102. Frustarties

Naarmate de dagen voorbijvlogen, werd het gemis van Bill steeds voelbaarder. Gelukkig brachten onze dagelijkse gesprekken via Skype wat troost en verbondenheid. Het was een geruststelling om zijn vertrouwde gezicht te zien en zijn stem te horen, zelfs al was het via een scherm. Maar het nieuws dat ze langer in Zuid-Afrika moesten blijven vanwege het slechte weer daar, zorgde voor een knagend gevoel van teleurstelling. Ik verlangde ernaar om hem weer in mijn armen te kunnen sluiten en zijn aanwezigheid te voelen.
Ondertussen leek de band tussen Jacob en mij alleen maar sterker te worden. Hij voelde steeds meer als een vertrouwde vriend, en de gesprekken die we voerden werden steeds diepgaander en oprechter. Het voelde goed om zijn aanwezigheid te hebben, en ik waardeerde de tijd die we samen doorbrachten enorm. Hij leek zich ook meer op zijn gemak te voelen bij mij thuis, en we deelden regelmatig gezellige avonden waarin we praatten, lachten en genoten van elkaars gezelschap.
Op het werk waren Bas en ik druk bezig met de voorbereidingen voor het voorprogramma van Tokio Hotel. We hadden ons volledig gefocust op het perfectioneren van de nummers die we zouden gaan brengen, en elke dag werkten we nauw samen om ervoor te zorgen dat alles tot in de puntjes was voorbereid. Maar vandaag was een bijzondere dag - de eerste versie van ons album was eindelijk klaar, en we zouden het voor het eerst kunnen beluisteren.
Met een mix van opwinding en zenuwen verzamelden Bas en ik ons in de studio, klaar om te horen hoe onze muziek had geklonken in de handen van onze getalenteerde producers. De spanning hing in de lucht terwijl we ons installeerden, en ik voelde mijn hart bonzen in afwachting van de eerste tonen.
Toen de muziek begon te spelen, werd ik overweldigd door een golf van emoties. Elke noot, elk akkoord leek tot leven te komen, en ik voelde me trots en dankbaar dat we dit hadden bereikt. Bas keek me met een brede glimlach aan, en ik wist dat hij hetzelfde voelde - dit was een mijlpaal in onze carrière, een moment om te koesteren.
Na het beluisteren van het hele album waren we allebei sprakeloos. De muziek was boven onze verwachtingen uitgestegen, en we konden niet wachten om het met de wereld te delen.

Met verbazing keek ik door de ruimte, mijn hart bonzend in mijn keel bij het horen van het onverwachte verzoek van onze producers. "Elise, we willen graag het nummer 'Echoes of Tomorrow' opnieuw opnemen," zei Johan, terwijl hij zijn woorden zorgvuldig koos. "We willen dat jij de noten wat lager zingt."
Mijn mond viel bijna open van verbazing. Het nummer klonk perfect zoals het was. Waarom zouden we het moeten aanpassen? Mijn instinct schreeuwde om weerstand, om te vechten voor het behoud van de integriteit van het nummer. "Nee," sprak ik luid en duidelijk uit. "Dat ga ik niet doen. Het nummer klinkt perfect zo."
Johan keek me kalm aan, zijn ogen glanzend met vastberadenheid. "Elise, we begrijpen dat het moeilijk kan zijn om veranderingen te accepteren, maar we geloven echt dat deze aanpassing het nummer naar een hoger niveau zal tillen."
Ik opende mijn mond om te protesteren, maar Paul kwam tussenbeide, zijn stem autoritair. "Elise, kan ik je even onder vier ogen spreken?"
"Natuurlijk," antwoordde ik, en volgde hem naar buiten. De frisse lucht voelde verfrissend na de opwinding en spanning binnen.
"Elise," begon Paul terwijl hij me recht in de ogen keek. "Je moet begrijpen dat de producers weten wat ze doen. Johan heeft veel geld in dit project gestoken - geld dat we niet kunnen veroorloven te verliezen."
Ik zuchtte, wetende dat hij gelijk had, maar nog steeds niet bereid om toe te geven. "Maar Paul, je hoort toch ook dat het verlagen van de noten het nummer alleen maar slechter maakt? Het zal de hele sfeer veranderen."
"Het doet er niet toe wat jij vindt," zei Paul resoluut. "Johan heeft het laatste woord. Als hij wil dat je 'do re mi fa sol' zingt, dan doe je dat. Begrepen?"
Zijn woorden raakten me als een klap in het gezicht, maar ik wist dat ik geen keus had. Met een zucht van frustratie knikte ik langzaam. "Ja, ik begrijp het." Maar van binnen vocht ik tegen de onderdrukking van mijn creativiteit, mijn kunst, die nu werd beïnvloed door de eisen van de industrie.

Met tegenzin stond ik weer achter de microfoon, mijn stem gevangen in de kooi van de eisen van onze producers. Elke noot die ik zong, elke zin die ik uitte, voelde als een verraad aan mijn eigen artistieke visie. Het lied dat eens mijn trots was, voelde nu hol, leeg, verstoken van de passie en de ziel die het ooit had gehad. Maar vanachter de mengpanelen klonken de woorden 'perfect', en dat was het enige dat telde voor onze producers.
Met een kwade ruk smeet ik mijn koptelefoon neer en verliet de ruimte, de benauwende atmosfeer van de studio ontvluchtend. Ik had frisse lucht nodig, ruimte om te ademen, om te kalmeren. Een verlangen naar een sigaret overviel me plotseling, hoewel ik nog nooit in mijn leven had gerookt. In plaats daarvan schopte ik kwaad tegen een steen die buiten lag, de felle pijn die mijn voet trof, gaf enige verlichting aan mijn opgekropte frustratie.
Plotseling voelde ik een scherpe pijn aan mijn paardenstaart, en voordat ik de kans had om te reageren, trok iemand me naar achteren. Mijn evenwicht wankelde, en ik voelde een onbekende mond op de mijne. Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik me realiseerde wie het was.
"Dag liefje," sprak David met een grijns op zijn gezicht, zijn grip op mijn staart verstevigend. Ik voelde een golf van afkeer door me heen gaan, vermengd met woede en angst.
Ik duwde me los en stapte achteruit, mijn ademhaling snel en onregelmatig.
"Wat doe je hier?" vroeg ik, mijn stem trillend van emotie en woede.
David's grijns verbreedde zich terwijl hij dichterbij kwam, zijn blik vol met een duistere intensiteit. "De vorige keer heb ik jou nog gespaard, denk maar niet dat ik nu nog lief voor jou ga zijn." Hij greep mijn arm vast, zijn grip hard en dwingend.
Ik voelde een golf van walging door me heen gaan, maar ik vocht tegen de angst die zich in mijn borstkas verspreidde. "Laat me met rust," siste ik, mijn stem scherp en vol afschuw. Maar David leek niet van plan te zijn om te vertrekken, zijn greep op mijn arm verstevigend terwijl hij me met een grijns aankeek.