73. Wijntje

Na het vertrek van Simone en Gordon voelde ik een vlaag van eenzaamheid over me heen komen. Hoewel ik dankbaar was voor hun bezoek, besefte ik dat ik nu echt alleen was in mijn nieuwe appartement. Een plotselinge drang naar gezelschap overviel me, en ik wist meteen wie ik moest bellen.
Ik pakte mijn telefoon en zocht in mijn contacten naar Bas' nummer. Met een snelle tik op het scherm belde ik hem op, mijn hart kloppend in afwachting van zijn stem aan de andere kant van de lijn.
Het duurde niet lang voordat hij opnam, zijn stem klonk helder en vertrouwd door de telefoon. "Hey leef je nog?" grinnikte hij.
Ik lachte, opgelucht dat hij opnam. "Ja, nog net," antwoordde ik speels. "Sorry dat ik in het midden van de nacht ben weggegaan, Bas. Maar ik moest met Bill praten."
"Ha, praten," herhaalde Bas, zijn stem doordrenkt met humor.
Ik kon niet anders dan grinniken. "Ja, praten," bevestigde ik. "Hey Bas," zei ik meteen daarna, mijn stem een beetje schor van de emoties van eerder. "Zou je langs kunnen komen? Ik kan wel wat gezelschap gebruiken."
Er viel een korte stilte aan de andere kant van de lijn, en ik hield mijn adem in terwijl ik wachtte op zijn antwoord.
"Ja natuurlijk, ik kom eraan," zei Bas uiteindelijk, zijn stem vol begrip. "Ik heb toch niet veel te doen vanavond. Is alles oké?"
Ik voelde een brok in mijn keel en slikte moeizaam. "Ja, alles is oké," loog ik, wetende dat Bas me door mijn façade heen zou prikken. "Gewoon behoefte aan wat gezelschap."
"Prima, ik zie je zo," antwoordde Bas, zijn stem warm en geruststellend. "Hang in there, Elise. Tot zo."
"Tot zo," antwoordde ik en ik hing op. Een gevoel van opluchting vulde me terwijl ik me voorbereidde op Bas' komst.
Terwijl ik wachtte op Bas' komst, liep ik rusteloos door het appartement. Ik probeerde mezelf af te leiden door wat kleine huishoudelijke taken te doen, maar mijn gedachten bleven steeds terugkeren de leegte die ik voelde zonder Bill aan mijn zijde.

Na een tijdje werd er op de bel gedrukt, en ik sprong bijna op van opwinding bij het horen van de deurbel. Gelukkig was Bas gearriveerd. Ik snelde naar de deur en opende hem met een brede glimlach. Daar stond Bas, met een fles wijn in zijn hand en een glimlach die zijn oprechte blijdschap uitdrukte.
"Proficiat met je woning," zei hij met een warme glimlach terwijl hij de fles wijn naar me uitstak.
Ik kon mijn blijdschap nauwelijks verbergen terwijl ik hem omhelsde. "Bas, dat had je toch niet moeten doen," zei ik oprecht dankbaar.
Maar Bas wuifde mijn bezwaren weg. "Natuurlijk wel, het is een speciale gelegenheid," zei hij met een knipoog.
Ik liet hem binnen en pakte de fles wijn aan. De aanwezigheid van Bas zorgde ervoor dat ik me onmiddellijk ontspande. Het voelde alsof een last van mijn schouders viel nu hij er was, en ik kon niet anders dan glimlachen bij zijn aanwezigheid.
"Hoe voelt het om eindelijk je eigen stekje te hebben?" vroeg Bas terwijl hij nieuwsgierig om zich heen keek.
Ik glimlachte breed en voelde trots in mijn borstkas opwellen. "Het voelt geweldig, echt waar," antwoordde ik oprecht.
"Geef me eens een rondleiding," drong Bas aan, en ik lachte en knikte. "Natuurlijk, ik laat je alles zien."
Ik nam Bas mee door mijn appartement, trots alle hoekjes en kamers aanwijzend terwijl ik enthousiast vertelde over mijn plannen voor de inrichting en mijn favoriete details van het appartement besprak. Bas luisterde aandachtig en bewonderde elk detail, waardoor mijn hart zich vulde met vreugde.
Terwijl we door het appartement liepen, voelde ik me lichter worden. De zorgen en stress leken even naar de achtergrond te verdwijnen in het gezelschap van mijn beste vriend. Het was alsof hij een lichtpuntje was in mijn soms donkere wereld, en ik was dankbaar voor zijn vriendschap en steun.

Na de rondleiding stonden we terug in de gezellige woonkamer, waar de fles wijn van Bas prominent op de salontafel stond te pronken. Hij keek naar de fles met een twinkeling in zijn ogen en wendde zich toen tot mij.
"Wat denk je?" vroeg hij terwijl hij naar de wijn keek. "Zullen we die samen opdrinken op je balkon?"
Ik keek hem even bedenkelijk aan. "Is het daar niet te fris?" vroeg ik, terwijl ik twee wijnglazen uit de kast haalde. "Nee, het is echt nog goed buiten," verzekerde hij me. "En dan kan ik een sigaretje roken," voegde hij er met een knipoog aan toe. Ik kon een glimlach niet onderdrukken terwijl ik de wijnglazen stevig vasthield. Het idee van samen op het balkon zitten, nippen aan wijn en genieten van het uitzicht sprak me wel aan. Bovendien wist ik dat Bas ervan hield om zijn sigaretten te roken terwijl hij ontspannen in de buitenlucht zat.
"Goed idee," zei ik, terwijl Bas de fles wijn pakte. "Laten we naar buiten gaan."

We liepen samen naar het balkon aan mijn slaapkamer, waar de koele avondlucht ons begroette. De lucht was helder, bezaaid met sterren, en een zachte bries streek langs ons heen. Bas nam plaats op een van de stoelen en ik schonk de wijn in de glazen, terwijl ik genoot van het uitzicht over de stad.
"Proost," zei Bas terwijl hij zijn glas omhoog hield.
"Proost," antwoordde ik, mijn glas tegen het zijne klinkend.
We namen een slok van de wijn en lieten de smaak op onze tongen dansen. Het was een moment van pure ontspanning, genietend van elkaars gezelschap en de rust van de avond.
Terwijl Bas genoot van zijn sigaret, de rookkringetjes langzaam omhoog kringelend, deelden we verhalen en herinneringen.