99. Home

De laatste zonnestralen van de dag wierpen een warme gloed over de parkeerplaats van de studio, waar ik samen met Bas stond. De lucht was doordrongen van de geur van verse regen die eerder die dag was gevallen, vermengd met de zoete geur van bloemen die in de nabijgelegen perkjes bloeiden. De rust die over de omgeving lag, vormde een welkome afwisseling na de hectiek van de studio.
De dag in de studio was als een achtbaanrit door een zee van creativiteit en emoties. Terug achter de microfoon voelde als thuiskomen, een vertrouwde warmte die me omhulde en me de kracht gaf om alles te geven wat ik had. De boosheid die door mijn aderen stroomde, voedde mijn stem, gaf onze muziek een nieuwe intensiteit die niet onopgemerkt bleef bij Paul. Zijn ogen lichtten op bij het horen van het nieuw nummer die Bas en ik spontaan hadden gecreëerd, en nog voor de dag voorbij was, werd deze al opgenomen in ons repertoire, misschien zelfs voor onze eerste CD.
Bas keek me vragend aan, zijn bruine ogen vol nieuwsgierigheid en bezorgdheid. "Moet ik je geen lift geven?" bood hij aan, zijn stem doordrenkt van zorgzaamheid. Ik schudde echter mijn hoofd resoluut. "Nee, cadeautje van Bill," antwoordde ik met een glimlach, terwijl ik naar de zwarte auto wees waar Jacob geduldig op me wachtte.
De verrassing op Bas zijn gezicht was onmiskenbaar. "Heeft Bill jou zijn security man gegeven?" vroeg hij, zijn stem doorspekt met verbazing. Ik kon niet anders dan een zachte grinnik onderdrukken bij zijn verbaasde reactie. "Hij heeft gelijk," ging hij verder, zijn stem rustig maar vastberaden. "Met een man zoals David in de buurt is dat geen overbodige luxe."
Het klonk als een eufemisme, maar ik wist dat de dreiging die van David uitging geen grap was. De herinnering aan zijn verstikkende greep, zijn manipulatieve spelletjes, stuurden een rilling langs mijn ruggengraat. Jacob stond daar als een beschermende muur tussen mij en de duisternis van mijn verleden.
Bas lachte met me mee, een speelse twinkeling in zijn ogen terwijl ik hem plaagde. "Ik vind het een beetje overdreven," zei ik met een grijns, terwijl hij me een stomp gaf op mijn schouder. Ik rolde met mijn ogen, maar een warm gevoel van dankbaarheid vulde mijn hart. Bas was altijd daar geweest, een rots in de branding te midden van mijn stormen.
"Laat Jacob maar niet te lang wachten," zei hij met een knipoog. "Tot morgen."
Ik knikte, een warm gevoel van dankbaarheid overmeesterde me terwijl ik naar Jacob liep. Het voelde goed om weer controle te hebben over mijn leven, omringd door mensen die om me gaven en me steunden.

Jacob, gekleed in een keurig pak, stond naast de auto met een rustige en waakzame uitdrukking op zijn gezicht. Hij was een imposante verschijning, met zijn gespierde gestalte en doordringende blik, maar zijn vriendelijke glimlach bracht me meteen op mijn gemak. "Goedenavond, Elise," begroette hij me beleefd terwijl hij de autodeur voor me openhield.
"Goedenavond, Jacob," antwoordde ik met een dankbare glimlach, terwijl ik plaatsnam op de comfortabele achterbank van de auto. De bekleding voelde zacht aan onder mijn vingers, en ik leunde ontspannen achterover terwijl Jacob de deur sloot en naar de bestuurdersstoel liep.
De rit naar huis was rustig en sereen, met de zachte zoem van de motor die het enige geluid was dat de stilte doorbrak. Ik staarde uit het raam, genietend van het voorbijglijdende landschap terwijl mijn gedachten afdwaalden naar de gebeurtenissen van de dag.

Eenmaal thuis aangekomen kon ik het niet nalaten om Jacob nogmaals uit te nodigen om binnen te komen, maar hij bleef standvastig weigeren. Hij zou een beter zicht hebben vanuit zijn auto, beweerde hij. Met een wrang gevoel draaide ik me om en liep ik alleen naar binnen. De afwezigheid van Jacob voelde ineens vreemd en ongemakkelijk aan, hoewel ik me in mijn eigen appartement bevond.
Mijn blik viel meteen op de grote bos rozen die op de keukentafel stond, de delicate bloemblaadjes nog steeds fris en kleurrijk. Natuurlijk had Jacob ze hier al neergezet, als een stille getuige van Bill's liefdevolle gebaar. Ik liep naar de bloemen toe en ademde de zoete geur in, terwijl mijn gedachten afdwaalden naar Bill. Gisteren was hij nog bij me, zijn warmte en aanwezigheid voelbaar in het ziekenhuis. En nu was hij weg, duizenden kilometers bij me vandaan.
Met een zucht haalde ik mijn telefoon uit mijn werktas en ontdekte ik dat Bill een berichtje had gestuurd. "Eindelijk aangekomen in ons hotel. Zin om te skypen? X" las ik met een glimlach. Zonder aarzelen stuurde ik een antwoord dat ik online zou komen. Ik installeerde mezelf met mijn laptop op bed en wachtte tot ik hem zag verschijnen op het scherm.
Toen zijn vertrouwde gezicht eindelijk opdoemde, voelde het alsof een warme golf van geluk door me heen spoelde. De twinkeling in zijn ogen, de glimlach op zijn lippen - het was allemaal zo vertrouwd en geruststellend. "Hey, Bill," begroette ik hem met een oprechte glimlach terwijl mijn hart sneller begon te kloppen bij het zien van hem.
"Hey, Elise," antwoordde hij met een brede glimlach. Zijn stem klonk zacht en vertrouwd door de speakers van mijn laptop. "Hoe is het met je?" vroeg hij terwijl hij me met een onderzoekende blik aankeek. Ik haalde mijn schouders op en glimlachte. "Beter nu ik jou zie," antwoordde ik eerlijk. "En met jou?"
Bill knikte instemmend. "Veel beter nu ik jouw gezichtje zie," zei hij met een twinkeling in zijn ogen.
Het Skypegesprek verliep met een vrolijke sfeer verder, het was duidelijk dat Bill enthousiast was over zijn vlucht. Hij vertelde me levendig over de mooie uitzichten die hij had gezien vanuit het vliegtuigraam en hoe goed alles was verlopen. Zijn enthousiasme was aanstekelijk en ik luisterde met een glimlach naar zijn verhalen.
Maar terwijl ik naar Bill luisterde, dwaalden mijn gedachten steeds vaker af naar David en zijn onbeschaamdheid om zwijggeld te eisen. Hoe durfde hij? De boosheid borrelde weer op en ik voelde de kwaadheid in me opwellen. Ik kon het gewoon niet begrijpen hoe hij ermee wegkwam, alsof hij een soort almachtige grip had op alles en iedereen.
Het duurde niet lang voordat Bill merkte dat mijn gedachten elders waren. Zijn enthousiaste stem stierf langzaam weg terwijl hij me bezorgd aankeek. "Elise, is alles oké?" vroeg hij, zijn stem doordrenkt met bezorgdheid.
Ik schrok op uit mijn gedachten en haastte me om een glimlach op mijn gezicht te toveren. "Ja, alles is prima," loog ik, hopend dat hij niet zou merken hoeveel woede er in me smeulde.
Maar Bill liet zich niet zo gemakkelijk afschepen. "Ben je zeker?" drong hij aan, zijn blik vastberaden.
Ik slikte en probeerde mijn opkomende emoties onder controle te houden. "Bas en ik hebben vandaag spontaan een nieuw nummer geschreven en opgenomen," zei ik, terwijl ik de waarheid een beetje verdraaide om mijn frustratie over David te verbergen. "Maar eerlijk gezegd voelt het allemaal best stressvol aan, met de CD die binnenkort uitkomt en nog zoveel dingen die moeten gebeuren."
Een geruststellende glimlach verscheen op Bill's gezicht terwijl hij knikte. "Ik begrijp het helemaal," zei Bill op een kalme toon terwijl hij me geruststellend aankeek. "Het is normaal om wat stress te voelen, vooral als er zoveel op het spel staat. Maar ik geloof echt dat jullie een geweldige CD gaan afleveren."
Net toen we verder wilden praten, klonk er plotseling geklop in de kamer van Bill en verscheen Tom in beeld. "Hey Elise!" riep hij. "Het spijt me, maar ik moet Bill meenemen. We gaan beginnen met de opnames."
Bill zuchtte teleurgesteld en keek me verontschuldigend aan. "Sorry, liefje, ik moet gaan," verontschuldigde Bill zich terwijl hij een kusje naar de camera wierp. "Maar ik zal aan je denken tijdens de opnames."
Ik glimlachte naar hem en wierp een kusje terug naar de camera. "Succes, Bill," zei ik met een knipoog. "Ik ga maar eens slapen. Tot morgen."
Met een laatste blik op het scherm sloot ik de laptop en liet me achterover vallen op mijn bed. Ondanks de zorgen over David voelde ik me toch een beetje opgelucht door het gesprek met Bill. Met zijn geruststellende woorden nog in mijn hoofd viel ik uiteindelijk in een rustige slaap.