67. We moeten praten

POV Bill

Terwijl Elise zich woedend omdraaide en het appartement verliet, bleef ik aan de grond genageld staan, verbijsterd door haar reactie. Ik liet de stomme ballon los, liet hem in de lucht zweven terwijl ik machteloos toekeek. Met een zucht zette ik de fles champagne op tafel en wreef over mijn voorhoofd.
"What the..." mompelde ik bij mezelf, mijn gedachten in de war. Wat was er zojuist gebeurd? Waarom reageerde Elise zo heftig op de verrassing die ik voor haar had georganiseerd? Ik had gehoopt haar blij te maken, haar te laten zien hoezeer ik om haar geef. Maar in plaats daarvan had ik haar alleen maar boos gemaakt.
Met een zucht liep ik naar de bank en plofte neer, mijn hoofd in mijn handen. Ik moest dit begrijpen, ik moest weten waarom ze zo reageerde.
Terwijl ik op de bank zakte, vol onbegrip over Elise's reactie, voelde ik me gekwetst en gefrustreerd. Ze had altijd zo graag een eigen appartement gewild, en nu ik haar dit cadeau gaf, was het nog steeds niet goed? Ze was degene die niet wilde samenwonen, die haar eigen ruimte wilde hebben. Waarom werd ze dan zo boos dat ik haar dit appartement schonk? Ze zou juist blij moeten zijn dat ik dit voor haar deed. Wie wilde er nu niet zijn eigen appartement krijgen?
Met een zucht greep ik naar mijn telefoon en belde Tom, hopend op wat advies en troost in deze verwarrende situatie. Het duurde niet lang voordat Tom opnam, zijn stem doorspekt met zijn gebruikelijke humor.
Toen hij de telefoon opnam, hoorde ik zijn vertrouwde stem aan de andere kant van de lijn. "Hey, zijn jullie het appartement van Elise nog niet aan het afbreken? Ik heb nu al medelijden met de buren," grinnikte hij, zich van geen kwaad bewust.
Ik zuchtte diep, de frustratie nog steeds voelbaar in mijn stem. "Tom, ik heb net Elise verrast met een appartement en ze is compleet door het lint gegaan. Ik begrijp er niks van, man. Wat moet ik nu doen?" legde ik hem uit, mijn stem gevuld met verwarring en onbegrip.
Ik hoorde Tom nog steeds lachen aan de andere kant van de lijn. "Ik had het toch gezegd dat die ballon ervoor ging zorgen dat Elise ging lopen," grinnikte hij.
"Tom, alsjeblieft," smeekte ik bijna, hopend dat hij nu serieus zou worden. "Ze is er woedend vandoor gegaan. "
"Wat is er dan gezegd?" vroeg hij, zijn stem nu ook bezorgd.
Ik leek even te aarzelen voordat ik antwoordde. "Hmm," mompelde ik, waarna hij zijn vraag herhaalde. "Wat is er gezegd geweest toen jullie het goed hebben gemaakt?"
Ik mompelde wat, mijn gedachten terugkerend naar het moment van verzoening met Elise. "Ik heb haar gezegd dat ik begrijp dat ze haar eigen ruimte nodig heeft. En daarna..." probeerde ik te antwoorden, maar Tom onderbrak me abrupt.
"Daarna zal je het wel in de slaapkamer hebben goed gemaakt," vulde hij zelf in, zijn stem gevuld met een ondeugende ondertoon.
"Tom, kom op zeg," reageerde ik streng, maar kon niet ontkennen dat hij gelijk had. "Ja, oké, meer is er niet gezegd geweest," gaf ik uiteindelijk toe.
"Ooh, Bill, ik had toch duidelijk gezegd dat jullie moesten praten? In plaats van het fysiek goed te maken," berispte hij me luchtig. Ik kon niet anders dan toegeven dat we beter met elkaar hadden moeten praten.
Ik wist dat hij gelijk had, maar het was te laat om dat nu nog te veranderen. "Stuur mij een berichtje als ze thuis komt, Tom," zei ik, vastbesloten om de boel recht te zetten. "Ik vertrek hier nu en ben zo thuis."

Terwijl ik thuis aankwam, was er geen spoor van Elise te bekennen. Een ongemakkelijk gevoel bekroop me, en ik wist dat we dringend moesten praten. Met mijn gsm stevig in mijn hand, wachtte ik gespannen op een teken van haar. Maar de stilte bleef hangen, en mijn telefoon trilde niet. Tom kwam naast me staan en probeerde me gerust te stellen. "Maak je alsjeblieft niet zo ongerust over haar," zei hij, maar de ongerustheid bleef knagen aan mijn gemoed.
Onzekerheid nam bezit van me, en ik besloot haar een bericht te sturen. 'Hey, waar ben je? We moeten praten,' typte ik snel, hopend op een snelle reactie. Maar de seconden tikten voorbij zonder enige respons. Ik voelde me machteloos terwijl mijn gedachten alle kanten op schoten.
Een impuls om haar te bellen overviel me, maar natuurlijk kreeg ik geen antwoord. Tom had al op een subtiele manier bij mijn moeder geïnformeerd of Elise daar misschien was, maar dit was niet het geval. De onzekerheid groeide met elke voorbijgaande minuut, en ik haatte het om me zo machteloos te voelen.
Ik wist dat ik geduld moest hebben, maar de gedachte aan Elise die ergens buiten was, maakte me onrustig. Ik kon alleen maar hopen dat ze snel zou reageren en dat we deze misverstanden konden oplossen.

De opluchting stroomde door mijn aderen toen Bas me belde en vertelde dat Elise veilig bij hem was. Het was alsof er een last van mijn schouders viel, wetende dat ze in ieder geval niet alleen was en dat ze bij iemand was die ze vertrouwde. Ik gaf Tom een snelle knik, een stille bevestiging dat alles in orde was, en richtte mijn aandacht op het gesprek met Bas.
"Ik kan niet antwoordde op Tom zijn berichtje, maar Elise is hier," fluisterde Bas haastig. "Ik zit even in de badkamer en ze weet niet dat ik bel. Ze is helemaal overstuur. Bill, wat is er allemaal gebeurd?"
Een mix van verwarring en frustratie borrelde in me op terwijl ik probeerde te begrijpen wat er was gebeurd. "Ik snap het niet," antwoordde ik tegen Bas. "Ze wilde een eigen appartement hebben, ik geef haar een eigen appartement en ze is razend."
Bas zuchtte aan de andere kant van de lijn, zijn stem doordrenkt met begrip. "Ze wilde een eigen appartement om aan zichzelf te bewijzen dat ze dit financieel aankan," legde hij uit. "Het laatste wat ze wilt is dat haar rijke boyfriend alles voor haar gaat doen."
De woorden van Bas raakten me als een mokerslag. Hoe kon ik zo blind zijn geweest? Ik had Elise's diepere verlangens en angsten niet begrepen, terwijl ze zo duidelijk voor me lagen. Mijn frustratie nam toe bij het besef dat Bas meer over Elise wist dan ik.
"Hoe weet jij dit?" vroeg ik, verbaasd door Bas' inzicht.
"Omdat ik ernaar vraag, Bill," antwoordde Bas streng. "Elise heeft het sowieso al moeilijk om over haar leven in de andere wereld te praten. Maar als je erachter vraagt, komt het antwoord."
Zijn woorden drongen diep door en veroorzaakten een golf van schaamte en schuldgevoelens. Ik had gefaald in mijn pogingen om Elise echt te begrijpen, en nu betaalden we allebei de prijs voor mijn onwetendheid.
"Ik moet afleggen," hoorde ik Bas zeggen. "Ik hoor ze dichterbij komen."
"Ik ben blij dat ze veilig is," zei ik, mijn frustratie nog steeds voelbaar in mijn stem, voordat ik de oproep beëindigde.