58. De liefste vriendin

POV Bill

Met een zachte zucht opende ik langzaam mijn ogen, het licht dat door de gordijnen sijpelde, voelde als een straal van onverwachte helderheid die rechtstreeks op mijn nog licht gevoelige netvlies scheen. Een flauwe grom ontsnapte uit mijn keel terwijl ik me langzaam oprichtte, mijn hand zachtjes masserend over mijn voorhoofd in een vruchteloze poging om de bonzende pijn te kalmeren die mijn hoofd leek te verteren.
Het duurde een moment voordat mijn gedachten enigszins geordend waren en ik me realiseerde dat ik de vorige nacht dronken was geworden op ons feest ter ere van de albumrelease. De herinneringen aan die avond waren als flarden die zich langzaam vermengden tot een vage, onsamenhangende film, met slechts af en toe een helder moment dat door de mist van mijn kater heen brak.
Mijn blik gleed naar de andere kant van de kamer, waar Elise bezig was bij de kledingkast, haar aandacht volledig gericht op het selecteren van haar outfit voor de dag. Haar vroege activiteit stond in schril contrast met mijn eigen trage ontwaken, en ik kon niet anders dan bewonderend naar haar kijken terwijl ze elegant haar kledingstukken doorzocht.
Het besef dat ik de vorige nacht goed ziek was geworden door de hoeveel alcohol dat ik binnengespeeld had , drong langzaam tot me door, samen met de herinnering aan Elise die naast me had gezeten, bezorgd en zorgzaam, terwijl ik de strijd aanging met mijn kater. Mijn blik gleed kort naar de plek naast me, waar normaal gesproken de emmer zou staan die ze voor me had neergezet. Tot mijn verrassing was die al verdwenen, waarschijnlijk al opgeruimd door Elise terwijl ik sliep. De gedachte dat ze tijdens mijn zieke momenten voor me had gezorgd, raakte me diep. Mijn hart vulde zich met dankbaarheid voor haar zorgzame aard en ik voelde me gezegend dat ze bij me was, zelfs in mijn meest kwetsbare momenten.
Terwijl ik me met enige moeite oprichtte, voelde ik een scherpe steek van pijn door mijn hoofd schieten, als een waarschuwing dat mijn lichaam niet snel zou vergeten wat er de vorige nacht was gebeurd. "Auw," kreunde ik zachtjes, mijn hand instinctief naar mijn slapen reikend in een vruchteloze poging om de pijn te verzachten.
Elise draaide zich om bij het horen van mijn stem, haar ogen ontmoetten de mijne met een vriendelijke glimlach. Het was alsof haar aanwezigheid de ruimte vulde met een kalmerende energie, waardoor de intensiteit van mijn kater iets minder overweldigend leek.
"Goedemorgen," fluisterde ze, haar stem als een balsem voor mijn vermoeide ziel. Haar glimlach was warm en geruststellend, en ik voelde me meteen een beetje beter bij haar aanwezigheid.
Ik liet mijn blik over haar glijden, mijn hart warm van genegenheid voor deze bijzondere vrouw die mijn leven zo rijkelijk vulde. "Hoe voel jij je nu?" vroeg ze, haar stem vol zorg terwijl ze me bezorgd aankeek.
Ik zuchtte en probeerde een glimlach op mijn gezicht te toveren, ondanks de bonzende pijn in mijn hoofd. "Beter nu ik jou zie," antwoordde ik, dankbaar voor haar zorgzaamheid. "Maar het voelt nog steeds alsof er een vrachtwagen over me heen is gereden."
Haar zachte lach vulde de kamer, als een melodie die de zwaarte van de ochtend verdreef. "Je ziet er beter uit dan je klinkt," plaagde ze, haar ogen twinkelden met ondeugendheid terwijl ze mijn gezicht bestudeerde.
"Ben je niet boos op me?" vroeg ik, mijn stem schor van de uitdroging en de kater. Het idee dat ze de avond ervoor getuige was geweest van mijn ongemak, zat me dwars, en ik hoopte vurig dat ik haar avond niet had bedorven met mijn ongeplande kater.
"Waarom zou ik?" antwoordde ze, haar stem klonk zacht en geruststellend. Ze kwam naar me toe, haar ogen stralend met vriendelijkheid terwijl ze naast me op het bed ging zitten. Ik voelde me ineens beschaamd over mijn gedrag van gisterenavond en staarde haar aan, verloren in de warmte van haar glimlach.
Ik liet me weer zakken tegen de kussens, terwijl ik mijn hand door mijn verwarde haar liet glijden. De herinnering aan de vorige nacht was wazig, maar de schaamte overviel me desondanks. Ik had me als een idioot gedragen, en het feit dat Elise me nog steeds met dezelfde liefdevolle blik aankeek, was meer dan ik verdiende.
"Ik denk niet dat ik gisteravond de meest aangename was," mompelde ik, mijn ogen neerslaand terwijl ik mijn schuldgevoel probeerde te verbergen. Ik voelde haar gewicht naast me op het bed, haar aanwezigheid warm en geruststellend.
Ze legde haar hand op mijn rug, een gebaar dat me meer troost bood dan ze zich kon voorstellen. "Ik zorg ook voor jou, zelfs als je een dikke kater hebt," lachte ze, haar stem gevuld met genegenheid. Ik glimlachte zwakjes, dankbaar voor haar onvoorwaardelijke steun.
"Je bent de beste vriendin ooit," fluisterde ik, haar aankijkend met een blik vol dankbaarheid. Ik wist niet wat ik zonder haar zou moeten doen; ze was mijn rots in de branding, mijn steun en toeverlaat, zelfs op mijn slechtste dagen.

Mijn hart sloeg een slag over toen Elise naar achteren leunde toen ik haar een kus wilde geven, haar woorden doorspekt met een speelse toon. "Misschien eerst even je tanden poetsen," gierde ze, haar lach als muziek in mijn oren. Ik trok mezelf onmiddellijk terug, lachend om haar opmerking terwijl ik besefte dat ik inderdaad niet bepaald fris rook na de wilde nacht.
"Goed idee," antwoordde ik, nog steeds grijnzend terwijl ik me naar de badkamer begaf om mijn tanden te poetsen. Terwijl ik mijn mond spoelde, voelde ik een zekere spanning in de lucht hangen, alsof er iets tussen ons was dat nog niet was uitgesproken.
Toen ik terugkeerde naar de slaapkamer, zag ik Elise zitten op het bed, haar ogen gericht op het donsdeken alsof ze haar gedachten daarop concentreerde. Een onzekere uitdrukking gleed over haar gezicht, en mijn maag trok samen bij de gedachte dat er iets mis was.
"Bill," begon ze aarzelend, haar stem zacht en onzeker. "Ik wil even met je babbelen." Haar woorden hingen als een zware deken in de lucht, en plotseling voelde de kamer als een koudere plek dan voorheen. Ik kwam naast haar zitten, mijn hart bonzend in mijn borst terwijl ik me afvroeg wat er aan de hand was.
"Ja, natuurlijk," antwoordde ik, mijn stem kalm maar mijn gedachten in een draaikolk van angst en onzekerheid. Wat zou ze te zeggen hebben? Wat was er mis tussen ons? Ik wilde haar vastpakken, haar vragen stellen, maar iets in haar houding weerhield me ervan om dat te doen.