59. I'm sorry..

Elise staarde naar de muur tegenover haar, haar gedachten leken ver weg. Haar blik was gefixeerd op een punt in de verte, alsof ze diep nadacht over iets wat haar bezighield. Mijn hart bonkte in mijn borst terwijl ik haar zwijgen probeerde te doorbreken.
"Elise, is alles oké?" vroeg ik voorzichtig, mijn stem een fluistering in de stille ochtendkamer.
Ze leek uit haar overpeinzingen te ontwaken en draaide langzaam haar hoofd naar mij toe. Haar ogen ontmoetten de mijne, maar ze leken ergens anders te zijn, verzonken in gedachten die ze nog niet had uitgesproken.
"Bill..." begon ze, haar stem zachtjes trillend. "Ik heb gisteren een telefoontje van Paul gekregen."
Mijn hart sloeg een tel over. Paul was hun manager, en telefoontjes van hem konden zowel goed als slecht nieuws betekenen. Ik keek Elise aan en wachtte gespannen op wat ze zou zeggen.
"Paul heeft een paar samples van onze muziek naar verschillende platenmaatschappijen gestuurd," vervolgde ze langzaam. "En... we hebben een contract aangeboden gekregen om een ​​eigen album uit te brengen."
Een gevoel van opwinding golfde door me heen bij het horen van deze woorden. Het was een droom van elke artist die werkelijkheid werd, een bevestiging van haar muzikale reis tot nu toe. Maar toen ik naar Elise keek, zag ik geen sprankeling van vreugde in haar ogen die ik had verwacht.
"Wauw, Elise, dat is fantastisch nieuws!" bracht ik uit, mijn enthousiasme nauwelijks onderdrukkend. "Ik herinner me nog hoe opgewonden ik was toen we ons eerste contract kregen." ging ik verder.
Ik pakte haar hand vast, mijn vingers verstrengeld met de hare, en keek haar hoopvol aan. Maar in plaats van de vreugde die ik had verwacht, ontmoette mijn blik een mengeling van emoties op haar gezicht. Er was iets dat haar dwarszat, iets dat ze niet meteen wilde delen.
"Maar... wat is er?" vroeg ik, mijn stem zachter nu, bezorgd om wat ze mogelijk zou kunnen zeggen.
Elise zuchtte diep en sloeg haar ogen neer naar haar handen, die nog steeds in de mijne lagen. Haar lippen trilden lichtjes toen ze verder sprak.
"De CD wordt uitgebracht op 21 februari," vertelde ze me, haar stem bijna fluisterend. "De dag voor we op tournee vertrekken."
De betekenis van haar woorden sijpelde langzaam door mijn gedachten. 21 februari. De dag voor de tour. Dat betekende dat we ons zouden moeten voorbereiden op een hectische periode van hard werken en intense voorbereidingen, met weinig ruimte voor adempauzes.
Ik keek haar begrijpend aan. "Dat betekent dat je niet mee kunt naar Zuid-Afrika, nietwaar?" vroeg ik, de realisatie van de situatie diep doordringend.
Ze knikte langzaam, een stille bevestiging van wat ik al vermoedde. Mijn hart trok samen bij de gedachte aan het feit dat onze geplande trip samen niet zou doorgaan, maar ik begreep de noodzaak ervan. Uiteindelijk moest ik in Zuid-Afrika ook veel tijd doorbrengen op de set om onze videoclip te maken.
"Maak je geen zorgen, Elise," zei ik zachtjes, mijn duim zachtjes over haar hand strijkend. "Dit is een enorme mijlpaal voor jouw carrière. En voor ons samen. Je moet hier blijven om dit album te maken."
Langzaam verscheen er een glimlach op haar gezicht, een glimp van de vreugde die ik zo had gemist. Ik wist dat ze teleurgesteld was, maar ik hoopte dat ze kon zien hoe belangrijk dit voor ons allebei was.
"Wanneer vertrekken jullie precies?" vroeg ze, haar stem zachter nu, met een vleugje verdriet.
"Volgende week woensdag," antwoordde ik, haar hand stevig vasthoudend. "Maar we hebben nog wat tijd om samen door te brengen voordat ik vertrek." Ik zag haar nadenken, haar gedachten ongetwijfeld naar haar nieuwe appartement, waarvan we maandag de sleutel gingen krijgen.
Ik pakte haar steviger vast en fluisterde in haar oor, "Dan hebben we nog genoeg tijd om eerst jouw appartement in te wijden." Een zachte giechel ontsnapte aan haar lippen bij mijn woorden.

De zon scheen fel door de autoruiten terwijl we over de snelweg reden later die dag, onderweg naar het volgende interview van ons nieuw album. Ik zat achter het stuur, mijn hand stevig om de versnellingspook geklemd terwijl de wind door mijn haren wapperde. Naast me zat Tom, zijn blik op de weg gericht terwijl hij af en toe op zijn telefoon keek.
Ik voelde me opgelucht dat mijn kater van vanochtend helemaal verdwenen was, vervangen door een hernieuwde energie en vastberadenheid. Ik was klaar om mijn werk te doen, om onze band te vertegenwoordigen en de wereld te laten zien wat we in huis hadden.
Tom keek me aan, een vragende blik in zijn ogen. "Dus Elise gaat niet mee?" vroeg hij, zijn stem gevuld met nieuwsgierigheid.
Ik schudde mijn hoofd, een zucht van teleurstelling ontsnapte aan mijn lippen. "Nee," antwoordde ik, een vleugje spijt in mijn stem. "Maar ik ben wel ontzettend blij voor haar en Bas. Het is een enorme kans voor hen beiden."
Tom knikte begrijpend, maar zijn ondeugende glimlach verraadde zijn gedachten. "Laten we hopen dat ze jou nog ziet staan als ze wereldberoemd gaat worden," plaagde hij, zijn ogen twinkelden met speelsheid.
Ik rolde met mijn ogen en gaf hem een speelse stomp op zijn arm. "Seg" protesteerde ik, maar kon een lach niet onderdrukken. Tom's humor was altijd welkom, zelfs op momenten van bezorgdheid en twijfel. Hij lachte en wendde zijn blik weer naar buiten, waar de weidse horizon voor ons uitstrekte.