98. Paul zijn preek

"Elise" begon hij op een ernstige toon. "Weet jij wel hoe hard jij ons in de problemen hebt gewerkt?" ging hij verder. Zijn woorden sneden door de lucht als een scherpe snede, en ik voelde een steen in mijn maag zinken bij het besef van de ernst van de situatie. Ik slikte zichtbaar, omdat het nooit mijn bedoeling was geweest om iemand in de problemen te werken, vooral niet de band waar ik zoveel van hield.
"We hebben David enorm veel zwijggeld moeten betalen," vervolgde Paul, zijn stem doordrenkt van frustratie en teleurstelling. Mijn ogen sperden zich open van ongeloof. "Wat?" riep ik uit, mijn stem gevuld met verontwaardiging. Dit kon toch niet waar zijn? Hij was de klootzak in dit verhaal, en nu zou hij hierdoor nog eens beloond worden met een som geld? Ik voelde hoe mijn handen tot vuisten samenknepen, mijn nagels diep in mijn handpalmen drukkend.
"Ja, Elise," ging Paul verder, zijn stem kalm maar vastberaden. "Dit mag niet aan het licht komen dat jij een drugsverleden hebt en er precies nog steeds mee bezig bent." Mijn adem stokte in mijn keel bij zijn woorden. "Dat is niet waar!" riep ik meteen uit, mijn stem trillend van emotie. "David heeft mij gedrogeerd. David heeft mij meegenomen naar zijn appartement tegen mijn wil!" schreeuwde ik verder, mijn stemgeluid gevuld met wanhoop en woede.
Ik voelde hoe Bas mijn hand vastpakte om me te kalmeren, zijn aanraking als een baken van steun te midden van de tumultueuze emoties die door me heen raasden. "De feiten liegen niet, Elise," ging Paul onverstoord verder, zijn stem een koele bries van rationaliteit. Bas kneep wat harder in mijn hand, een stille waarschuwing om er niet verder op in te gaan.
"Ik ben ook op de hoogte van jouw messed-up relatie met David," zei Paul, zijn woorden als een klap in mijn gezicht. Ik moest alle zelfbeheersing die ik had gebruiken om niet uit te vliegen, om niet te reageren op zijn beschuldigingen. "Maar dus," ging hij verder, zijn toon nu zakelijk en resoluut, "we zijn heel veel geld kwijt, en nu we over een paar weken onze eerste CD gaan uitbrengen, kunnen we zo'n nieuws missen als kiespijn."
Ik voelde hoe de grond onder mijn voeten leek te wankelen bij zijn woorden. "Ik wil dat jij van de drugs afblijft, en liefst zo ver mogelijk van David vandaan blijft," zei Paul ten slotte, zijn stem een gebod dat geen tegenspraak duldde. Ik knikte zwakjes, een mix van schaamte, spijt en vastberadenheid in mijn hart. "Ik zou niets liever willen," mompelde ik, mijn stem een fluistering van oprechtheid.
"Oke, dit was het dan," zei Paul ten slotte, zijn toon afsluitend. "Ga maar snel repeteren, want we hebben door jou een aantal dagen niets kunnen doen." Ik zag Bas rechtstaan en knikken. "Komt in orde, Paul," zei hij, zijn stem een geruststellende klank. Hij gaf me een subtiel teken dat ik ook moest rechtstaan, en samen verlieten we de kamer, mijn hoofd nog tollend van de woorden die waren uitgewisseld.

"Wat de fuck, Bas!" schreeuwde ik tegen mijn beste vriend zodra we buiten Pauls kantoor stonden. Mijn stem trilde van woede en frustratie terwijl ik Bas aankeek met een mengeling van ongeloof en boosheid. Mijn handen balden zich tot vuisten, mijn spieren gespannen van de opgekropte emoties. Bas, met zijn doordringende blik en kalme houding, stond daar als een rots in de branding, klaar om mijn emotionele uitbarsting op te vangen. Hij greep mijn armen stevig beet, niet om me te beperken, maar om me te kalmeren, om me te laten voelen dat hij er voor me was, hoe turbulent de situatie ook was.
"Luister even," klonk zijn stem, doordrenkt met ernst. Zijn woorden doorboorden mijn boosheid en dwongen me om te stoppen en te luisteren. "Alleen Tom, Bill, jij en ik weten wat er echt aan de hand is," vervolgde hij. "Alleen wij weten dat je geen echt drugsverleden hebt." Zijn woorden raakten me als een klap in het gezicht, een scherpe herinnering aan de verwarrende realiteit waarin ik me bevond. Ik kon mezelf niet verdedigen, niet verklaren. Ik kon alleen maar zwijgen.
"Of wil je soms tegen Paul gaan zeggen dat je uit een andere wereld komt?" zijn stem was scherp, doordringend, als een waarschuwing voor de gevolgen van mijn opkomende impulsieve reacties. Ik voelde een golf van besef over me heen spoelen. Bas had gelijk. Mijn verhaal was ingewikkeld, mijn verleden een doolhof van geheimen en leugens. Het was geen excuus, maar eerder een bittere realiteit die ik moest accepteren.
Mijn ogen dwaalden af naar de grond, mijn handen verstrakten in zijn greep terwijl ik diep ademhaalde, probeerde de opkomende paniek onder controle te houden.
"Je hebt gelijk, Bas," fluisterde ik, mijn stem zachter nu, gevuld met spijt. "Ik had niet tegen Paul moeten uitvallen. Maar ik voelde me zo persoonlijk aangevallen." Mijn stem brak bijna op de laatste woorden, een zachte echo van de innerlijke strijd die in me woedde. Bas liet mijn armen zachtjes los en trok me in een omhelzing, zijn warmte en steun als een balsem voor mijn gekwelde ziel.
"Ik begrijp het, Elise," fluisterde hij zachtjes, zijn stem doordrenkt van mededogen. "Ik begrijp het."