise's geest. Het was alsof ze ons waarschuwde voor het betreden van een mijnenveld, elke stap moest zorgvuldig en bedachtzaam worden gezet om het risico op verdere schade te minimaliseren.
"Als we te snel en te wanhopig te werk gaan," vervolgde de dokter, "kan dit voor een averechts effect zorgen. Elise zou haar herinneringen voor altijd kunnen verdringen, en dat is iets wat we koste wat het kost moeten vermijden."
Haar woorden galmden na in de stilte van de kamer, terwijl ik ze probeerde te verwerken. Geduld, dat was het sleutelwoord. We moesten geduldig zijn, stap voor stap, en Elise de ruimte en tijd geven die ze nodig had om haar weg terug te vinden naar zichzelf.
De dokter gaf ons nog wat tips, praktische suggesties om Elise te helpen haar geheugen terug te krijgen. "Breng foto's mee van momenten die jullie samen hebben beleefd," adviseerde ze. "Die kunnen een krachtig hulpmiddel zijn om herinneringen op te roepen."
Terwijl ik naar haar luisterde, realiseerde ik me plotseling iets. We hadden eigenlijk nooit de tijd genomen om een paar selfies samen te nemen. De enige foto's die we hadden waren die uit de boekjes - het moment waarop ik afscheid van haar nam aan haar ouderlijk huis, en de foto van het galabal waar eigenlijk de andere Elise opstond.
Een golf van spijt overspoelde me bij deze gedachte. Als ik had geweten dat het zo belangrijk zou worden, had ik elke kostbare herinnering vastgelegd, elk moment samen vereeuwigd. Maar nu, nu stond ik hier met lege handen, onze herinneringen beperkt tot die paar beelden die we toevallig hadden vastgelegd.

De dokter begeleidde ons terug naar Elise's kamer terwijl ik gespannen mijn adem inhield en mijn hart sneller begon te kloppen. "Ik blijf voor de zekerheid in de buurt," zei de dokter, haar stem een zachte geruststelling te midden van de beklemmende sfeer. Ik knikte zwijgend, mijn ogen gefixeerd op Elise, mijn geliefde, mijn alles.
Ik hield mijn adem in toen ik Elise daar zag zitten, kwetsbaar en verloren in haar ziekenhuisbed. Haar blik was gevuld met angst, haar handen verkrampten om de dekens heen. Mijn hart brak bij het zien van haar kwetsbaarheid, bij het besef van haar verlorenheid.
"Hier zijn je vrienden, Elise," zei de dokter zachtjes, haar stem een geruststellende melodie in de stille kamer. Elise knikte zwakjes, maar ik zag haar verwarring in haar ogen. "Maar ik heb helemaal geen vrienden," fluisterde ze zachtjes, bijna onhoorbaar. Het geluid sneed door mijn ziel als een mes van verdriet.
De dokter keek me aan en gaf me een teken dat ik dichterbij mocht komen, naast haar bed mocht gaan zitten. Met lood in mijn schoenen bewoog ik me naar haar toe. "Hey Elise," zei ik zachtjes, terwijl ik naast haar plaatsnam in de stoel. Haar blik bleef op mij rusten, haar ogen vol verwarring en angst.
Plotseling begon het monitorapparaat naast haar bed wild te piepen, en ik voelde een steek van angst door mijn hart gaan. Elise's ogen werden groot van schrik, en ze stamelde mijn naam. "Ben jij Bill? Bill Kaulitz?" vroeg ze, haar stem trillend van verwarring.
Een golf van opluchting overspoelde me bij het horen van mijn naam uit haar mond. Ze herkende me, ze wist wie ik was. Ik kon de opwinding nauwelijks bedwingen.
Maar op dat moment veranderde de sfeer in de kamer plotseling. Elise's ademhaling versnelde, haar hartslag schoot omhoog en paniek flitste door haar ogen. "Waarom is Bill Kaulitz van Tokio Hotel in mijn kamer?" riep ze uit, haar stem gevuld met angst en verwarring.
Ik voelde mijn hart in duizend stukken breken bij haar woorden. Het besef drong tot me door - ze had me niet herkend als Bill, als de persoon die ze kende en waar ze van hield. Ze had me herkend als de zanger van Tokio Hotel, als de publieke figuur, niet als de persoon die ik werkelijk was.
"Maar Elise, voor jou ben ik gewoon Bill," stamelde ik, mijn stem gevuld met pijn en verdriet. Maar haar paniek nam toe, en de dokter stond al naast haar bed, bezorgd en vastberaden.
"Ik denk dat het het beste is dat jullie allemaal naar buiten gaan," zei ze resoluut. "Ze is nog niet klaar voor bezoek."

We stonden bij het koffiemachine van het ziekenhuis, omringd door de zachte geur van verse koffie en het geluid van het borrelen van het apparaat. De sfeer was gespannen terwijl we wachtten op de dokter voor nog een briefing. Na een half uur kwam ze eindelijk opdagen, haar gezicht bezorgd en haar tred ernstig. De fluorescerende lampen wierpen een felle gloed over haar witte jas, terwijl ze ons benaderde met een stap die haar vastberadenheid weerspiegelde.
"Bill en Tom," begon ze, haar stem kalm maar duidelijk hoorbaar boven het geruis van de machine en het zachte geroezemoes van de gang. "Ik denk dat het beter is als jullie nog een tijdje wegblijven van haar. Het is voor haar veel te overweldigend dat jullie in haar kamer zijn."
De woorden van de dokter dreunden na in mijn hoofd terwijl ik worstelde met mijn emoties. Mijn hart bonsde in mijn borstkas en mijn handen voelden klam aan. Ik wilde niet weg bij Elise, niet nu ze me nodig had.
"Nee," zei ik resoluut, mijn stem trillend van de spanning. "Ik wil het rustig aanpakken met haar, maar je kunt niet van mij verwachten dat ik wegblijf."
Tom stond naast me, zijn blik vol bezorgdheid terwijl hij naar de dokter keek. "Ben jij er zeker van?" vroeg hij aan haar, zijn stem zachter dan de mijne maar doordrenkt van dezelfde bezorgdheid.
"Ja," antwoordde de dokter. "Ik kan me voorstellen dat het wat veel is, als ineens twee bekende sterren in je ziekenhuiskamer staan die beweren dat ze jouw vrienden zijn."
Een golf van frustratie en onmacht overspoelde me. "Ik eis een andere dokter!" riep ik uit, mijn stem trillend van woede terwijl ik naar haar wees. "Je ziet er trouwens veel te jong uit om de beste zorg te geven aan Elise!"
De dokter deed een stapje naar achteren, verrast door mijn uitbarsting. Tom legde een geruststellende hand op mijn schouder, zijn blik vol begrip. "Bill, alsjeblieft," begon hij, zijn stem kalm maar dringend, maar ik schudde zijn hand van me af. Mijn gevoelens kolkten als een woeste zee binnenin me, een mengeling van angst, verdriet en onmacht.
"Nee," herhaalde ik, mijn stem vastberaden, maar toch trillend van emotie. "Niemand kan mij verbieden om haar te zien." Tom greep opnieuw naar mijn arm, zijn grip stevig maar vriendelijk. "Bill, alsjeblieft," smeekte hij, zijn stem nu zachter. "Ze heeft het beste met Elise voor. Laten we haar vertrouwen."
De dokter zuchtte, haar blik vermoeid maar vastberaden. "Ik begrijp dat jullie er voor haar willen zijn, maar het is nu belangrijk dat Elise rust krijgt," zei ze met een zachte stem. "Te veel opwinding kan haar herstel in de weg staan."
Ik voelde een golf van frustratie door me heen gaan. Ik wilde haar vasthouden, haar vertellen dat alles goed zou komen, haar geruststellen met mijn aanwezigheid. Maar ik wist dat ik moest toegeven aan de medische expertise van de dokter.
"Oké," zei ik ten slotte, mijn stem nauwelijks meer dan een fluistering. "Maar ik zal haar niet uit het oog verliezen. Ik zal hier zijn, wachtend tot ze me nodig heeft."