71. Verhuizen en Vertrekken

De dag vloog voorbij als een wervelwind, gevuld met het pakken van koffers, het verhuizen van spullen en het regelen van de laatste details. Elise en ik hadden ons ingespannen om alles voor te bereiden voor mijn vertrek naar Zuid-Afrika. Na het inpakken van mijn koffer, vertrokken we naar Elise's appartement, waar we al haar spullen en kleren hadden verhuisd in voorbereiding op onze tijd apart tijdens mijn reis. Het voelde vreemd en opwindend tegelijk om te zien hoe haar appartement langzaam haar thuis werd, gevuld met haar persoonlijke spullen en de warmte van haar aanwezigheid.
De dag was voorbij gevlogen, en voor we het wisten zaten we allemaal bij mama en Gordon aan tafel, omringd door de geur van heerlijk eten en het geluid van opgewonden stemmen die de lucht vulden.
Mama had zichzelf weer overtroffen met haar kookkunsten en had een feestmaal bereid dat er werkelijk verrukkelijk uitzag. Er stonden schalen vol met geurige gerechten, waaronder gegrilde groenten, sappige steaks en smaakvolle salades. Het water liep me al in de mond bij het zien van al dat lekkers.
Gordon schonk gul wijn in, en we toastten op de komende reis naar Zuid-Afrika. De sfeer was licht en vrolijk, gevuld met gelach en opgewonden gesprekken over wat ons te wachten stond.
Mama, zoals altijd, zorgde voor een warme en gastvrije ambiance, en haar glimlach straalde van trots terwijl ze ons allemaal bediende. Gordon deelde verhalen over zijn reizen naar Afrika, waardoor we nog meer enthousiast werden voor onze eigen avonturen.
Tijdens het diner deelden Elise en ik af en toe veelbetekenende blikken, wetende dat we elkaar straks een tijdje zouden moeten missen.

Het was een warme en gezellige sfeer aan tafel, met het geluid van vrolijke gesprekken en het heerlijke aroma van het eten dat de lucht vulde. Mama keek Elise vriendelijk aan en vroeg met een glimlach: "Hoe is je eerste nacht geweest in het nieuwe appartement, lieverd?"
Elise, nog steeds een beetje vermoeid van de korte nacht, antwoordde met een kleine glimlach: "Een vermoeiend kort nachtje." Haar antwoord werd echter onderbroken door Tom, die zijn typische gevoel voor humor niet kon onderdrukken. "Ieeuw Elise, ik hoef heus niet te weten dat jullie het appartement heel de nacht ingezegend hebben," grapte hij, met een grijns op zijn gezicht.
Elise's wangen kleurden lichtjes rood van schaamte, terwijl ik Tom een boze blik wierp. Soms leek hij echt te ver te gaan met zijn grappen. Maar mijn moeder, altijd de stem van redelijkheid, begon te lachen. "Dat begrijpen wij maar al te goed," zei ze met een knipoog naar Gordon, haar ogen twinkelden met een ondeugende glans. "Onze eerste nacht in dit huis zullen we ook niet snel vergeten, toch, schat?" voegde ze eraan toe. Gordon lachte instemmend en gaf mijn moeder een speelse duw. "Mama, eik!" riep Tom lachend uit, terwijl iedereen aan tafel in een lachbui uitbarstte.

Op het moment van afscheid werd de sfeer aan de eettafel plotseling doordrongen van een zweem van weemoed. Mijn moeder, altijd gevoelig voor emotionele momenten, begon al een beetje te sniffen terwijl we ons klaarmaakten om naar de luchthaven te vertrekken. We verzamelden allemaal bij de voordeur, met onze tassen en koffers in de hand, klaar om onze reis naar Zuid-Afrika te beginnen.
De auto stond al klaar voor de deur, en mijn moeder, met tranen in haar ogen, omhelsde ons allemaal stevig voordat we instapten. Het was duidelijk dat ze het moeilijk vond om ons te laten gaan, zelfs al wist ze dat het voor een tijdelijke periode was. Haar gebruikelijke opgewekte stemming was nu doordrenkt met een vleugje melancholie, en ik voelde een brok in mijn keel terwijl ik haar omhelsde.
Met een mengeling van emoties stapten we allemaal in de auto. Mijn moeder nam plaats naast Gordon die achter het stuur ging zitten, terwijl Elise en ik ons op de achterbank nestelden, vergezeld door Tom, die nog steeds zijn typische grappen maakte om de stemming te verlichten.

In de auto zat ik dicht bij Elise, mijn hand stevig om de hare geklemd. Terwijl de auto over de weg gleed, kon ik niet anders dan naar haar kijken. Haar blik was gericht op het voorbijgaande landschap, haar gedachten ongetwijfeld gevuld met de gedachten aan de komende week zonder mij.
Het was moeilijk om de realiteit onder ogen te zien, om te weten dat we binnenkort gescheiden zouden zijn door duizenden kilometers. Ik voelde een brok in mijn keel terwijl ik naar haar staarde, haar contouren in het zachte licht van de voorbijgaande straatlantaarns.
Het idee om haar los te moeten laten voor een hele week was bijna ondraaglijk. Elke vezel in mijn lichaam schreeuwde om haar dicht bij me te houden, om haar niet uit het zicht te verliezen, zelfs niet voor een seconde. Maar ik wist dat het moest, dat dit deel uitmaakte van ons leven als artiesten, van onze toewijding aan onze muziek.
Met elke kilometer die we dichter bij de luchthaven kwamen, leek de tijd steeds sneller te tikken. Ik kneep zachtjes in haar hand, als een stille belofte dat ik altijd aan haar zijde zou staan, zelfs als we fysiek gescheiden waren.
Het was moeilijk om de woorden uit te drukken die door mijn hoofd spookten. Ik wilde haar vertellen hoeveel ze voor me betekende, hoe ik haar zou missen elke seconde dat we gescheiden waren, maar de woorden bleven steken in mijn keel. In plaats daarvan liet ik mijn hand haar warmte en steun aanbieden, hopend dat ze zou begrijpen wat ik niet kon zeggen.

De sfeer was geladen met emotie toen we uit de auto stapten en ons security team ons begroette. Jacob opende de deur van de wagen die ons naar de luchthaven zou brengen, maar Elise leek aarzeling te tonen. Ik probeerde haar aan te moedigen om in te stappen, maar toen zag ik een blik in haar ogen die me deed stilstaan. "Kom," fluisterde ik zachtjes, "anders missen we onze vlucht." Maar Elise weerhield zich, haar stem bijna onhoorbaar terwijl ze antwoordde: "Bill, ik denk dat het beter is als ik hier blijf. Ik wil niet dat iemand ons samen ziet. Het contract..."
Mijn hart leek even stil te staan bij haar woorden. Het contract, ja. Maar op dat moment leek het onbelangrijk in vergelijking met het afscheid dat voor ons lag. "Het contract kan me gestolen worden," dacht ik bij mezelf. Ik wilde op een gepaste manier afscheid nemen, niet gehaast en verstopt in een auto.
Toen ze dichterbij kwam en haar lippen de mijne raakten, voelde ik een golf van warmte door me heen gaan. Het was een kus doordrenkt met liefde, een kus die ik koesterde en die me kracht gaf om de komende week zonder haar door te komen. Maar tegelijkertijd voelde het als een afscheid dat te snel kwam, een moment dat ik wilde rekken tot in de eeuwigheid.
Toen Jacob me tikte en me vertelde dat het tijd was om te vertrekken, voelde ik een stekende pijn in mijn hart. Ik wilde haar niet loslaten, niet nu, niet voor een hele week. Maar ik wist dat ik moest. Met een laatste omhelzing, een laatste blik in haar ogen, beloofde ik haar dat ik snel terug zou zijn.
"Tot volgende week," fluisterde ik, mijn stem zwaar van emotie.
"Tot volgende week," antwoordde ze, haar stem gebroken door de emoties die ook haar overspoelden.
Met lood in mijn schoenen draaide ik me om en stapte in de auto, terwijl Elise achterbleef op de parkeerplaats. Mijn hart voelde zwaar aan, gevuld met een mengeling van liefde, verlangen en afscheid. Maar ik wist dat dit deel uitmaakte van ons leven, van onze reis als artiesten. En hoe moeilijk het ook was, we zouden hier samen doorheen komen.