95. Us <3

In het ziekenhuisbed, omringd door boekjes die Bas had meegebracht, kroop Bill dichter naar me toe, zijn warmte en genegenheid was voelbaar in elke vezel van mijn lichaam. Samen bladerden we door de pagina's, af en toe onderbroken door aanstekelijke giechels en ondeugende glimlachen die tussen ons werden gedeeld. Het voelde als een kostbaar moment van ontspanning te midden van alle tumult en zorgen.
Voordat we samen de boekjes begonnen te bekijken, had ik Bill het hele verhaal verteld van wat er was gebeurd. Zijn reactie was zichtbaar, zijn blik gevuld met een mengeling van woede en bezorgdheid. Maar hij verzekerde me dat hij een manier zou vinden om David te straffen zonder geweld te gebruiken. Zijn geruststellende woorden brachten me een gevoel van opluchting en veiligheid.
Met Bill aan mijn zijde verdwenen mijn zorgen en stress als sneeuw voor de zon. Zijn aanwezigheid alleen al was genezend, en ik voelde me gezegend om hem naast me te hebben in deze moeilijke tijd. Jacob zat ondertussen aan een tafeltje, stil en alert, zijn aanwezigheid een geruststelling voor ons allebei.

Later die middag kwam de dokter nog eens langs om mijn bloeddruk te controleren. Haar glimlach was goedkeurend toen ze zag dat mijn bloeddruk was gedaald en weer normaal was. "Jij hebt een enorm positief effect op haar gezondheid," merkte ze op, terwijl ze naar Bill knikte. Zijn liefdevolle glimlach naar mij toe bevestigde haar woorden.
We hadden zelfs kunnen regelen dat Bill die nacht bij mij in het ziekenhuis mocht blijven, want hij zou de volgende ochtend vroeg terug moeten vertrekken naar Zuid-Afrika om de videoclip van Automatic af te maken. Hij had eigenlijk niet willen vertrekken, maar ik had hem overtuigd dat de clip moest worden afgemaakt en dat ik in goede handen was met Jacob aan mijn zijde. Uiteindelijk stemde hij ermee in om morgen terug te vliegen naar de rest van Tokio Hotel.

De avond was aangebroken en Jacob kwam binnen om me te vertellen dat hij een veldbedje had geregeld bij de verpleging, zodat hij op de gang kon slapen. "Jacob, alsjeblieft, je hoeft toch niet op de gang te slapen," protesteerde ik meteen. Maar hij schudde zijn hoofd resoluut. "Nee nee, ik wil jullie wat privacy gunnen," antwoordde hij vriendelijk.
Ik keek hem bezorgd aan, wetende dat hij zichzelf opofferde om ons alleen te laten. "Maar je hoeft geen moeite te doen, we kunnen wel wat privacy hebben zonder dat jij op de gang slaapt," probeerde ik nogmaals. Jacob glimlachte geruststellend. "Maak je geen zorgen, het is geen enkele moeite," verzekerde hij me.
Ik draaide me om naar Bill, op zoek naar steun in mijn pleidooi. "Bill, zeg jij hier ook eens iets van," vroeg ik, hopend dat hij Jacob ervan kon overtuigen om niet op de gang te slapen. Maar Bill haalde slechts zijn schouders op. "Jacob doet wat hij wil," antwoordde hij nonchalant.
Ik zuchtte gefrustreerd. Het leek erop dat Jacob zijn besluit had genomen en dat Bill er niet veel aan zou veranderen.
Uiteindelijk besloot ik Jacob te laten gaan met een bedankje en een belofte dat ik hem de volgende ochtend zou trakteren op een ontbijt. Hij glimlachte vriendelijk en verdween vervolgens in de gang, waardoor Bill en ik alleen achterbleven in de kamer.

Ik voelde de warmte van Bill's lichaam terwijl we samen in het ziekenhuisbed gingen liggen. Ik nestelde me tegen zijn borstkas aan en streek met mijn vingers over zijn weinige borstharen. Een diepe zucht ontsnapte aan zijn lippen, en ik wist dat hij net zo'n storm van emoties doormaakte als ik.
"Ik denk niet dat ik mezelf in de hand had kunnen houden als David jou iets had aangedaan," zei hij, zijn stem zachtjes trillend van emotie. Ik keek op om hem recht in de ogen te zien, en ik zag de intensiteit van zijn blik terwijl hij naar me keek.
"Hij is helemaal geobsedeerd door de andere Elise," zuchtte ik, mijn gedachten een warboel van angst en frustratie.
Bill's armen sloten zich stevig rond mijn middel, alsof hij me wilde beschermen tegen alle gevaren die op de loer lagen.
Langzaam begon hij me te zoenen, zijn lippen zacht en teder tegen de mijne. Mijn verlangen groeide met elke aanraking, elke hartslag die tussen ons doorklonk. Hij stopte de kus en keek me aan met een blik die mijn hart deed overslaan. "Elise, ik heb je zo gemist," fluisterde hij, zijn stem doordrenkt van emotie. Zonder aarzelen beantwoordde ik zijn woorden door mijn lippen terug op die van hem te drukken.
"Hmm, Elise, toch niet hier in het ziekenhuis?" merkte hij lachend op, maar zijn knipoog verried de vonk van verlangen die tussen ons brandde. Ik keek hem zwoel terug aan, mijn hart bonzend in mijn borstkas. "Jacob slaapt toch op de gang," glimlachte ik terug, wetende dat we eigenlijk een moment voor onszelf hadden.
Maar tot mijn verrassing trok Bill zich plotseling terug, een blik van bezorgdheid in zijn ogen. "Ben je zeker, Elise? Na alles wat je hebt meegemaakt?" vroeg hij, zijn stem gevuld met twijfel en zorg. Mijn hart raakte even in de war door zijn reactie, maar toen ik zijn bezorgde blik zag, wist ik dat hij alleen maar het beste voor me wilde.
"Bill, ik wil enkel jou, en ik wil het nu," fluisterde ik, mijn stem vervuld van verlangen en vastberadenheid. En met die woorden, keek ik hem aan, hopend dat hij mijn oprechte gevoelens kon zien in mijn ogen, en dat hij zou begrijpen dat ik nu, meer dan ooit, zijn aanwezigheid nodig had.