100. Welkom Jacob

De volgende dag begon de middagpauze met een zachte bries die door de open ramen van de studio stroomde, vergezeld van het zachte gefluit van vogels buiten. Het warme middaglicht gaf de keuken een uitnodigende gloed toen Bas en ik ons aan de keukentafel nestelden, elk met een vers broodje in de hand. De aroma's van versgebakken brood vulden de ruimte, vermengd met de geur van koffie die uit de keuken kwam.
Met een oprechte nieuwsgierigheid in zijn ogen richtte Bas zich tot mij. "En hoe reageerde Bill op het nieuws dat David zwijggeld van ons ontvangt?" Zijn stem klonk vol verwachting, alsof hij hoopte op een epische onthulling.
Mijn reactie was echter niet wat hij verwachtte. Een plotse hoestbui overviel me bijna toen ik verrast was door de directheid van zijn vraag. "Ik heb het hem niet verteld," gaf ik uiteindelijk toe, mijn stem gevuld met een mengeling van eerlijkheid en aarzeling.
Verbaasd fronste Bas zijn wenkbrauwen terwijl hij probeerde de puzzelstukjes in elkaar te laten vallen. "Maar jullie hebben toch gisteren geskypet?" herinnerde hij me eraan, zijn stem gevuld met oprechte verbazing.
"Ja, dat klopt," bevestigde ik, terwijl ik mijn broodje neerlegde en een slok water nam, "maar het leek gewoon niet het juiste moment om het hem te vertellen."
Een zucht ontsnapte aan de lippen van Bas, gevolgd door een zachte terechtwijzing. "Elise, heb jij nu nog niets geleerd uit het verleden? Communicatie is alles," sprak hij met een vriendelijke, maar duidelijke ondertoon.
Ik liet mijn schouders hangen, wetende dat hij gelijk had. "Waar ben je zo bang voor?" vervolgde Bas, zijn toon verzachtend terwijl hij me aankeek.
Ik voelde een brok in mijn keel bij die vraag, wetende dat mijn angst gegrond was maar ook beschaamd door mijn eigen bezorgdheid. "Bill gaat David heus niet vermoorden, hoor," verzekerde Bas me, zijn stem geruststellend.
Een flauwe glimlach verscheen op mijn lippen bij zijn woorden, ondanks de ernst van de situatie. "Nee, misschien dat niet," gaf ik toe, "maar hij is wel in staat om het vliegtuig terug naar hier te nemen."
"Och, Elise," zei Bas met een lichte grijns, "denk je echt dat het management van Tokio Hotel Bill nog eens heen en weer laat vliegen? Ik denk het niet."
Ik kon niet anders dan ook te lachen om mijn eigen zorgen, wetende dat Bas waarschijnlijk gelijk had. "Oké, oké," gaf ik ten slotte toe, terwijl ik een broodkruim van mijn broek veegde, "ik zal het niet meer geheimhouden voor Bill."

Tegen het einde van de middag werden we aangenaam verrast door het nieuws dat we eerder mochten stoppen dan gepland. Een zeldzaam geschenk van vrije tijd in een anders zo hectische planning. Ik verzamelde mijn spullen, bedankte de rest van de crew en liep met een lichte tred naar buiten, waar Jacob al op me wachtte in zijn vertrouwde zwarte auto.
De lucht was gevuld met de zachte gloed van de ondergaande zon, die haar stralen door de bomen liet dansen. Een briesje speelde met de bladeren, waardoor een rustgevend gefluister ontstond. Het was een moment van kalmte te midden van de drukte van de dag, en ik kon het niet helpen maar een diepe teug frisse lucht in te ademen en te genieten van het moment.
Jacob begroette me met zijn gebruikelijke terughoudendheid, maar zijn blik straalde zoals altijd een zekere betrouwbaarheid uit. Ik stapte in zijn auto en liet me comfortabel zakken in de zachte stoelen. Terwijl Jacob de motor startte, keek ik uit het raam en liet de voorbijglijdende landschappen aan me voorbijtrekken.
Hij weigerde echter nog steeds om binnen te komen, wat me lichtelijk frustreerde. Maar ik besloot er niet meer naar te vragen. Misschien had hij gewoon zijn redenen.
Eenmaal thuis van de studio had ik genoeg tijd om iets vers te koken. Ik opende mijn laptop in de keuken, zodat ik tegelijkertijd met Bill kon skypen. Terwijl ik begon te koken, vertelde ik Bill eerlijk over het gesprek met Paul en de situatie met David. Bill's gezicht vertrok van afschuw toen hij mijn woorden hoorde. "Verdomme," mompelde hij zachtjes. "Die vent is echt gestoord." Tot mijn opluchting reageerde Bill vrij kalm, wat me geruststelde.
Hij deelde ook hoe zijn dag op de set was verlopen, maar ze hadden helaas de opnames opnieuw moeten stopzetten vanwege het slechte weer. Jammer genoeg moest hij al snel weer weg om verder te werken, maar ik begreep het en wenste hem succes.
Terwijl ik het eten opdiende, keek ik door het raam en zag ik Jacob in zijn auto zitten, zijn aandacht gericht op een schermpje waarop een serie of een film werd afgespeeld. Een gevoel van medelijden overspoelde me bij het zien van zijn eenzame maaltijd in de auto, en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem zo te laten zitten.
Met een impulsieve beslissing pakte ik mijn telefoon en belde ik hem op, wetende dat ik hem snel kon laten reageren met een verzonnen noodgeval. Binnen enkele minuten stond hij voor mijn deur, een bezorgde frons op zijn gezicht. "Kan ik u helpen, Elise?" vroeg hij meteen.
Ik glimlachte naar hem en schudde mijn hoofd. "Relax, Jacob," zei ik geruststellend. "Ik heb veel te veel gekookt. Wil jij mee eten?"