72. Afscheid

POV Elise

Terwijl ik vanuit de auto toekeek hoe Bill en de rest van de familie door het security team werden weggereden, voelde ik een knoop in mijn maag die steeds strakker leek te worden. De lucht rondom mij leek zwaarder te worden, als een onzichtbare last die op mijn schouders drukte. Mijn hart bonsde onregelmatig in mijn borstkas, terwijl ik probeerde mijn gevoelens onder controle te houden. Het was een vreemde gewaarwording om hem zo te zien vertrekken, om hem uit mijn zicht te zien verdwijnen, wetende dat we nu een hele week gescheiden zouden zijn. De brok in mijn keel werd steeds groter naarmate de auto verder wegreed, en ik dwong mezelf om niet in tranen uit te barsten. Mijn handen trilden lichtjes terwijl ik ze krampachtig in mijn schoot vouwde, een poging om mezelf te kalmeren te midden van de opkomende emoties.
Ik tuurde door het raam, mijn ogen gefixeerd op de gestage stroom van mensen die voorbij liepen, elk van hen gehaast op weg naar hun bestemming. Een deel van mij wilde hen volgen, om de drukte van de luchthaven in te duiken en mezelf te verliezen in de chaos van het reizen. Maar ik bleef zitten, vastgeklampt aan mijn plek, gevangen in mijn gedachten en gevoelens.
Terwijl de tijd traag voorbij kroop, voelde ik een knoop in mijn maag groeien. Het besef dat ik Bill voorlopig moest missen, drong steeds dieper door. Zijn afwezigheid voelde als een leegte in mijn leven, een gapend gat dat moeilijk te vullen leek. Ik miste zijn aanwezigheid, zijn warmte, zijn geruststellende woorden. Ik probeerde mezelf te troosten met de gedachte dat ik zelf een drukke week voor de boeg had. Er was genoeg werk te doen, genoeg afleiding om me bezig te houden. Bovendien, wat was een week in een mensenleven? Een fractie van tijd, een kort intermezzo voordat we weer samen zouden zijn.
Maar ondanks mijn pogingen om mezelf gerust te stellen, bleef er een zwaar gevoel van gemis aan me knagen. Ik voelde me alleen, eenzaam zelfs, terwijl ik daar alleen in de auto zat, omringd door de stilte van de parkeerplaats.
Ik zuchtte diep en probeerde mezelf af te leiden door naar buiten te kijken. De lucht was grijs en somber, de wolken zwaar van dreigende regen. Het leek alsof zelfs de natuur mijn gevoelens weerspiegelde, alsof het universum op de een of andere manier de pijn in mijn hart begreep.
Plotseling verscheen er beweging aan de horizon. Een auto doemde op uit de verte, langzaam naderend in mijn richting. Mijn hart sprong op toen ik zag dat het Simone en Gordon waren, terugkerend naar de auto na het afscheid van Bill en de andere leden van Tokio hotel.
Simone's gezicht was getekend door een mix van emoties, haar ogen glanzend van ingehouden tranen. Het raakte me diep om haar zo te zien, om te weten dat ze net als ik worstelde met het afscheid. We waren familie, verbonden door liefde, en nu voelde ik me plotseling heel erg alleen.
Terwijl ze dichterbij kwamen, voelde ik een brok in mijn keel. Ik wilde haar omhelzen, haar troosten, maar ik wist niet hoe. Hoe kon ik haar steun bieden als ik mezelf nauwelijks kon troosten?
Ik slikte de opkomende tranen weg en forceerde een glimlach op mijn gezicht toen ze eindelijk bij de auto stopten. "Hey, zitten ze al op het vliegtuig?" zei ik, mijn stem schor van onderdrukte emoties. Simone glimlachte zwakjes terug, haar ogen glanzend van tranen. "Ja, zijn zijn goed vertrokken, lieverd," zei ze zachtjes. "Hoe gaat het met je?"
Ik haalde mijn schouders op, niet in staat om de woorden te vinden om mijn gevoelens uit te drukken. "Het is moeilijk," mompelde ik uiteindelijk. "Maar ik red me wel."
Simone knikte begripvol en opende de deur van de auto. "Kom," zei ze vriendelijk. "Laten we naar huis gaan."
Ik knikte dankbaar en stapte de auto terug in, een gevoel van opluchting stromend door mijn aderen. Ik wist dat het afscheid zwaar zou zijn, maar met Simone aan mijn zijde voelde ik me iets minder alleen. En misschien, heel misschien, zou ik dit wel overleven.

Na een emotioneel afscheid op de luchthaven voelde ik me enigszins opgelucht toen we eindelijk bij mijn nieuwe appartement aankwamen. Simone en Gordon waren er voor me, zoals altijd, en hun aanwezigheid gaf me een gevoel van warmte en troost te midden van alle veranderingen.
Toen Simone een prachtige plant tevoorschijn toverde uit de kofferbak van de auto, voelde ik me overweldigd door haar vriendelijkheid. De plant was zorgvuldig uitgekozen en straalde een gevoel van huiselijkheid uit, wat precies was wat ik op dat moment nodig had.
Met de plant in mijn handen begonnen we aan de rondleiding door mijn appartement. Terwijl ik hen door de kamers leidde, vertelde ik enthousiast over mijn plannen voor de inrichting en mijn visie voor de ruimte. Simone en Gordon luisterden aandachtig, hun aanwezigheid bracht een gevoel van warmte en geborgenheid met zich mee.
Na de rondleiding verzamelden we ons in de gezellige woonkamer, waar ik hen een drankje aanbood en we plaatsnamen op de comfortabele banken. Het geluid van vrolijke gesprekken en zachte lachsalvo's vulde de kamer, en voor een moment vergat ik mijn zorgen en de pijn van het afscheid van Bill.
Toen Gordon aangaf dat hij graag naar huis wilde gaan voor een belangrijke voetbalwedstrijd, kon ik een glimlach niet onderdrukken. Simone rolde met haar ogen, maar stond op en pakte haar jas. Voor ze vertrokken, gaf ze me nog een knuffel en fluisterde ze woorden van troost en steun.
"Je bent altijd welkom bij ons, Elise," zei ze zachtjes. "Twijfel er niet aan om langs te komen deze week."
Ik glimlachte dankbaar en bedankte haar hartelijk voor haar gastvrijheid en steun. Simone drukte me nog wat steviger tegen zich aan, alsof ze wilde laten voelen dat ik altijd op haar kon rekenen, en toen vertrokken ze, met een laatste blik vol liefde en begrip achterlatend.
En terwijl ik daar alleen achterbleef in mijn nieuwe appartement, voelde ik me niet langer zo verloren. Ik wist dat ik omringd was door liefde en steun, en dat gaf me de kracht om mijn nieuwe leven met vertrouwen tegemoet te treden.