De Ontsnapping

Ik dacht dat het de ratten waren. Maar toen het doorging besefte ik dat de ratten eigenlijk niks hadden om op te kunnen knagen dus probeerde ik in de duisternis te kijken.
Maar ik zag niets, buiten was het nog steeds donker er viel dus geen licht door het raampje.

Op eens hoorde ik gefluister; 'Hasse, ben je daar?'
mijn mede gevangenen werden ook wakker maar daar trok ik niks van aan. ik herkende die stem uit duizenden dat was Cristian!
'Ja! Ja! ik ben hier!' antwoorde ik.
'oke wacht even dan haal ik je hier uit'
'wat is dit?' vroeg een van de gevangenen verbaast.
'niks waar jij iets mee te doen heb' snauwde ik terug.
'Ja het lukt!' zei cristian blij!
'wat lukt?'
'kom maar naar het raampje toe, dan trek ik je eruit'
'wat?!? je hebt de tralies weggehaald?'
'ja! kom je nou?
'oke!' ik schuifelde naar het raampje toe. Het was lastig om niet over de andere gevangenen te struikelen aangezien het zo donker was.
uiteindelijk had ik het raampje gevonden. ik deed mijn handen omhoog en zocht de handen van Cristian. Uiteindelijk grepen zijn sterke handen mijn koude handen en hij hees me omhoog, zo het raampje door. Gelukkig was ik niet zo groot en paste ik er nog maar net door heen.
'hé! en wij dan?' klonk er uit de gevangenis.
'als je erdoor kan, heel veel succes' antwoorde ik.
en toen verdwenen Cristian en ik de duisternis in.


'hoe heb je me gevonden?'vroeg ik verbaast
'dat vertel ik zo wel, kom dan breng ik je eerst thuis, je eet wat. pakt je spulletjes bij elkaar en dan gaan we weer weg.'
'weg?!? waarom?'
'hou je mond en loop door, je kan hier echt niet meer blijven kom.'
Cristian versnelde zijn pas, zodat ik ook weer sneller moest lopen en ophield met vragen.

Bij mij thuis aangekomen stond mijn vader al te wachten, hij gaf me een dikke knuffel met tranen in z'n ogen, hij mompelde wat over mijn moeder maar dat kon ik niet verstaan.
Daarna liet hij mij los 'kom hier meisje, trek deze kleren aan.'
Op een stoel lag een broek en een bloes.
'huh hier begrijp ik niets van! wat gebeurt er?' gilde ik uit.
'oke ga maar even zitten' begon mijn vader. Ik ging zitten en keek mijn vader aan, maar deze begon niet met praten. Het was Cristian die met het verhaal begon; 'ik zag dat je de gevangenis in gesleurt werd dus ging meteen vragen wat er aan de hand was. Het schijnt dat in een van de pakhuizen brand is geweest. Ze hadden ons daar gisteravond gezien en later boos weg zien lopen. En precies die nacht kwam er brand, omdat het zo'n grote brand was geloofden mensen niet dat dit mensen werk was maar heksen werk. En omdat jouw moeder veroordeeld was als heks dachten ze meteen dat jij de dader was!'
'en daarom hebben we je gered uit de gevangenis en moet je nu weg' ging mijn vader verder.
' je bent hier niet meer veilig' vulde David mijn vader aan.
Ik keek iedereen aan alsof ik water zag branden.
'kom' zei Cristian en hij duwde de kleren in mijn handen. 'ga maar wat slapen en trek morgen ochtend dit aan. Ik sta op de stoep net iets voor zonsopgang, dan gaan we proberen aan te monsteren op het schip in de haven'
beduust nam ik de kleren van Cristian over en ging naar bed. Ik was zo moe dat ik vrijwel meteen in slaap viel. terwijl mijn vader, david en Cristian over mijn lot zaten te praten.