64. De grote dag

De ochtendzon scheen door de ramen van onze keuken, en ik zat aan de ontbijttafel, mijn handen haastig graaiend in de fruitmand die op het aanrecht stond. Mijn ogen vielen op een rijpe banaan die verleidelijk tussen het andere fruit lag, haar gele schil glanzend in het zachte licht. Door ons te overslapen had ik geen tijd meer voor een fatsoenlijk ontbijt, dus greep ik snel naar de banaan als een snelle energieboost voor de dag die voor me lag.
De banaan voelde stevig en sappig aan in mijn hand terwijl ik hem van de tros trok. Met een zucht begon ik wat onhandig mijn jas aan te doen terwijl ik de banaan opat, de zoete geur van het fruit vulde mijn neus en bracht herinneringen terug aan zomerse dagen uit mijn jeugd.
Terwijl ik mijn jas aantrok, keek ik op naar Bill, die gehaast aan de andere kant van de tafel stond en een stuk fruit in zijn mond stak. Zijn blik was afgeleid terwijl hij zijn sleutels zocht, zijn gezicht verlicht door een vage glimlach die duidde op de gedachten die door zijn hoofd spookten.
"Dan zie ik je vanavond aan het Immo kantoor, toch?" vroeg ik, mijn stem een mengeling van opwinding en anticipatie terwijl ik hem aankeek.
"Jaja, de grote dag vandaag," mompelde hij met volle mond, zijn woorden bijna onverstaanbaar door het stuk fruit dat hij in zijn mond had gestopt. Maar de twinkeling in zijn ogen verraadde de opwinding die hij voelde voor de gebeurtenissen die zich die dag zouden ontvouwen.
"Oke, tot straks," zei ik, terwijl ik opstond en naar hem toe liep om hem een kus te geven. Zijn lippen waren zacht tegen de mijne, een laatste moment van tederheid voordat we onze wegen zouden scheiden voor de dag.
"Tot straks, lief!" riep hij me nog achterna terwijl ik al in de gang stond, mijn tas over mijn schouder en mijn gedachten vol van de spannende dag die voor ons lag. Met een glimlach op mijn gezicht stapte ik de deur uit, klaar voor wat de dag me zou brengen.

De dag sleepte zich voort als een langzaam kabbelende rivier, elke minuut leek eindeloos te duren terwijl ik mijn taken afwerkte en ongeduldig uitkeek naar het moment waarop ik mijn spullen kon inpakken en naar het Immo kantoor kon vertrekken. Mijn hart bonsde van opwinding en nervositeit voor de volgende stap in mijn leven.
Terwijl ik mijn bureau in de muziekstudio opruimde, kwam Bas naar me toe met een kleine vetplant in zijn hand. De groene bladeren staken vrolijk af tegen de grauwe kantooromgeving. "Hier, dit is voor jou," zei hij met een brede glimlach. Zijn vriendelijke ogen straalden warmte uit terwijl hij het cadeautje overhandigde. "Een cadeautje voor in je nieuwe appartement. Een beetje groen om je nieuwe thuis op te fleuren."
Ik pakte het potje dankbaar aan, mijn vingers streelden de zachte bladeren voorzichtig terwijl ik glimlachte naar Bas. Zijn attentheid raakte me diep, en ik voelde me dankbaar voor de vriendschap die we deelden. "Dank je, Bas," zei ik oprecht, mijn stem zacht met emotie. "Dit betekent echt veel voor me."
Met het potje stevig in mijn handen nam ik van afscheid van de rest van onze crew, en wenste ze allemaal een fijne vrije dag voor morgen toe.
Toen ik eindelijk de kantoordeur achter me dichttrok, voelde ik de spanning in mijn lichaam toenemen. De zonnestralen streelden mijn gezicht terwijl ik naar buiten liep, de frisse lucht vulde mijn longen en vulde me met hernieuwde energie. Het was tijd om mijn nieuwe leven tegemoet te treden, mijn eigen pad te bewandelen en mijn dromen na te jagen.
Maar net voordat ik de hoek om wilde gaan, voelde ik mijn gsm trillen in mijn zak. Met een snelle beweging haalde ik hem tevoorschijn en las het berichtje van Bill. Mijn hart sloeg een slag over toen ik las dat hij toch moest overwerken en niet mee kon naar het Immo kantoor om de sleutel op te halen.
Een gevoel van teleurstelling overspoelde me, maar ik wist dat ik begrip moest tonen. Sommige dingen waren nu eenmaal niet te vermijden. Met een zucht van gemengde gevoelens typte ik een berichtje terug: "Geen probleem. Zie je straks. X"
Ondanks de teleurstelling voelde ik nog steeds de opwinding voor wat de avond zou brengen. Ik keek ernaar uit om mijn nieuwe thuis te verkennen, om mijn eigen plekje te creëren, zelfs als het zonder Bill aan mijn zijde zou zijn.

Met een zenuwachtige klopping in mijn borst stapte ik het Immo kantoor binnen. De belletjes boven de deur rinkelden zachtjes terwijl ik naar binnen liep, en meteen viel mijn blik op Julie, die achter haar bureau zat. Een ongemakkelijk gevoel besloop me toen ik haar zag zitten, haar ogen nieuwsgierig op me gericht.
Toen ze me opmerkte, toverde ze een glimlach op haar gezicht. "Ah, daar ben je dan," begroette ze me vriendelijk. "Heb je Bill niet meegebracht?" Haar nieuwsgierigheid was duidelijk, maar ik probeerde mijn irritatie niet te laten merken. In plaats daarvan glimlachte ik vriendelijk terug en antwoordde: "Nee, ik ben het gewoon."
Op dat moment opende zich een deur aan de zijkant van het kantoor en verscheen Charlotte in de deuropening. Haar vriendelijke uitstraling bracht een zucht van opluchting met zich mee, en ik voelde me meteen op mijn gemak bij haar aanwezigheid.
"Elise! Wat leuk om je te zien!" begroette ze me met een stralende glimlach. "Kom binnen in mijn kantoor, laten we even praten voordat we verder gaan met de papierwinkel."
Ik knikte dankbaar en volgde haar naar binnen, blij dat ik even kon ontsnappen aan de spanning tussen mij en Julie. Met Charlotte aan mijn zijde voelde ik me gesterkt en klaar om de volgende stap te zetten in het proces van het vinden van mijn nieuwe thuis.