65. Overhandigen sleutels

Met een lichte tred volgde ik Charlotte naar haar kantoor, nieuwsgierig naar wat het gesprek zou brengen. De deur gleed geruisloos open en ik stapte naar binnen, mijn ogen wijd open van verbazing bij het zien van de pracht en praal van haar werkruimte.
Het kantoor was indrukwekkend, met donkerhouten meubels bedekt met weelderig leer. Een grote, glanzende bureau stond prominent in het midden van de kamer, zijn oppervlak glimmend en onberispelijk onder het zachte licht dat door de grote ramen naar binnen viel.
Mijn blik werd meteen getrokken naar de twee foto's die aan de muur hingen, naast elkaar geplaatst als een eerbetoon aan Charlotte's trots en liefde voor haar gezin. Op de ene foto zag ik Charlotte staan, geflankeerd door twee volwassen kinderen. Hun glimlachen waren breed en stralend, en het was duidelijk te zien dat ze deel uitmaakten van haar zakelijke leven. De trots die uit de foto sprak, was bijna tastbaar.
De andere foto toonde dezelfde volwassen kinderen, maar deze keer waren ze samen te zien met Charlotte in haar kantoor. De glimlach op haar gezicht was even stralend als die van haar kinderen, en het was overduidelijk dat ze samen een hecht team vormden binnen de zaak. De liefdevolle blikken die ze uitwisselden, getuigden van een sterke band en wederzijds respect.
Terwijl ik de foto's bestudeerde, voelde ik een warm gevoel van bewondering en respect voor Charlotte opwellen. Maar tegelijkertijd viel het me op dat er geen enkele foto van Bas te bekennen was in haar kantoor. Een frons verscheen op mijn voorhoofd terwijl ik me afvroeg waarom dat zo was. Het voelde vreemd aan, bijna ongemakkelijk, om zijn afwezigheid te zien in deze ruimte vol familiefoto's en herinneringen.
Charlotte glimlachte vriendelijk naar me en gebaarde naar een paar comfortabele stoelen aan haar bureau. "Ga zitten, maak het je gemakkelijk," zei ze uitnodigend. Met een naar gevoel in mijn maag nam ik plaats op de stoel aan de gigantische bureau waar Charlotte aan de andere kant al had plaats genomen. Ik knikte dankbaar en liet me in de stoel zakken, mijn vetplantje krampachtig vasthoudend als een soort van houvast in deze nieuwe omgeving.

Charlotte keek naar het vetplantje in mijn hand en glimlachte. "Leuk plantje," zei ze op vriendelijke toon.
"Ik heb het van Bas gekregen," flapte ik er meteen uit, mijn stem iets te haastig. Ik voelde de sfeer in de ruimte meteen veranderen. Charlotte sloeg haar ogen neer, een frons van ongemak verscheen op haar voorhoofd.
Het voelde alsof er een onzichtbare muur tussen ons in was opgetrokken, een spanning die voelbaar was in de lucht. Maar voordat ik iets kon zeggen om de stilte te doorbreken, sprak Charlotte.
"Ik heb gehoord dat jullie een platencontract aangeboden hebben gekregen," zei ze, haar stem kalm maar met een zweem van bezorgdheid.
Ik knikte bevestigend. "Ja, klopt. We zijn volop bezig met onze eerste CD op te nemen," antwoordde ik, mijn stem een poging tot normaliteit te behouden, ondanks de gespannen atmosfeer.
Charlotte leek even te aarzelen voordat ze reageerde, haar glimlach nu wat krampachtig. "Proficiat," zei ze ten slotte, haar woorden klonken oprecht maar er lag iets onderliggends in haar toon dat me deed twijfelen.
Ik besloot er verder niets meer over te zeggen, in de hoop dat de ongemakkelijke sfeer vanzelf zou verdwijnen.

Charlotte richtte zich naar een stapel papieren die voor haar lag en begon heel zakelijk. "Dus, voor jouw appartement, Elise," begon ze, haar toon professioneel en doelgericht. "Het appartement is verkocht aan een andere eigenaar, maar deze eigenaar heeft besloten het aan jou te verhuren."
Ze schoof een paar papieren onder mijn neus, waar ik mijn aandacht op richtte terwijl ze verder sprak. "Door omstandigheden kon hij er vandaag niet bij zijn, maar hij heeft alle papieren al ondertekend." Haar stem klonk vastberaden terwijl ze sprak, en ik nam de documenten in me op, mijn blik glijdend over de tekst.
"Dan zal je daar nog een handtekening moeten zetten," vervolgde ze, terwijl ze de pen naar me toeschoof.
Ik pakte de pen die ze me aanreikte en zette mijn handtekening op de aangegeven plekken, terwijl ik de naam van de nieuwe eigenaar opmerkte. Jan Janssens. Een naam zo standaard als een kop koffie bij het ontbijt. Het voelde bijna komisch om zo'n doorsnee naam te zien op zo'n belangrijk document.
"Proficiat, Elise," zei Charlotte, haar glimlach oprecht terwijl ze mij de sleutels van mijn nieuwe woning overhandigde. "Veel succes in de nieuwe woning," voegde ze eraan toe, haar woorden gevuld met oprechte goede wensen.
Met een dankbare glimlach pakte ik de sleutels aan, mijn hart vervuld van geluk en opwinding bij het vooruitzicht van mijn nieuwe thuis. Het voelde als een nieuw begin, een frisse start waar ik vol enthousiasme naar uitkeek.

Met een gelukzalig gevoel in mijn hart verliet ik de kantoorruimte van Charlotte. De marmeren vloer leek onder mijn voeten te stralen vanwege het zachte licht dat door de grote ramen naar binnen viel. Charlotte schudde mijn hand nog vriendelijk bij het verlaten van haar kantoor, haar glimlach stralend en oprecht. Ik bedankte haar hartelijk voor de goede service, haar warmte en professionaliteit deden me goed. Een vleugje parfum hing in de lucht terwijl ik naar de uitgang liep, mijn gedachten nog vervuld van het gesprek en de overhandiging van de sleutels. Ik voelde me dankbaar voor de kans om mijn eigen plekje te hebben. Charlotte fluisterde me nog zachtjes toe om de groetjes te doen aan Bas. Ik knikte bevestigend, dankbaar voor haar vriendelijke gebaar.
Niets of niemand kon dit gevoel van geluk van me afnemen. Zelfs niet Julie, die bij het naar buiten gaan nog riep dat ik de groetjes moest doen aan Bill van haar. Haar stem leek verloren te gaan in het gelukzalige gevoel dat me omringde, en ik glimlachte breed naar haar terwijl ik mijn hand opstak in een gebaar van afscheid.