89. Schuldgevoel

Bas legde zijn hand voorzichtig op mijn arm, en ik voelde zijn aanwezigheid als een geruststellende omhelzing. De kamer leek even te vervagen terwijl ik me volledig concentreerde op het warme contact tussen ons.
Toen ik hem aankeek, zag ik de emotie in zijn ogen, de diepe bezorgdheid vermengd met een vastberadenheid om er voor me te zijn. Zijn gezicht, doorgaans zo levendig en vol energie, was nu getekend door de stress van de afgelopen gebeurtenissen. Maar zelfs in deze moeilijke momenten straalde hij een rust uit die me kalmeerde.
"Elise," fluisterde hij zachtjes, zijn stem gebroken door emotie. Ik kon de trilling in zijn stem voelen terwijl hij mijn naam uitsprak. "Elise, het spijt me."
Ik probeerde mijn stem te vinden, maar mijn keel was te dichtgeknepen door de angst en de verwarring die door me heen golfde. Uiteindelijk wist ik met moeite uit te brengen: "Bas, het is oke."
Maar Bas schudde zijn hoofd, zijn ogen vol spijt. "Nee, Elise, dat is het niet," zei hij ernstig. "Die klootzak is te ver gegaan. Ik had je nooit uit het zicht mogen verliezen."
Ik voelde me machteloos, overweldigd door een mix van emoties. Ik schoof op in het bed en wenkte Bas om naast me te komen liggen. Hij aarzelde even, maar gaf toe aan mijn gebaar. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borstkas, verlangend naar zijn troostende warmte.
"Bas, voel je alsjeblieft niet schuldig," smeekte ik, mijn stem fluisterzacht. "Het is allemaal gebeurd op het toilet. Je kon moeilijk overal met mij mee naartoe gaan, toch?"
Een flauwe glimlach verscheen op Bas' gezicht door mijn woorden, maar zijn bezorgdheid was niet verdwenen. "Ik had je niet alleen moeten laten gaan," herhaalde hij, zijn stem zwaar van spijt.
Ik richtte me wat op zodat ik hem beter kon zien. "En ik had niet zoveel moeten drinken," antwoordde ik, mijn stem ernstig. "We kunnen elkaar de schuld blijven geven, maar dat brengt ons nergens."
Bas keek me aan, zijn ogen vol emotie. "Ik wil gewoon dat je weet dat ik er altijd voor je zal zijn, Elise. Wat er ook gebeurt," beloofde hij plechtig.
Ik pakte zijn hand vast en kneep er zachtjes in, dankbaar voor zijn aanwezigheid en zijn steun. "Ik weet het, Bas. En ik ben zo dankbaar dat ik jou heb," fluisterde ik, terwijl ik zijn blik vasthield. In zijn ogen zag ik een mengeling van liefde, bezorgdheid en vastberadenheid.
We bleven even zwijgend naast elkaar liggen, onze ademhalingen synchroon. De kamer was gevuld met de zachte zoem van medische apparatuur en het gedempte geluid van stemmen in de gang. Maar voor mij was er maar één geluid dat er echt toe deed: het geruststellende kloppen van Bas' hart, dat me vertelde dat ik niet alleen was in deze donkere tijd.
"Bas," begon ik, mijn stem fluisterend, bijna bang om de fragiele stilte te doorbreken die tussen ons hing. "Het spijt me dat je dit allemaal moet doorstaan. Ik had nooit gedacht dat..." Hij onderbrak me met een zachte glimlach, zijn ogen vol begrip. "Elise, je hoeft je niet te verontschuldigen," zei hij resoluut.

Bas keek me bezorgd aan terwijl hij vroeg: "Wat is er precies gebeurd, Elise?"
Ik haalde diep adem, terwijl ik mijn herinneringen aan de vreselijke gebeurtenissen van die nacht opdiepte. "Ik voelde me steeds slechter worden in de club, en geen idee hoe hij het voor elkaar heeft gespeeld mij daar te drogeren" begon ik, terwijl de herinneringen me overspoelden. "En toen... toen stond David op me te wachten in het toilet." De herinnering aan zijn kille grip om mijn arm en zijn gemene glimlach maakte me misselijk.
Bas' gezicht vertrok van afschuw bij het horen van die naam. "Hij heeft me meegepakt naar zijn appartement," vervolgde ik, mijn stem fluisterzacht. "En daar... heeft hij me opnieuw gedrogeerd."
Een rilling liep over mijn rug bij de herinnering aan die beangstigende momenten. "Hij... hij wil de andere Elise terug," fluisterde ik, terwijl ik mijn best deed om mijn tranen onder controle te houden. "Hij weet dat ik niet zijn Elise ben."
Bas' gezicht vertrok van woede en onmacht bij het horen van mijn verhaal. "Het is onbegrijpelijk dat hij hiermee wegkomt," mompelde hij geërgerd. "Het is allemaal strafbaar, Elise. Het feit dat hij hiermee wegkomt... het is gewoon niet te bevatten."
Ik knikte instemmend, een zucht van frustratie ontsnapte uit mijn keel. "We mogen gewoon blij zijn dat ik er niets aan overgehouden heb," verzuchtte ik, terwijl ik mijn handen samenvouwde in mijn schoot.
"Allemaal de schuld van die andere Elise," zei Bas met een bittere ondertoon. "Ik heb haar gezien," fluisterde ik zachtjes, en ik zag hoe Bas me verbaasd aankeek.
"Haar gezien?" herhaalde hij, zijn stem vol ongeloof.
Ik knikte langzaam. "Ik was zo bang dat ik bijna van de realiteit was weggevlucht."
"Maar nee?" vroeg Bas, zijn ogen wijd open van verbazing.
"Maar hij krijgt me niet klein, Bas," vervolgde ik, mijn stem nu vastberaden. "Deze wereld betekent veel meer voor me dan mijn angst voor David."
Bas sloeg zijn armen om me heen en trok me stevig tegen zich aan, een warme omhelzing die me een gevoel van veiligheid gaf. "Ik ben hier voor je, Elise," fluisterde hij, zijn stem gevuld met liefde en steun.

"Vertel eens," drong ik aan. "Hoe is het afgelopen tussen jou en Tilly?" Bas haalde een hand door zijn haar terwijl hij grinnikte. "Euh, misschien is dit niet het juiste moment," begon hij aarzelend. "Ik voel me al schuldig genoeg over wat er gebeurd is." Ik gaf hem een plagende stomp in zijn zij. "Niet flauw doen, Bas," lachte ik. "Hebben jullie seks gehad?" De twinkeling in zijn ogen bevestigde mijn vermoedens.
"Ja, oké," zuchtte hij terwijl hij zijn ogen rolde. "Ooh, Elise," begon hij, "ik heb er zoveel spijt van. Ik had te veel gedronken en dat hele gedoe met dat ik verliefd moet kijken naar meisjes. Ik ben er weer 100% zeker van dat ik voor de jongens val," lachte hij. "Ik ga jammer genoeg het hart van dat meisje moeten breken." "Arme Tilly," zuchtte ik. Bas haalde zijn schouders op. "Ze komt hier wel overheen," zei hij met een vleugje berusting.
Op dat moment kwam er een verpleegster binnen in de kamer die aangaf dat het bezoekuur voorbij was. We keken elkaar kort aan en ik wist dat het tijd was om afscheid te nemen.
"Morgen sta ik hier weer," zei Bas toen hij uit het bed klom. Ik knikte dankbaar. "Dankjewel, Bas."
Terwijl hij zijn jas aantrok, vroeg Bas plotseling: "Ga je iets tegen Bill zeggen?" Ik schudde mijn hoofd resoluut. "Nee, Bill wordt gek als hij dit te weten komt. Ik wil dat hij zich focust op het maken van die videoclip," legde ik uit. Bas knikte begrijpend. "Tot morgen, kleintje," zei hij met een warme glimlach, en met die woorden verliet hij de kamer.
Ik zuchtte diep terwijl ik alleen achterbleef in de kamer. Mijn gedachten dwaalden af naar Bill en ik hoopte dat hij niet al te bezorgd zou zijn als hij hoorde wat er was gebeurd.