78. Fotoshoot

De volgende ochtend werd ik ruw gewekt door het geluid van mijn wekker, dat me uit mijn slaap rukte. Met een zucht sloeg ik mijn hand op de snooze-knop, maar besefte al snel dat ik geen tijd had om me nog eens om te draaien. Bas zou me immers binnenkort komen ophalen voor de fotoshoot, en ik wilde geen minuut van zijn tijd verspillen.
Ik sprong uit bed en haastte me door mijn ochtendroutine, terwijl ik mijn gedachten probeerde te ordenen. Tanden poetsen, douchen, aankleden - het voelde allemaal als een race tegen de klok. Ondertussen probeerde ik mijn hoofd leeg te maken en me te concentreren op de dag die voor me lag.
Toen ik eindelijk klaar was, haalde ik diep adem en controleerde ik mezelf nog een laatste keer in de spiegel. Niet perfect, maar goed genoeg voor vandaag. Ik pakte mijn tas en sleutels, en net op dat moment hoorde ik de bel gaan.
Met een laatste blik op mijn rommelige appartement rende ik naar de deur en opende die met een glimlach, hoewel ik buiten adem was van de haast.
"Sorry dat ik wat laat ben," hijgde ik, terwijl ik naar buiten stapte en de deur achter me dichttrok. "Ik was nog niet helemaal klaar."
Bas glimlachte begripvol en gaf me een schouderklopje. "Maakt niet uit, we hebben nog tijd genoeg," zei hij geruststellend. "En bovendien, je ziet er geweldig uit."

De fotoshoot begon met het gebruikelijke proces van voorbereiding. Een team van stylisten stond klaar om ons klaar te stomen voor de camera. Ik werd omringd door make-upartiesten die zorgvuldig mijn gezicht bewerkten, terwijl ik me afvroeg of ik er wel goed uitzag met al die lagen make-up. Vervolgens werd ik geholpen in een prachtige jurk, die perfect paste bij het thema van de shoot. Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik mezelf probeerde voor te bereiden op wat komen ging.
Patrick, de fotograaf, stond aan het hoofd van de operatie. Met zijn doordringende blik en de autoriteit die hij uitstraalde, leek hij rechtstreeks uit een modeblad te zijn gestapt. Zijn Frans accent gaf hem een aura van elegantie en finesse, maar het maakte me ook nerveuzer. Hij gaf me instructies over hoe ik moest poseren, waar ik mijn ogen moest richten, en hoe ik mijn lichaam moest houden. Maar ondanks zijn aanwijzingen voelde ik me houterig en ongemakkelijk.
Elke blik, elke pose leek geforceerd en onnatuurlijk. Ik wist niet hoe ik moest ontspannen en gewoon mezelf kon zijn voor de camera. De druk om perfecte foto's te maken voelde als een loden last op mijn schouders.

Na een tijdje leek het alsof Patrick de frustratie begon te voelen. Hij zag dat de foto's niet het gewenste resultaat opleverden en besloot dat er iets moest veranderen. Dat was het moment waarop Bas erbij werd gehaald.
Bas kwam naar me toe met een geruststellende glimlach op zijn gezicht. "Pff, Bas, dit is niets voor mij," fluisterde ik, terwijl ik probeerde mijn zenuwen onder controle te houden.
Bas keek me vriendelijk aan en legde zijn hand op mijn schouder. "Gewoon jezelf zijn," fluisterde hij terug, "als je naar de camera kijkt."
Zijn eenvoudige advies bracht een glimlach op mijn gezicht, en voor even voelde ik me minder gespannen. Zijn aanwezigheid gaf me een gevoel van steun en troost, wetende dat ik deze vreselijke fotoshoot niet alleen hoefde door te staan.
Met elke blik die we uitwisselden, leek hij me aan te moedigen en me gerust te stellen. Zijn nabijheid zorgde ervoor dat ik me minder alleen voelde te midden van de chaos en de druk om perfecte foto's te maken.
Op een gegeven moment vroeg Patrick ons om verliefd naar elkaar te kijken. Ik keek naar Bas en zag hoe hij me met een zwoele blik aankeek, zijn ogen twinkelden met een ondeugende glans.
Terwijl Patrick ons instrueerde om verliefd naar elkaar te kijken, keek ik Bas aan en probeerde een zwoele blik terug te geven. Maar toen ik zijn gezicht zag, kon ik een lach niet onderdrukken. Zijn poging om er verleidelijk uit te zien was zo overdreven dat het grappig werd. Zijn lippen krulden op in een speelse glimlach terwijl zijn ogen sprankelden met ondeugendheid.
Ik voelde de lachbui opborrelen en kon het niet tegenhouden. Een zacht lachje ontsnapte aan mijn lippen, gevolgd door een brede grijns. Bas keek me met een schijnbaar serieuze blik aan, maar ik kon de twinkeling in zijn ogen zien. Zijn lippen trilden lichtjes, alsof hij moeite had om zijn lach in te houden.
We keken elkaar aan, beiden proberend om de verliefde blik vast te houden, maar het was duidelijk dat geen van ons beiden erin slaagde om serieus te blijven. Onze lach vulde de ruimte terwijl we elkaar aankeken, een moment van gedeelde humor te midden van de spanning van de fotoshoot.
Patrick, de fotograaf, leek tevreden te zijn met het resultaat. "Goed zo, goed zo!" riep hij uit, terwijl hij vanachter zijn camera glimlachte en bleef verder klikken. We bleven nog even lachen, de spanning van het moment weggespoeld door onze gedeelde vreugde.

Na het komische intermezzo met Bas voelde ik me veel ontspannender nu onze gezamenlijke foto's waren gemaakt. De sfeer was lichter geworden, en ik kon de stress van me af laten glijden. Bas gaf me een bemoedigende glimlach voordat hij zich terugtrok om plaats te maken voor mijn individuele fotosessie.
Nu was het terug mijn beurt om alleen voor de camera te staan, en tot mijn verbazing lukte het me veel beter. De aanwezigheid van Bas had me op de een of andere manier gerustgesteld, waardoor ik me zelfverzekerder voelde. Terwijl ik alleen poseerde, merkte ik dat het veel beter ging. De instructies van Patrick leken nu helderder, en ik kon ze gemakkelijker opvolgen. Ik voelde me meer op mijn gemak in mijn eigen huid, en dat straalde waarschijnlijk ook uit in de foto's.
Af en toe kwam Patrick naar me toe met een foto die hij net had genomen. Ik keek er met verbazing naar. Het was alsof hij een kant van mij vastlegde die ik zelf niet altijd zag. De beelden waren krachtig, vol zelfvertrouwen, en ik voelde me trots dat ik dat op deze manier kon uitstralen.