74. Bas toch

Bas nam een trekje van zijn sigaret terwijl ik de wijnglazen nog eens bijvulde. De warmte van de wijn verspreidde zich door mijn lichaam, waardoor ik het frisse briesje op het balkon bijna niet meer voelde. De zon begon langzaam onder te gaan, waardoor de hemel een prachtige oranje-roze gloed kreeg en de contouren van de gebouwen tegen de avondlucht scherp aftekenden.
"Je zit hier echt goed," zei Bas, terwijl hij om zich heen keek, zijn blik gleed over het balkon en de omliggende gebouwen.
Ik knikte instemmend terwijl ik een kleine glimlach niet kon onderdrukken. "Ja, het voelt echt als thuis," antwoordde ik. "Ik ben zo dankbaar dat de vorige eigenaar de meubels heeft laten staan." Mijn blik viel op de comfortabele stoelen en de gezellige hoekjes die waren gecreëerd.
Bas stak zijn volgende sigaret op en inhaleerde diep. Een wolkje rook dreef langzaam op in de avondlucht.
Terwijl ik om me heen keek, nam ik het landschap in me op. De sfeer van het balkon was warm en uitnodigend, met comfortabele stoelen die uitnodigden om te ontspannen na een lange dag. De planten langs de randen van het balkon voegden een vleugje groen toe aan de ruimte, terwijl de zachte verlichting van de lantaarnpalen een gezellige ambiance creëerde.
Bas stak zijn volgende sigaret op en inhaleerde diep, zijn gezicht badend in het zwakke licht van de avond. "En je bent niet meer boos op Bill dat hij dit appartement gekocht heeft achter je rug?" vroeg hij, terwijl hij de rook langzaam uitblies.
Een zachte bries speelde met mijn haren terwijl ik nadacht over de situatie. Het was waar, ik had me gekwetst gevoeld door het feit dat Bill het appartement zonder overleg had gekocht. Maar toen ik gisterenavond niet kon slapen, begon ik te beseffen dat boosheid geen oplossing bood. Ik moest leren loslaten en verder gaan.
"Pff, natuurlijk ben ik daar nog een beetje lastig over," gaf ik toe, terwijl ik met mijn vingers over de rand van het wijnglas draaide. "Maar ik kan ook niet boos op hem blijven. Hij heeft het uiteindelijk met goede bedoelingen gedaan."
Bas knikte begrijpend, zijn ogen vol begrip. "Je hebt hem misschien niet zo duidelijk verteld waarom dit allemaal zo belangrijk voor je was," opperde hij, terwijl hij de rook langzaam uitblies.
Ik knikte instemmend en zuchtte diep. "Precies," zei ik. "En dat besef ik nu ook. Ik had het hem beter moeten uitleggen."
Een moment van stilte vulde de lucht terwijl we allebei nadachten over onze woorden. De stad was rustig, maar levendig op de achtergrond, als een symfonie van geluiden die de avond omhulden.
In de verte klonk het geluid van een trein die voorbijraasde, en ik keek op naar de nachtelijke hemel, waar de sterren fonkelden als kleine lichtpuntjes in de duisternis.

"En nu zijn ze vertrokken naar Zuid-Afrika voor hun videoclip?" verbrak Bas de stilte, terwijl hij zijn sigaret uitdrukte in de asbak naast hem. Zijn woorden brachten een brok in mijn keel teweeg en ik slikte moeizaam voordat ik antwoordde. "Ja," zei ik zachtjes, met een trilling in mijn stem.
Bas zag onmiddellijk dat ik het moeilijk kreeg en legde zijn warme hand op mijn knie. "Hey, die week gaat zo voorbij zijn, en dan zijn jullie terug samen," zei hij op een geruststellende toon, terwijl hij me met vriendelijke ogen aankeek.
Ik knikte langzaam, dankbaar voor zijn steun, en nam een slok van mijn wijn om mijn emoties onder controle te houden. De gedachte aan de komende week zonder Bill was moeilijk te verdragen, maar Bas' woorden gaven me toch wat troost.
"Hebben we overmorgen onze eerste fotoshoot?" vroeg ik hem, mijn stem iets sterker nu ik probeerde mijn gedachten te verleggen naar iets anders.
"Over het werk gesproken," zei Bas, terwijl hij zijn grinnik probeerde te onderdrukken. "Ik heb vandaag telefoon gehad van Paul..."
Zijn woorden hielden me in spanning terwijl ik mijn wenkbrauwen optrok, nieuwsgierig naar wat hij te vertellen had. Paul, onze manager, was altijd betrokken bij de zakelijke kant van onze carrière, dus het was niet ongewoon dat hij contact met Bas opnam. Maar de toon van Bas' stem suggereerde dat er iets onverwachts was gebeurd.
"...En hij vroeg zich af of het mogelijk was dat ik verliefd naar meisjes kon kijken," vervolgde Bas met een brede glimlach.
De absurditeit van de situatie deed me even sprakeloos achterblijven voordat ik in lachen uitbarstte. "Wacht, meen je dit serieus?" vroeg ik, terwijl ik mijn verbazing probeerde te verbergen achter een lach.
Bas knikte ernstig, maar er speelde nog steeds een twinkeling in zijn ogen. "Ja, serieus. Paul stelde voor dat ik een bepaalde blik moest hebben, een soort van 'verliefde blik' als ik naar meisjes keek tijdens fotoshoots, interviews en optredens. Hij denkt dat het goed zou zijn voor ons imago als ik wat meer... interesse toon in het vrouwelijk geslacht," legde hij uit, zijn stem doordrenkt met amusement.
Ik trok een verbaasde blik nadat ik uitgelachen was, terwijl ik probeerde te verwerken wat Bas me net had verteld. Dus Paul stelde serieus voor dat Bas zijn seksualiteit zou veinzen voor commercieel succes? Het voelde vreemd en ongemakkelijk aan. "Dat klinkt... absurd," mompelde ik uiteindelijk, mijn gedachten een wirwar van verwarring.
Bas haalde zijn schouders op, nog steeds lachend. "Ja, absurd is het juiste woord," zei hij, zijn stem doordrenkt met ironie. "Maar je kent Paul, hij denkt altijd aan nieuwe manieren om de band te promoten."
Ik knikte langzaam, mijn geest nog steeds bezig met het idee van het vervalsen van iemands seksualiteit voor publiciteit. Het voelde verkeerd aan op zoveel niveaus. "En wat heb je geantwoord?" vroeg ik, mijn nieuwsgierigheid geprikkeld ondanks mijn ongemak.
Bas haalde diep adem, zijn glimlach verdwenen terwijl hij serieuzer keek. De stilte zei plotseling meer dan duizend woorden.
Ik keek hem aan, mijn verwarring nog steeds duidelijk zichtbaar op mijn gezicht. "Dus... je bent akkoord gegaan?" vroeg ik voorzichtig, mijn stem nauwelijks boven een fluistering.
Bas knikte langzaam, zijn blik serieus terwijl hij nadacht over zijn antwoord. "Ja," zei hij ten slotte, zijn stem kalm maar vastberaden. "Ik heb ermee ingestemd."
Verbijsterd keek ik hem aan, niet in staat om mijn verrassing te verbergen. "Maar waarom?" vroeg ik, mijn stem lichtelijk schor van verbazing.
Bas zuchtte diep, zijn ogen even naar de grond gericht voordat hij me weer aankeek. "Elise," begon hij, zijn toon ernstig. "Muzikant zijn is altijd al een grote droom voor me geweest. En als ik eerlijk ben, is het feit dat ik moet doen alsof ik op meisjes val het minste van mijn zorgen."
Ik voelde een steek van empathie door me heen gaan terwijl ik Bas' woorden hoorde. Zijn passie voor muziek was iets wat ik altijd had bewonderd, en het idee dat hij bereid was compromissen te sluiten om zijn droom te bereiken, raakte me diep. "Maar je moet toch trouw blijven aan jezelf," zei ik zachtjes, mijn bezorgdheid nog steeds duidelijk hoorbaar.
Bas glimlachte zwakjes, zijn ogen vol met een mengeling van vastberadenheid en berusting. "Misschien," zei hij, zijn stem zachter dan voorheen. "Maar soms moet je concessies doen om je dromen waar te maken. En als dat betekent dat ik een beetje moet acteren, dan ben ik bereid dat te doen."
Ik zuchtte, wetende dat ik zijn beslissing niet kon veranderen, hoezeer ik het ook wilde. "Ik begrijp het," zei ik ten slotte, mijn stem gevuld met een mengeling van begrip en bezorgdheid. "Maar beloof me dat je jezelf niet volledig verliest in het proces."
Bas knikte, zijn glimlach breder wordend. "Ik beloof het," zei hij, zijn stem vol met vastberadenheid. "Ik zal altijd trouw blijven aan wie ik ben, ongeacht de omstandigheden."