40. No way!! He couldn't !!

Carlisle P.O.V.

(tijdsprong van 3 weken)

Alles verliep rustig, Marshall was net terug gekeerd naar zijn thuis in LA. Rosalie en Emmett waren op vakantie naar New York, Edward en Bella hadden een eigen appertement gevonden, Faith was hier komen in trekken zodat ze altijd bij Jasper kon zijn en ik had Diana ten huwelijk gevraagd, we zouden volgende week trouwen.
Zoals ik al zei, lekker rustig.
Mijn maag begon te knorren (als dat wel kan bij een vampier) en ik besloot om te gaan jagen in het bos.
Ik had gehoord van een plek in het bos waar bijna niemand kwam, het scheen er vol te zitten van rendieren, beren en poema's.
Ik ging er dus naar toe.
Terwijl ik aan het uitkijken was naar een jong rendier viel mijn oog op iets blinkends op de grond.
Ik bukte me en veegde de aarde weg.
Mijn adem stokte toen ik zag wat het was.
Ik zag ons wapenschild... het was Esme's armband.
Ik wou het oprapen maar het zat vast. Ik graafde zo snel ik kon.
Eindelijk, de armband was los. Ik raapte het op en ik kon nog moeilijker ademen toen ik zag wat er aan ging... een arm.
Tranen sprongen in mijn ogen en ik rukte het plantje uit die mooi bovenop die plek gepland was.
Mijn handen en hemd waren vuil van de modder, maar dat kon me niet schelen.
Esme kon hier liggen!
Ik graafde tot heel het lichaam boven grond was.
Het was mijn vrouw.
Haar lichaam was goed bewaard gebleven.
Ik nam ze in mijn armen en tranen rolden over mijn wangen.
Wie had dit haar aangedaan?
Ik probeerde haar wakker te maken. Waarom lukt dit niet?
Ze had geen hartslag, wat nogal normaal was, ze was een vampier. Maar ze werd niet wakker.
Nog meer tranen vormden zich en baanden zich een weg langs mijn wangen.

Diana P.O.V.

Ik zat in de zetel naast Faith en Jasper.
Jasper zat een documentaire te kijken over de burgeroorlog.
Ik zuchtte.
'Moet dit?' zuurde ik.
Geen antwoord.
En weer zuchtte ik.
Ik stond recht en ging richting Carlisle zijn bureau.
Zijn laptop stond nog open. Ik ging zitten en zocht een paar spelletjes sites.
Bejeweled.
Terwijl ik nogal verslaafd aan het doen was vloog de deur open.
Het was Carlisle.
Hij was in paniek.
'Wat is er?' vroeg ik en ging naar hem toe.
Ik hield zijn gezicht tussen mijn twee handen in de hoop hem te kalmeren.
Hij nam mijn armen en haalde mijn hande weg.
'Ik heb Esme gevonden' zei hij zacht met een kleine glimlach op zijn gezicht.
Moest mijn hart nog kloppen zou het nu als een gek tekeer gaan.
'wat?' ik was duidelijk verbaasd.
'Ik heb Esme gevonden' zei hij nog eens, maar nu enthousiaster.
Ik moest mij inhouden om niet te beginnen schreeuwen. Ik bleef stil.
'ik weet dat we volgende week gaan trouwen, maar wil je alsjeblief iets voor me doen?' smeekte Carlisle me.
'Wat?' vroeg ik stil, ik probeerde mijn woede en haar voor haar te onderdrukken.
'Je gave, je kan dingen terug tot leven wekken, toch?'
ik knikte.
'Wil je haar alsjebleif terug doen leven zodat ik haar weer kan veranderen?'
mijn ogen werden groot. Gelukkig had ik ham nog niet verteld over het vermoorde gedeelte van mijn gave.
'En wij dan?' er vormde zich een brok in mijn keel.
'Wij zullen blijven' probeerde hij me te verzekeren 'maar de kinderen hebben hun moeder nodig.'
ik probeerde tranen te ondrukken, wat nog net ging.
'Waarom? Ik zal er toch zijn...'
'Je bent meer een zus voor hun, Esme is altijd hun moeder geweest. Stel je voor hoe blij ze zullen zijn als ze weten dat ze terug is.'
'Carlisle... ik...'
Zijn vinger legde me het zwijgen op.
'Ik weet dat dit niet niks is wat ik je nu vraag. Denk er over na, ok?'
Ik knikte en hij glimlachte.
De dokter gaf me een kus op mijn voorhoofd en weg was hij.


Spannend he


<3