103. Aanlokkelijk voorstel

Plotseling klonk er een stem vanachter ons. "David, laat haar nu los." We draaiden ons om en zagen Jacob naderen, zijn blik vastberaden terwijl hij op ons afkwam. Maar David verstevigde zijn greep en begon te spreken.
"Ah, Jacob," sprak hij uit, zijn stem doordrenkt van minachting. Ik worstelde tegen zijn greep, maar het was tevergeefs. David was veel sterker dan ik. "Vertrouwde Bill je niet meer alleen?" fluisterde hij zachtjes in mijn oor, zijn woorden snerpend en vol dreiging. Een rilling van angst gleed over mijn ruggengraat. Wat was zijn plan?
David richtte zich vervolgens tot Jacob, zijn stem gevaarlijk glad. "Oude vriend," begon hij, zijn toon vals. "We gaan hier toch niet moeilijk over doen, hé?" Zijn ogen glinsterden met een duistere intensiteit terwijl hij Jacob aankeek.
Jacob liet zich niet intimideren door Davids aanwezigheid. Hij reageerde rustig. "Ik vraag het nog één keer vriendelijk, David. Laat haar los," zei hij met een kalme vastberadenheid die me moed gaf.
Maar David leek niet onder de indruk te zijn van Jacobs woorden. Integendeel, hij leek bijna te genieten van de macht die hij over ons had. Met een spottende grijns vervolgde hij zijn dreigende tirade. "Tututut," spotte hij. "Als ik jou nu eens beloof dat ik jouw familie naar hier kan halen, Jacob. Knijp jij dan een oogje dicht?" Zijn woorden waren doordrenkt met een dreigende ondertoon die me deed huiveren van angst.
De woorden van David sneden als een mes door de lucht, en ik voelde een golf van misselijkheid en angst door me heen spoelen. Hoe kon hij zo'n gruwelijk voorstel doen? Mijn hart bonkte wild in mijn borstkas terwijl ik staarde naar Jacobs geschokte gezichtsuitdrukking. Ik wist dat Jacob voor een onmogelijke keuze stond. Hoe kon hij weigeren om zijn familie naar hier te halen, wetende dat ze hier veilig zouden zijn? Het was alsof ik in slow motion zag hoe de hoop langzaam uit mijn greep glipte.
In de diepte van Jacobs ogen zag ik de worsteling, de verscheurdheid van zijn ziel. Hij was geen gewetenloze crimineel zoals David, maar een man die zijn geliefden wilde beschermen tegen het kwaad van deze wereld. Het was een onmogelijke keuze die hij moest maken, een keuze tussen zijn loyaliteit aan mij en zijn verantwoordelijkheid als echtgenoot en vader.
Ik voelde me machteloos, als een toeschouwer in mijn eigen tragedie. Het was alsof de tijd bevroor terwijl we daar stonden, gevangen in de greep van Davids dreigement. Ik wist dat er geen schijn van kans meer was dat Jacob voor mij zou kiezen. Hoe kon ik hem ooit kwalijk nemen dat hij koos voor zijn familie, zijn bloed?
"Wat?" riep Jacob uit, zijn gezicht vertrokken van verbazing en afschuw. "Ik ben een machtig man, Jacob," ging David verder, zijn stem sissend als een slang. "Ik kan ervoor zorgen dat jouw familie tegen het einde van de week hier is," vervolgde hij met een grijns die mijn maag deed omdraaien van walging en angst.
De dreiging in Davids woorden was tastbaar, en ik voelde een golf van angst en wanhoop door me heen gaan. Dit was geen situatie waarin ik mezelf kon redden. Ik keek naar Jacob, hopend dat hij toch een manier zou vinden om ons hieruit te bevrijden, maar de uitdrukking op zijn gezicht sprak boekdelen. Hij leek verslagen, overweldigd door de macht van David.
David leek te genieten van Jacobs onzekerheid en angst. "Wel, wel," begon hij na een moment van stilte, zijn stem sissend van triomf. "Draai je rustig om, Jacob, en vertrek." Terwijl Jacob zich langzaam omdraaide, voelde ik hoe Davids handen onder mijn shirt gleden. Zijn koude vingers streelden over mijn huid, en ik voelde een golf van afschuw en walging door me heen spoelen bij zijn aanraking. Tranen brandden achter mijn ogen terwijl ik worstelde met de pijn van de verloren hoop en de eenzaamheid die me omringde.

In het donker van mijn gesloten oogleden probeerde ik krampachtig de realiteit buiten te sluiten, hopend dat het alles slechts een angstaanjagende droom was die zou vervagen zodra ik ontwaakte. Maar dan brak de stilte bruusk met een oorverdovende kreet, een geluid dat door merg en been sneed en mijn hart deed bonzen van angst. Het voelde alsof de grond onder me plotseling werd weggetrokken, en ik werd ruw tegen de koude, harde vloer gesmeten, een schok die door elke vezel van mijn lichaam trilde.
Mijn hele wezen leek te schudden van de impact, terwijl ik daar lag, machteloos tegen de kracht van de aanval. De wereld om me heen leek te tollen, gedempt en vervormd door de echo's van mijn eigen ademhaling. Mijn oren suisden van de klap, en ik durfde mijn ogen niet te openen, bang voor de gruwelen die op me zouden wachten als ik dat wel deed.
Toen voelde ik een aanwezigheid boven me, een hand die zachtjes mijn hoofd vasthield, alsof het me probeerde te beschermen tegen de chaos om me heen. "Elise, blijf bij me, blijf bij me," klonk de stem, doordrenkt van paniek en bezorgdheid. Maar zelfs door de mist van pijn en verwarring heen kon ik de urgentie in zijn woorden voelen, een smeekbede om niet toe te geven aan de duisternis die me dreigde te overspoelen.
Ik was verloren in een wereld van stilte en duisternis, waar geen pijn meer bestond, geen angst of verdriet. Alles leek te vervagen, opgelost in de kalme leegte van mijn gedachten. Ik wist niet meer of mijn ogen open of gesloten waren, maar het maakte niet uit. Alles wat ik voelde was rust, een verlossing van de chaos die mijn leven was geworden.