80. Zuid Afrika

POV Bill

Rond 5 uur in de ochtend werd ik ruw uit mijn slaap gerukt door het schelle geluid van mijn gsm, dat als een onverwachte alarmbel door de stilte van de nacht sneed. Met een slaperige zucht tastte ik naar mijn nachtkastje en greep ik mijn telefoon, waar het scherm fel oplichtte met het inkomende gesprek van Elise. Mijn hart bonkte plotseling sneller. Wat kon er aan de hand zijn? Mijn slaperige geest probeerde snel te achterhalen wat er gaande was terwijl ik het gesprek aannam.
"Elise?" klonk mijn stem, doordrongen van zorgen, terwijl ik de telefoon tegen mijn oor drukte.
"Bill," klonk haar stem aan de andere kant van de lijn, maar er was iets vreemds aan de manier waarop ze sprak, alsof haar tong iets te zwaar was door de alcohol. Mijn frons verdiepte zich. "Alles goed?" vroeg ik, terwijl ik op de achtergrond gedempte geluiden hoorde die leken op het geroezemoes van een feest.
"Bill," herhaalde ze, en ik kon de lach in haar stem horen. Het werd me duidelijk dat ze niet helemaal nuchter was. "Ik kan straks niet online komen op Skype voor een videogesprek."
Mijn hartslag vertraagde een beetje, nu ik begreep dat het niets ernstigs was. "Waar ben je?" vroeg ik, mijn zorgen iets afnemend. "Ik ben met Bas en een deel van de crew in die nieuwe discotheek," riep ze door de telefoon, en ik kon het geluid van muziek op de achtergrond horen. "Ja Bas, ik weet het!" voegde ze eraan toe, duidelijk met iemand anders aan het praten.
Een zucht van opluchting ontsnapte aan mijn lippen. Het leek erop dat het gewoon een nachtje uit was met vrienden. "Geen probleem, Elise. Geniet ervan," antwoordde ik haar, hoewel een vleugje teleurstelling me besloop bij het idee dat ik haar niet via video kon zien.
"Bill, ik mis je," zei ze zachtjes, haar stem verzachtend van de eerdere uitbundigheid naar een meer intieme toon.
"Ik jou ook, Elise," antwoordde ik, haar naam uitspreken bracht een gevoel van warmte in mijn borst. "Maar beloof me dat je voorzichtig bent, oké?"
"Natuurlijk," antwoordde ze vastberaden. "Ik moet nu gaan. Bellen we morgen weer?"
"Ja, laten we dat doen," zei ik, terwijl ik haar stem al begon te missen. "Tot morgen, liefste," en met een zachte klik legde ze de telefoon neer.

Na het telefoongesprek met Elise legde ik mijn telefoon terug op het nachtkastje en probeerde mezelf weer in slaap te sussen. Ik nestelde me onder de dekens, sloot mijn ogen en probeerde de draad van mijn dromen weer op te pakken. Maar hoezeer ik ook draaide en keerde, mijn gedachten bleven malen en mijn lichaam weigerde weer in slaap te vallen.
Het bed voelde plotseling te warm, alsof de zorgen en gedachten die door mijn hoofd raasden, zich als een deken om me heen hadden gewikkeld. Ik voelde de tijd verstrijken terwijl ik mijn ogen dichtkneep en probeerde de rust te vinden die me terug naar dromenland zou brengen.
Maar elke poging leek tevergeefs. Mijn geest was te vol, mijn hart te onrustig. Elise's woorden galmden nog na in mijn hoofd, vermengd met de geluiden van het feest waar ze zich bevond. Ik probeerde mezelf te kalmeren, mijn ademhaling te vertragen, maar het leek allemaal tevergeefs.
Uiteindelijk gaf ik het op. Ik wist dat er geen weg terug was naar de slaap die ik zocht. Met een zucht van frustratie duwde ik de dekens van me af en ging ik rechtop in bed zitten. Mijn gedachten dwaalden af naar Elise, naar het feest waar ze was, en ik kon niet anders dan me afvragen wat ze daar aan het doen was.
Met een vermoeide zucht wreef ik over mijn gezicht en besloot ik uit bed te gaan. De slaap mocht dan wel onbereikbaar zijn, maar misschien kon ik de tijd nog nuttig besteden voordat de zon opkwam en een nieuwe dag aanbrak.

Met een zucht van frustratie over mijn slapeloze ochtend stond ik op van mijn bed en liep ik naar het balkon van mijn hotelkamer. De frisse ochtendlucht omhelsde me zodra ik de glazen deur opende en naar buiten stapte. Een zachte bries speelde met mijn haar terwijl ik de zee in de verte zag glinsteren onder het bleke licht van de maan.
Ik stak een sigaret op en nam een diepe trek, de rook die langzaam uit mijn mond ontsnapte leek een kleine ontsnappingsroute voor mijn opgehoopte gedachten. Terwijl ik naar het kalme ritme van de golven keek en het geluid van het breken van de branding hoorde, voelde ik een zekere rust over me neerdalen.
Terwijl ik op mijn balkon stond, met mijn sigaret tussen mijn vingers, observeerde ik de wereld die ontwaakte onder de zachte gloed van de ochtendzon. Mijn blik dwaalde af naar het strand, waar een paar joggers in de verte hun weg baanden langs de waterlijn. Het gezicht van de joggers, hun gestage tred en de rust die ze uitstraalden, trokken mijn aandacht.
Een plotselinge gedachte flitste door mijn hoofd. Misschien was het tijd voor mij om ook een ochtendwandeling te maken. Het idee om de ochtendlucht in te ademen, mijn voeten in het zand te begraven en te luisteren naar het ritme van de golven, voelde als een verfrissende onderbreking van de dagelijkse druk van presteren.
Na een paar minuten van contemplatie en het genieten van het uitzicht, besloot ik dat het tijd was om mijn kleren aan te trekken en een wandeling op het strand te maken. Ik had altijd al een zwak gehad voor de zee en de rustgevende werking die het op me had. Bovendien wist ik dat ik op dit moment, temidden van mijn hectische schema, niet vaak de kans zou krijgen om rustig te genieten van zo'n wandeling aan het strand.
Langzaam doofde mijn sigaret uit en stond ik op van mijn stoel. . Met vastberaden tred liep ik naar binnen, trok snel wat kleren aan en griste mijn sleutelkaart van het nachtkastje.