92. Stress

POV Elise

Een beetje verbijsterd hield ik mijn gsm krampachtig vast, mijn vingers trilden terwijl ik het scherm staarde. Fuck. Bill wist het, en niet van mij, maar van zijn broer. Mijn hart bonsde in mijn borstkas terwijl ik worstelde met wat ik moest doen. Ik kon niet langer wachten om Bill op de hoogte te stellen. "Bill, bel me zodra je de kans hebt alsjeblieft x," stuurde ik in een berichtje, hopend dat hij snel zou reageren. Maar de minuten tikten voorbij zonder enig teken van leven van zijn kant. Wat had ik toch gedaan? Mijn gedachten raasden als een wervelwind door mijn hoofd terwijl ik mijn gsm stevig vasthield.
Ik bleef staren naar het scherm alsof het me de antwoorden kon geven die ik zocht. Waarom zweeg Bill? Was hij boos? Teleurgesteld? Bang? De angst greep me bij de keel terwijl ik me afvroeg hoe hij zou reageren op het nieuws dat ik gedrogeerd was geraakt door David tijdens het uitgaan. Of wat als hij boos was omdat ik het eerst aan Tom had verteld en niet aan hem? Waarom liet hij niets van zichzelf horen?
Mijn hoofd bonkte en mijn maag draaide zich om van de zorgen en de stress. Het voelde alsof de hele wereld op mijn schouders rustte terwijl ik daar lag, verstrikt in een web van onzekerheid en angst. Maar zelfs mijn lichaam en geest konden het niet langer aan om te piekeren.
Het ziekenhuisbed voelde opeens verstikkend, en ik begon onrustig te woelen terwijl ik worstelde met mijn gedachten. Alles leek plotseling te veel te worden, en ik voelde de vermoeidheid van de afgelopen uren als een loodzware last op mijn schouders drukken. Mijn lichaam smeekte om rust, en ik voelde mijn ogen zwaar worden. Ik liet me langzaam achterover zakken in het ziekenhuisbed, mijn ogen zwaar van vermoeidheid. Het was alsof mijn hele wezen schreeuwde om een moment van stilte, een moment om alles te laten bezinken. Langzaam maar zeker zakte ik weg in een diepe slaap, weg van de chaos en de onzekerheid van de buitenwereld.

Mijn ogen openden zich langzaam, mijn blik nog wazig door de slaap die nog in mijn ooghoeken zat. Het gezoem van de ziekenhuisapparaten vulde de kamer, een constant achtergrondgeluid dat me herinnerde aan de realiteit van mijn situatie. Mijn eerste gedachten schoten onmiddellijk naar Bill. Had hij al gereageerd? Had hij geprobeerd om contact met me op te nemen? Mijn hand greep naar mijn gsm, het scherm verlichtend in de schemerige kamer. Met een snelle ontgrendeling van het scherm staarde ik naar mijn inbox, maar tot mijn grote teleurstelling was er geen enkel bericht, geen enkele gemiste oproep. Een gevoel van teleurstelling en bezorgdheid stak in mijn borst, en ik voelde mijn hart weer sneller kloppen, als een drumbeat van onzekerheid.
Op dat moment kwam de dokter binnen, haar gestalte verlicht door het zachte licht dat door de gordijnen gleed. Haar vriendelijke glimlach brak door de spanning die mijn lichaam omhulde, als een zachte bries die door een benauwde kamer stroomt. "Goedemorgen," begroette ze mij, haar stem een kalme melodie in de stille kamer. Haar ogen, helder en vol mededogen, ontmoetten de mijne terwijl ze mijn bed naderde.
"We zijn regelmatig komen kijken naar jou, en je hebt goed geslapen," zei ze, haar woorden als een geruststellend baken in de zee van mijn onzekerheid. Ik knikte zwakjes, mijn gedachten nog steeds in de war door alles wat er was gebeurd.
"Hoe voel je je?" vroeg ze, haar aandacht op mijn welzijn gericht als een toegewijde hoeder van mijn gezondheid. "Alsof er een vrachtwagen over mijn lichaam is gereden," antwoordde ik eerlijk, mijn stem schor van vermoeidheid en angst. Haar begripvolle knikje bevestigde dat mijn gevoelens valide waren, dat het oké was om me zo te voelen te midden van deze chaos.
"Dat is normaal," stelde ze me gerust, haar stem als een rustgevende melodie in de stille kamer. "Met de hoeveelheid drugs in jouw bloed, gok ik erop dat dat gevoel morgen wel weg is." Haar woorden brachten een zweem van hoop, een belofte dat de duisternis van vandaag plaats zou maken voor het licht van morgen.
Ze begon mijn bloeddruk te meten, haar professionele blik geconcentreerd terwijl ze de resultaten beoordeelde. Maar natuurlijk was mijn bloeddruk veel te hoog, een duidelijke indicatie van de stress en angst die door mijn lichaam gierde. Haar frons diep in overweging terwijl ze naar de metingen keek, haar wenkbrauwen lichtjes gefronst als ze nadacht over mijn toestand.
"Hmm," mompelde ze, haar stem een zachte echo in de kamer terwijl ze mijn resultaten overwoog. "Je moet echt wat ontstressen," zei ze ten slotte, haar stem vol zorg als een moeder die haar kind wil beschermen tegen de wereld.
Ik probeerde me sterk te houden terwijl ik haar woorden absorbeerde, mijn innerlijke strijd verborgen achter een masker van schijnbare kalmte. "Ik weet het," fluisterde ik, mijn stem een schaduw van zijn gebruikelijke kracht. "Het is niet gemakkelijk."
De dokter knikte begripvol, haar blik vol medelijden terwijl ze mijn worsteling erkende. "En zeker omdat de politie jouw kant van het verhaal niet gelooft," vervolgde ze, haar stem gevuld met begrip voor de complexiteit van mijn situatie. "Maar jij bent een enorm sterke vrouw, geef niet op." Haar woorden waren als een balsem voor mijn gekwetste ziel, een herinnering dat ik sterker was dan ik dacht, dat ik deze storm kon doorstaan.
Er klonk zacht geklop op de deur, en ik keek op om Bas te zien verschijnen, zijn aanwezigheid als een baken van steun te midden van de donkere wateren waarin ik dobberde. "Goeiemorgen," begroette hij ons beiden met een warme glimlach, zijn ogen vol zorg en genegenheid terwijl hij naar me keek. De dokter draaide zich naar hem toe en deelde haar bevindingen, haar stem vriendelijk en geruststellend.
"Jouw vriendin moet dringend ontstressen," zei ze met een knipoog. "We gaan je nog een extra nachtje hier houden," voegde ze eraan toe, haar blik weer op mij gericht, voordat ze de kamer verliet.
Bas kwam dichterbij en pakte mijn hand stevig vast, zijn blik vol bezorgdheid terwijl hij me aankeek. "Hoe voel je je echt?" vroeg hij, zijn stem zachtjes trillend van emotie. Ik glimlachte zwakjes naar hem, dankbaar voor zijn aanwezigheid. "Ik ben gewoon blij dat je hier bent," fluisterde ik, mijn stem nauwelijks meer dan een fluistering.