57. Grote kansen

De stilte in de woonkamer werd alleen doorbroken door het zachte gezoem van de televisie terwijl ik me nestelde in de comfortabele zetel nadat Bill en Jacob terug vertrokken waren, gehuld in een warm dekentje dat me omarmde als een veilige cocon. Mijn handen gleden over de afstandsbediening terwijl ik door de kanalen zapte, op zoek naar iets dat mijn aandacht zou vasthouden. Maar niets leek me echt te boeien.
Met een zucht stond ik op en liep ik naar het enorme boekenschap dat gevuld was met een eclectische verzameling dvd's. Mijn vingertoppen gleden over de ruggen van de dvd's, op zoek naar iets dat mijn interesse zou wekken. Een zachte glimlach speelde om mijn lippen toen ik blindelings een dvd uitkoos en deze in de speler stak.
Terwijl de film begon af te spelen, merkte ik al snel dat mijn gedachten elders waren, terug bij David en de ongemakkelijke confrontatie die we hadden gehad. Zijn woorden bleven als echo's in mijn hoofd resoneren: hij wist dat ik niet zijn Elise was. Een rilling gleed over mijn rug bij de herinnering aan die woorden. Was het slechts dronkemanspraat, of wist hij werkelijk iets over reality shifting? Ik schudde mijn hoofd, hopend om die onaangename gedachten te verdrijven, en probeerde me te concentreren op de film. Maar hoeveel pogingen ik ook deed om mij te focussen op de film, kon ik de verhaallijnen niet echt volgen. Uiteindelijk besloot ik de dvd-speler uit te zetten en liep ik naar de dressoir aan de andere kant van de kamer. Met mijn vingers streek ik over het gladde oppervlak, op zoek naar eventueel stof dat ik kon schoonmaken om mijn gedachten af te leiden. Maar tot mijn verbazing was er geen spoortje stof te bekennen. Een glimlach van erkenning speelde om mijn lippen toen ik me herinnerde dat Bill en Tom een schoonmaakbedrijf hadden ingeschakeld dat regelmatig het appartement onder handen nam.
Met een zucht van lichte teleurstelling plofte ik weer neer in de zetel, mijn blik afdwalend naar de klok aan de muur. Mijn ogen werden groot van verbazing toen ik zag dat er nauwelijks een half uur was verstreken sinds Bill de deur uit was gegaan. Ik kon nauwelijks geloven dat ik me nu al zo verveelde.

Net toen ik me afvroeg wat ik met de rest van mijn middag moest doen, begon mijn telefoon te rinkelen. Met een dankbare zucht pakte ik de telefoon op, waarbij ik me bewust werd van de zachte trilling van mijn handen. Aan de andere kant van de lijn klonk de stem van Paul, onze manager, helder en levendig. Zijn enthousiasme was aanstekelijk, zelfs door de telefoon. "Elise, ik heb geweldig nieuws," begon hij, zijn stem licht trillend van opwinding. "Ik ben gecontacteerd door een platenmaatschappij, en ze zijn geïnteresseerd in het uitbrengen van een CD van jou en Bas!"
Een golf van opwinding overspoelde me bij het horen van dit nieuws. Het voelde als een droom die uitkwam, een kans die ik nooit had durven dromen. "Dat is fantastisch!" riep ik uit, mijn stem vervuld van oprechte blijdschap. Mijn hart bonkte in mijn borstkas en mijn gedachten raasden alle kanten op terwijl ik probeerde te bevatten wat dit nieuws betekende. Ondanks dat dit oorspronkelijk de droom van de andere Elise was geweest, voelde ik me opgewonden en gelukkig.
"Ja, het is een droom die uitkomt," antwoordde Paul met een glimlach in zijn stem. "Bas is ook enorm enthousiast."
Paul vervolgde met details over de planning, terwijl ik ademloos naar hem luisterde. "We moeten vanaf morgen veel tijd in de studio doorbrengen, niet alleen om het voorprogramma van Tokio Hotel te oefenen, maar ook om onze eigen CD op te nemen," legde hij uit. "En we moeten dringend vergaderen over onze bandnaam, want tot nu toe hebben we daar nog niet eens over nagedacht." De CD moest worden uitgebracht op de dag voor we op tournee gingen met Tokio Hotel, zodat ook de fans van Tokio Hotel de kans kregen om onze muziek te kopen.
Ik knikte instemmend, hoewel mijn hoofd duizelde van opwinding en angst tegelijk. Het was een enorme verantwoordelijkheid, maar ook een ongelooflijke kans om onze muziek met de wereld te delen. Ik voelde me vereerd en tegelijkertijd overweldigd door de taak die voor ons lag.
Terwijl Paul verder praatte, voelde ik een golf van geluk door me heen stromen. Het maken van muziek, het optreden, het zingen - het voelde als mijn roeping, alsof ik eindelijk mijn plek had gevonden in de wereld. Ik kon niet wachten om aan de slag te gaan, om mijn stem te laten horen en mijn passie te delen met anderen. Maar mijn geluk werd kort onderbroken toen ik een trilling voelde op mijn telefoonscherm.
Een bericht van Bill. Mijn hart maakte een sprongetje bij het lezen van zijn woorden: 'Ik kan niet wachten om met jou een cocktail op het strand te drinken X.' Een warm gevoel verspreidde zich door mijn borstkas en ik kon niet anders dan glimlachen bij de gedachte aan de tijd die we samen zouden doorbrengen.
Maar toen drong de realiteit weer tot me door. "Paul," onderbrak ik hem zachtjes, mijn stem een fluistering van hoop en verlangen, "is het mogelijk dat ik volgende week mee kan naar Zuid-Afrika met Tokio Hotel?"
Er viel een stilte aan de andere kant van de lijn, en mijn adem stokte in mijn keel terwijl ik nerveus op mijn onderlip beet. Paul's stem klonk serieuzer toen hij eindelijk antwoordde: "Elise, met al het werk dat voor ons ligt, is dat echt niet mogelijk. We hebben je hier nodig als we onze eigen muziek willen uitbrengen."
Ik knikte begrijpend, hoewel er een steek van teleurstelling door mijn borst ging. Ik wist dat ik hier moest blijven en me moest concentreren op deze geweldige kans die voor ons lag. Het was een kans die niet snel nog eens zou komen, en ik was vastbesloten om er alles aan te doen om het te laten slagen.

Het was diep in de nacht toen ik plotseling werd gewekt door het geluid van Bill die de slaapkamer binnenkwam. Met slaperige ogen keek ik op en zag hem wankelend de kamer binnenkomen. Het was meteen duidelijk dat hij veel gedronken had, en ik kon niet anders dan glimlachen bij het zien van zijn vrolijke, zij het lichtjes benevelde, verschijning.
"Elise," mompelde hij met een dubbele tong terwijl hij naast me probeerde te komen liggen om me te knuffelen. Ik reikte naar hem uit, probeerde hem op te vangen en bracht hem naar het bed. Zijn adem rook naar alcohol en ik kon de warmte van zijn lichaam voelen terwijl hij tegen me aan leunde.
"Kusje?" vroeg hij met glazige ogen terwijl hij me met moeite aankeek. Ik gaf hem een vluchtig kusje op zijn voorhoofd, wetende dat hij zich waarschijnlijk niet veel zou herinneren van deze nacht.
Plotseling veranderde de sfeer toen Bill zich ineens niet goed begon te voelen. "Ooh Elise, de kamer draait helemaal," kreunde hij, terwijl hij zijn handen naar zijn maag bracht. Een golf van bezorgdheid overspoelde me terwijl ik hem zag worstelen met misselijkheid.
"Ik haal meteen een emmer," fluisterde ik, terwijl ik uit bed sprong en naar de badkamer snelde. Ik pakte de emmer en plaatste die naast het bed, klaar om Bill op te vangen terwijl hij zijn maag leegde. Ik wreef geruststellend over zijn rug terwijl hij overgaf, mijn hart vervuld met zorg en mededogen voor mijn geliefde. "Laat het er maar uit," fluisterde ik zachtjes, terwijl ik hem steunde en troostte in zijn moment van zwakte
Toen hij eindelijk klaar was, zakte hij uitgeput achterover op het kussen. "We moeten morgen eens praten," zei ik zachtjes, terwijl ik naast hem ging zitten en zijn hand vasthield. "Maar nu moet je rusten. Alles komt wel goed, schat."