83. It's okay

De regisseur benaderde ons met een ernstige blik, zijn stem gedempt door het geluid van de stromende regen. "Sorry jongens, maar door het onverwachte weer moeten we de opnames voor vandaag stopzetten," kondigde hij aan, zijn woorden gedragen door een zweem van teleurstelling. Een zucht van frustratie en ontgoocheling verspreidde zich onder ons, terwijl we ons allemaal afvroegen hoe dit ons weer zou vertragen.
Niemand durfde er iets tegenin te brengen. De opwinding die we hadden gevoeld om aan de opnames te beginnen, vervloog als regendruppels die verloren waren in de grond. Onze verwachtingen werden weggevaagd door de sombere realiteit van de weersomstandigheden.
We werden teruggebracht naar ons hotel, de stilte om ons heen slechts doorbroken door het geluid van de regen die op het dak kletterde. De sfeer tussen ons was bedrukt en gespannen, niemand durfde een woord te zeggen na de kleine uitbarsting tussen mij en Georg. De regisseur deelde ons bij aankomst aan het hotel mee dat we een nieuw opnameschema konden verwachten tegen vanavond, maar niemand leek echt enthousiast te zijn over het vooruitzicht.
Eenmaal terug in het hotel verspreidden we ons meteen naar onze eigen kamers. Ik liet me op het bed vallen en keek naar buiten door het raam. De regen viel nog steeds met bakken uit de lucht, en ik kon niet anders dan me afvragen waarom we zoveel pech hadden met dit slechte weer.
Mijn gedachten dwaalden af naar Elise, ver weg thuis, en ik verlangde naar haar aanwezigheid. Ik wilde niets liever dan zo snel mogelijk terug naar huis, terug naar haar warme omhelzingen en geruststellende glimlach.
Maar voor nu zat ik vast in deze hotelkamer, omringd door het geluid van de regen en mijn eigen verlangens naar huis. Ik wist dat we dit weer moesten accepteren als onderdeel van het proces, maar het maakte het niet minder frustrerend.
Met een diepe zucht sloot ik mijn ogen en probeerde ik mijn gedachten te ordenen. Misschien was dit gewoon een kleine tegenslag, een uitdaging die we moesten overwinnen om ons doel te bereiken. En hoewel het moeilijk was, wist ik dat ik mijn focus moest behouden en geduld moest hebben tot we weer verder konden gaan met de opnames.

Het geklop op de deur trok me abrupt uit mijn gedachten, en ik keek verbaasd op naar de deur. Wie kon dat nu zijn? Met een lichte frons liep ik naar de deur toe en opende hem, nieuwsgierig naar wie er voor de deur stond. Mijn verbazing groeide toen ik Georg zag staan, zijn gezicht bedrukt en vol spijt. Hij gebaarde naar binnen, en ik stapte opzij om hem binnen te laten.
Georg liep de kamer binnen en ging zwijgend op het bed zitten. Ik sloot de deur achter hem en keek hem vragend aan. "Alles goed?" vroeg ik, me afvragend waarom hij hier was. Hij zuchtte diep, alsof hij al zijn moed bij elkaar moest rapen voordat hij begon te spreken. "Sorry, Bill," begon hij, zijn stem zwaar van schaamte. "Ik had niet zo geïrriteerd moeten reageren, en ik had zeker niet het recht om zo over Elise te praten."
Ik liep naar hem toe en ging naast hem op het bed zitten, een bemoedigende glimlach op mijn gezicht. "Het is oké, Georg," zei ik op kalme toon. "We begrijpen allemaal dat het soms moeilijk kan zijn, vooral als we zo ver van huis zijn." Ik voelde een zekere opluchting toen hij zijn excuses aanbood, en ik was blij dat hij openstond voor een gesprek.
Hij knikte dankbaar en vervolgde zijn verontschuldigingen. "Ik heb net met Gustav gesproken, en ik realiseerde me niet hoeveel ik met mijn GSM bezig ben. Ik zal erop letten."
Ik klopte bemoedigend op zijn schouder. "Het is goed dat je contact houdt met je vriendin, Georg," zei ik oprecht. "Maar het is belangrijk dat we ook onze aandacht bij het werk houden en niet te veel afgeleid worden." Hij knikte instemmend en leek opgelucht door mijn begripvolle reactie. "Om het goed te maken, trakteer ik vanavond op een etentje hier in de buurt," bood hij aan, zijn stem nu wat opgewekter. Ik was verrast door dit gebaar en stemde enthousiast toe. "Daar zeg ik geen nee tegen," antwoordde ik met een glimlach. "Blij dat we het hebben uitgepraat."
"Altijd, Georg," zei ik met een glimlach terwijl hij opstond om te vertrekken.
Georg beloofde om ook Tom uit te nodigen voordat hij nog wat rust wilde pakken. "Om 7 uur in de lobby?" stelde ik voor. Hij stemde ermee in en beloofde zijn telefoon in zijn hotelkamer te laten. "Het is je geraden," plaagde ik hem.
Terwijl ik alleen achterbleef, voelde ik een gevoel van opluchting. Het was goed om te weten dat we onze misverstanden hadden kunnen oplossen en dat onze vriendschap sterker was dan onze meningsverschillen. Met een glimlach op mijn gezicht keek ik uit naar het etentje van vanavond en hoopte ik dat Georg zijn rust zou vinden.

Terwijl ik me klaarmaakte voor het etentje van vanavond, nam ik een moment om mijn nieuwe look te bewonderen in de spiegel. Mijn haar, nu gedrapeerd in zwarte dreadlocks met af en toe een witte lok ertussen, was het resultaat van het werk van het marketingteam. Ik had zelf geen inspraak gehad in deze verandering, maar ik moest toegeven dat ik het wel kon waarderen. Mijn vorige look had mijn haar behoorlijk beschadigd, dus deze nieuwe stijl was meer dan welkom.
Toen ik mijn nieuwe look bewonderde, dwaalden mijn gedachten af naar Valerie. Ik was steeds nieuwsgieriger geworden naar haar en keek uit naar onze ontmoeting. Als ze Georg zo gelukkig kon maken, moest ze wel speciaal zijn. Ik hoopte dat we vanavond een mogelijke ontmoeten terug konden aankaarten.
Wanneer ik op mijn horloge keek, besefte ik dat het nog maar 18 uur was en ik al helemaal klaar was. De verveling sloeg toe, en ik besloot naar Tom te gaan. We hadden altijd elkaars reservekaartje, een gewoonte die we hadden ontwikkeld tijdens onze vele reizen. Zonder te kloppen stapte ik zijn kamer binnen en hoorde hem aan de telefoon. "Nee, natuurlijk vertel ik niet dat jij in het ziekenhuis ligt," hoorde ik hem zeggen.
Mijn wenkbrauw schoot omhoog van verbazing. "Wie ligt er in het ziekenhuis?" vroeg ik, terwijl ik naar Tom keek.