69. Een goed gesprek

Het was een koude avond toen ik bij het appartement van Bas aankwam. De straten waren verlaten en een ijzige wind sneed door de nachtlucht.
Mijn hart sloeg een slag over toen ik Elise al buiten zag staan, haar lichaam gehuld in een dunne jas, haar armen over elkaar geslagen om zichzelf te beschermen tegen de kou.
Zodra ze me zag, brak er een glimlach door op haar gezicht en snelde ze naar mijn auto. Haar tred was gehaast, haar adem zichtbaar in de koude nachtlucht. Ik opende de deur voor haar en voelde meteen de ijzige kou die haar omringde toen ze instapte. Een rilling gleed over haar rug terwijl ze zich nestelde in de warmte van de auto. Haar handen waren ijskoud toen ik ze vastpakte, en een bezorgde frons verscheen op mijn voorhoofd.
"Hoelang stond je buiten te wachten?" vroeg ik bezorgd terwijl ik haar handen tussen de mijne wreef om ze op te warmen.
"Niet lang," antwoordde ze met een kleine glimlach, maar ik kon zien dat ze loog. Toch drong ik niet verder aan en opende in plaats daarvan mijn armen voor haar. Ze aarzelde geen moment en nestelde zich in mijn omhelzing, haar gezicht verborgen tegen mijn borstkas. Ik voelde haar rillingen tegen mijn huid terwijl ik haar omarmde, en mijn warmte met haar probeerde te delen.
Ik drukte een paar kusjes op haar haar en fluisterde zachte woorden van geruststelling. "Kom, we rijden naar het appartement," zei ik uiteindelijk, haar dicht tegen me aan houdend terwijl ik mijn auto startte. Ze knikte instemmend, haar emoties nog steeds voelbaar in de lucht tussen ons.
"Ik heb een briefje voor Bas achtergelaten zodat hij zich morgen vroeg geen zorgen hoeft te maken," zei ze plotseling, een lichte glimlach om haar lippen. Ik lachte zachtjes. "Ik heb ook een briefje voor Tom achtergelaten," bekende ik met een speelse blik. Ze verbrak onze omhelzing en ging rechtop zitten, haar blik gericht op mij. "Rij maar naar huis," sprak ze uit. Ik knikte en startte de motor, mijn gedachten gevuld met de hoop op verzoening en herstel tussen ons beiden.

Na een korte rit bereikten we eindelijk het nieuwe appartement van Elise, de klok sloeg al na drieën toen we de drempel overstaken. Zonder veel omhaal begaven we ons meteen naar de slaapkamer en gingen we op het bed zitten, omringd door de stilte van de nacht.
Ik begon met een diepe zucht en keek Elise recht in de ogen. "Het spijt me," fluisterde ik zachtjes, mijn stem doordrongen van oprechte spijt. "Ik had beter naar je moeten luisteren. Ik nam aan dat je gewoon je eigen plek wilde, maar ik had niet door hoe belangrijk het voor je was om dit zelf te bereiken."
Elise keek me recht in de ogen en zei meteen ook sorry. "Het spijt mij ook, Bill," zei ze op een fluisterende toon. "Ik had duidelijker moeten zijn. Het is gewoon... moeilijk voor mij om over deze dingen te praten, vooral als het gaat over mijn verleden in de andere wereld."
Ik merkte de kwetsbaarheid in haar stem op en legde mijn hand voorzichtig op haar knie om haar gerust te stellen. "Het is oké, Elise," zei ik zachtjes. "Ik begrijp dat het niet gemakkelijk voor je is. Maar we kunnen hier samen doorheen gaan."
Ze knikte langzaam, haar blik op de lakens gericht. "Het is gewoon... dit is allemaal nieuw voor me," begon ze aarzelend. "Ik bedoel, dit is de eerste keer dat ik echt in een relatie zit en soms... soms weet ik gewoon niet hoe ik met dit alles moet omgaan."
Ik luisterde aandachtig naar haar woorden, mijn hart zich vullend met begrip voor haar situatie. "Het is oké om dat te voelen, Elise," verzekerde ik haar. "We leren allebei samen hoe we met dingen om moeten gaan. We kunnen samen groeien en elkaar steunen, op welke manier dan ook." "En ja," ging ik verder. "We zullen nog wel eens ruzie maken, maar dat is normaal. Belangrijk is dat we hieruit leren, dat we altijd eerlijk met elkaar communiceren en elkaar steunen, zelfs als het moeilijk is."
Elise keek me aan, haar ogen vol emotie. "Jij betekent te veel voor me om zomaar te verliezen, Bill," zei ze oprecht.
Ik glimlachte en gaf haar hand een zachte kneepje. "En jij betekent ook alles voor mij, Elise," verzekerde ik haar. "Zullen we afspreken om bij de volgende ruzie alles meteen uit te spreken in plaats van weg te lopen?" vroeg ik hoopvol.
Elise keek me dankbaar aan en knikte, een glimlach van opluchting was op haar gezicht af te lezen. "Is dit dan echte liefde, Bill?" vroeg ze zachtjes. Haar blik werd intenser en ze ging verder: "Ik bedoel, normaal loop ik altijd weg in zo'n situaties, maar nu..." Haar stem brak even, maar ze herpakte zich snel. "Nu kon ik niet weglopen. Heel mijn lichaam schreeuwde naar jou, ik moest bij je zijn, ik moest dit samen met jou bespreken en oplossen." Ik keek haar diep in de ogen en glimlachte. "Ja, dit is echte liefde, Elise," antwoordde ik oprecht.
Ik wilde haar vastpakken, maar ze hield me met één hand tegen. "Nog één ding," zei ze met een speelse knipoog.
"Bill, laat me alsjeblieft huur betalen voor dit appartement," zei ze plotseling, haar stem vastberaden. "Ik wil dit niet zomaar cadeau krijgen." Mijn eerste instinct was om te protesteren, vooral omdat we binnenkort op tournee zouden vertrekken en ze dan maandenlang huur aan mij zou betalen voor een appartement waar ze niet eens zou zijn. Maar toen zag ik de ernst in haar ogen en begreep ik hoe belangrijk dit voor haar was. Ik knikte langzaam, een glimlach verscheen op mijn gezicht.
"Zullen we de originele prijs behouden?" vroeg ik haar, mijn hart warm van haar vastberadenheid en trots. Haar glimlach groeide nog breder terwijl ze haar hand naar me uitstak en zei: "Afgesproken." In plaats van haar hand te schudden, trok ik haar zachtjes naar me toe en drukte ik mijn lippen op de hare, een teken van verzoening en liefde tussen ons beiden.