94. Bezoek

"Verrassing" klonk het van achter de bos rozen. Zijn stem, zo vertrouwd en geliefd, drong door tot in de diepste vezels van mijn hart. Als een betovering bracht het geluid van zijn stem een gevoel van vreugde en opluchting met zich mee dat door mijn hele wezen stroomde. Ik kon de glimlach niet onderdrukken die onmiddellijk mijn lippen bereikte, zelfs voordat ik hem had gezien.
"B-Bill!!!" riep ik uit, mijn stem gevuld met oprechte vreugde en verwondering. Hij overhandigde de bos rozen aan Jacob, die naast hem stond, en ik haastte me naar hem toe, mijn hart bonzend van opwinding. Zodra ik bij hem was, vlogen mijn armen om zijn nek en trok ik hem stevig tegen me aan. Zijn omhelzing voelde als thuis, als een veilige haven te midden van de storm.
Zijn warme lichaam drukte tegen het mijne, en ik kon de kracht van zijn liefde voelen als een zachte bries die door mijn ziel streek. "Elise," fluisterde hij zachtjes, zijn stem doordrenkt met tederheid en liefde. Het geluid ervan was als muziek in mijn oren, een melodie van hoop en verlossing.
Tijd leek stil te staan terwijl we daar stonden, verstrengeld in elkaars armen, onze harten samensmeltend tot één. Alles om ons heen leek te vervagen, behalve zijn aanwezigheid, zo geruststellend en vertrouwd. In zijn armen voelde ik me compleet, veilig en geliefd, alsof ik eindelijk thuis was gekomen na een lange reis.
Na een tijdje liet ik hem los en keek ik hem aan, mijn ogen vol liefde en dankbaarheid. "Ben jij het echt?" vroeg ik, nog steeds vol ongeloof dat hij hier was, bij mij, op dit moment. Hij glimlachte zachtjes en streek een losse haarlok achter mijn oor. "Ja, lieve Elise, ik ben hier," antwoordde hij, zijn stem zacht als een zomerbriesje. Zijn woorden vulden mijn hart met vreugde en warmte, en ik kon alleen maar glimlachen terwijl ik naar hem opkeek.
Hij bracht zijn hand naar mijn wang en streek er teder overheen, zijn aanraking als een balsem voor mijn ziel. "Elise, hoe gaat het nu met jou?" vroeg hij bezorgd, zijn ogen vol liefde en zorg. Ik voelde me plotseling een beetje duizelig van de emoties die door me heen raasden, maar zijn stevige hand ondersteunde me en hield me overeind.
"Kom, terug in bed jij," zei hij met een glimlach, me begeleidend naar mijn bed waar ik gehoorzaam weer ging liggen. Ik bleef hem aankijken, mijn hart vervuld van liefde en verwondering. "Bill, wat doe jij hier?" vroeg ik hem, mijn stem een mengeling van verbazing en dankbaarheid.
Hij glimlachte en gaf me een tedere kus op mijn voorhoofd. "Denk je nu echt dat ik jou alleen zou laten?" fluisterde hij, zijn stem gevuld met liefde en toewijding. "Ik ben meteen naar hier gekomen toen Tom vertelde wat er gebeurd was."

"Hey, Bill," begroette Bas, zijn blik vervuld van begrip. Hij knikte ook naar Jacob die nog steeds aan de deur stond. "Ik zal jullie maar eens laten," zei Bas met een lichte glimlach. Ik probeerde hem nog tegen te houden, maar hij verzekerde me dat hij nog een korte meeting met Paul had in de studio. Ik knikte begrijpend.
Bill ontmoette Bas' blik en sprak met een brok in zijn keel. "Bas, bedankt om er voor Elise te zijn toen ik het niet kon." Bas stapte naar Bill toe en legde zijn hand op zijn schouder. "Ze is mijn beste vriendin, ik zal er altijd voor haar zijn," antwoordde Bas met een warme glimlach. Zijn woorden raakten me diep, en ik glimlachte dankbaar terwijl Bill instemmend knikte.
"Euh, jongens," klonk het van achter de bos rozen die Jacob nog altijd vasthad. "Wat moet ik met deze bloemen doen?" vroeg hij met een lichte verwarring.
"Oh, wacht," zei ik, mijn ogen op de bos rozen gericht. Ik wilde uit bed stappen, maar Bill hield me tegen met een geruststellende blik. "Blijf jij maar liggen," zei hij met een kalme stem. "In de kast daar," en ik wees naar de kast recht voor me, "staat een vaas. Daar kan je die prachtige rozen in zetten." Ik liet me terug in bed zakken en keek toe terwijl Bill de vaas uit de kast pakte, hem vulde met water en de rozen er voorzichtig in plaatste. Het was een liefdevol gebaar, en mijn hart zwol van dankbaarheid voor zijn zorgzaamheid. Vol bewondering keek ik naar de rozen die hij op mijn nachtkastje had gezet.
"Bedankt Bill, ze zijn prachtig," bracht ik uit, mijn stem zacht en vol emotie. Ik keek naar hem, en mijn hart overliep van liefde en dankbaarheid voor deze bijzondere man die voor me stond. Hij keek me aan, zijn ogen vol liefde en tederheid, en ik voelde me verloren in de diepte van zijn blik.

Bill's stem klonk zacht maar vastberaden terwijl hij de volgende verrassing onthulde. "En mijn volgende cadeau is Jacob," zei hij, zijn blik vol toewijding gericht op mij.
Zijn woorden verrasten me, en ik keek hem met grote ogen aan, gevuld met verbazing. "Jacob? Voor mij?" vroeg ik, nog steeds niet helemaal bevattend wat er gebeurde. Bill knikte vastberaden. "Ja, Jacob is een van onze beste beveiligingsmensen, maar ik vertrouw hem volledig om jou te beschermen," legde hij uit, zijn stem vol overtuiging en vastberadenheid.
"Maar Bill, jullie kunnen Jacob toch niet missen?" protesteerde ik zwakjes, me bewust van de cruciale rol die Jacob speelde in de veiligheid van de band. Was dit allemaal niet wat overdreven? Ik had toch geen security man nodig? Maar wat als David mij stond op te wachten aan mijn appartement of aan de studio? Nu kon ik nog van geluk spreken dat ik er niets aan had overgehouden. Maar zou David zich de volgende keer inhouden? Een koude rilling liep over mijn rug toen ik daar over nadacht. Bill schudde echter resoluut zijn hoofd. "Nee, Elise, mijn besluit staat vast. Jacob blijft bij jou, en ik wil geen tegenspraak," zei hij vastberaden, zijn stem doordrenkt van vastberadenheid en autoriteit.
Ik knikte langzaam, mijn hart vervuld van dankbaarheid voor Bills bezorgdheid om mijn veiligheid. "Oke," stemde ik uiteindelijk in. "Een beetje bescherming zal wel niet kwaad kunnen." Ik wist dat ik op zijn minst iets meer gemoedsrust zou hebben met Jacob aan mijn zijde.
Jacob, die tot dan toe zwijgend had gestaan, trad naar voren en gaf me een geruststellende glimlach. "Ik zal er alles aan doen om je veilig te houden, Mevrouw," zei hij met vastberadenheid in zijn stem.
Ik glimlachte terug, ontroerd door zijn toewijding. "Zeg maar gewoon Elise, hoor," zei ik vriendelijk, mijn stem gevuld met warmte en waardering voor zijn bereidheid om deze taak op zich te nemen.
"Oke, Elise," antwoordde Jacob met een knipoog, waardoor ik onwillekeurig moest glimlachen. "Ik zal wat koffie gaan halen. Dan hebben jullie een moment voor jullie alleen." Met die woorden draaide hij zich om en verliet de kamer, me achterlatend met Bill.
Ik keek naar Bill, mijn hart overlopend van liefde en dankbaarheid voor zijn zorgzaamheid en bescherming. "Dank je wel, Bill," zei ik zachtjes, mijn stem doordrenkt van emotie. "Het betekent veel voor me dat je dit voor me doet."
Bill glimlachte, zijn ogen stralend van genegenheid. "Je hoeft me niet te bedanken, Elise," antwoordde hij liefdevol. "Ik wil gewoon dat je veilig bent, altijd." Hij kwam dichterbij en nam mijn hand in de zijne.