54. David

Mijn adem stokte in mijn keel toen ik David herkende, met een fles whiskey stevig in zijn hand en een verwarde blik in zijn ogen. Hij straalde een onmiskenbaar gevoel van dreiging uit terwijl hij naar me toe strompelde, zijn stem doordrenkt van bitterheid en woede.
Mijn hart bonkte in mijn keel toen hij plotseling stopte, slechts enkele centimeters van me verwijderd. De geur van alcohol hing zwaar om hem heen, vermengd met een aura van wanhoop en verbittering.
Plotseling, zonder enige waarschuwing, haalde hij uit met zijn vuist en sloeg deze met een doffe klap tegen de muur naast mijn hoofd. Het geluid van zijn woede weerklonk in de stille gang, echoënd als een donderslag. Mijn hart leek te bevriezen terwijl ik me realiseerde hoe dichtbij ik was gekomen tot het gevaar dat hij vertegenwoordigde.
Zijn ogen brandden van ingehouden woede terwijl hij me indringend aankeek, zijn gezicht vertrokken in een grimas van pijn en frustratie. De intense emoties in zijn blik doorschoten me als pijlen, en ik voelde me verlamd door de kracht van zijn uitbarsting. Zijn aanwezigheid voelde verstikkend aan terwijl hij met dubbele tong tegen me begon te praten, zijn stem ruw en scherp. "Aah, hier hebben we de verraadster," gromde hij, zijn woorden doordrenkt van minachting.
Ik voelde me als aan de grond genageld staan, gevangen onder zijn intense blik en de geur van alcohol die van hem af kwam. Zijn dreigende aanwezigheid maakte mijn hartslag sneller, terwijl ik wanhopig probeerde mijn angst te verbergen achter een masker van vastberadenheid.
Plotseling schoot ik uit mijn trance, gedreven door een mix van angst en vastberadenheid. Met een krachtige beweging duwde ik hem van me af, mijn handen trillend van de adrenaline. "Afblijven, David," wist ik met moeite uit te brengen, mijn stem scherp van de angst die door me heen gierde.
Maar hij leek alleen maar dichterbij te komen, zijn ogen vol van bitterheid en wrok. "Ik weet dat jij het niet bent, Elise," mompelde hij, zijn stem doordrenkt van woede. "Maar ik zal deze versie van jou kapotmaken, samen met Bill." Zijn dreigement hing als een zware deken in de lucht, en ik voelde de rillingen over mijn rug lopen.

Ik probeerde mezelf groot te maken, vastbesloten om hem te laten zien dat hij me niets kon maken. Mijn handen balden zich tot vuisten, mijn lichaam gespannen van de adrenaline die door mijn aderen stroomde. Ik opende mijn mond om te antwoorden, maar voordat ik iets kon zeggen, greep hij met zijn dronken handen naar mijn borst, een kreet van angst ontsnapte aan mijn lippen.
Op dat moment verscheen Jacob, de beveiligingsman van Tokio Hotel, die net uit de herenwc kwam. Zijn aanwezigheid bracht een golf van opluchting over me heen, terwijl hij met vastberaden stappen naar ons toe liep en David ruw van me af trok, hem met kracht op de grond duwend. Ik ademde diep uit, mijn hart bonzend in mijn borstkas terwijl ik toekeek hoe Jacob ingreep.

Op het geluid kwamen Bill en Tom haastig naar buiten, Bill zijn ogen groot van verbazing toen hij zag wat er gaande was. Zijn gezicht vertrok van verontwaardiging en bezorgdheid, terwijl hij me met een bezorgde blik aankeek.
Ik kon de woede in Bill zijn ogen zien, zijn spieren gespannen terwijl Tom zijn broer probeerde vast te grijpen en te kalmeren voordat er iets vreselijks zou gebeuren.
Op de grond zag ik David liggen, zijn adem zwaar en zijn gezicht vertrokken van pijn. Bloed sijpelde langs zijn kin, en zijn hand beefde terwijl hij het wegveegde. Zijn gezicht vertoonde sporen van pijn en woede, zijn ogen doordrenkt met een mix van emoties die ik niet kon ontcijferen. Het geluid van zijn rauwe ademhaling vulde de lucht om ons heen, een akelig contrast met de zachte bries die door de gang waaide.
Een rilling liep over mijn rug toen ik besefte hoe dichtbij ik was geweest bij het gevaar dat David vertegenwoordigde. Zijn blik doorboorde de mijne, doordrenkt van intensiteit en dreiging. Ik voelde me gevangen in zijn starende ogen, een gevoel van ongemak en angst dat mijn ademhaling deed stokken.
"Breng haar weg!" schreeuwde Bill plotseling, zijn stem doordringend en vol urgentie. De paniek in zijn stem was tastbaar, een duidelijke oproep tot actie om de situatie onder controle te houden. Op dat moment voelde ik ruwe handen om mijn arm, en voordat ik kon reageren, werd ik weggeleid door Jacob. De wereld tolde om me heen terwijl Jacob me meetrok, weg van de dreigende confrontatie tussen de tweelingbroers en David, naar een plek van veiligheid en afstand. Terwijl Jacob me stevig vasthield en me weg leidde van de tumultueuze scène, hoorde ik nog net David's rauwe stemgeluid, doordrenkt van woede en wrok, die door de gang weerklonk: "Ik krijg je wel!" Zijn dreigende woorden sneden door de lucht als een mes, gevuld met een intensiteit die mijn hart deed bonzen van angst.
Tegelijkertijd hoorde ik Bill's doordringende stem opnieuw schallen door de gang: "Laat me los, ik maak hem kapot!" Zijn stem trilde van woede en vastberadenheid. Het was een hartverscheurend moment, om Bill zo overstuur te horen.

Terwijl we in de auto zaten, voelde ik de zachte trillingen van de motor door de stoel onder me. Mijn handen rustten op mijn schoot terwijl ik uit het raam staarde, de gebouwen en straten voorbij zag schieten als een wazige film. Jacob, met zijn sterke handen stevig om het stuur geklemd, zat rechtop en geconcentreerd, zijn ogen gefocust op de weg voor ons.
De sfeer in de auto was gespannen, maar toch voelde ik me geleidelijk aan ontspannen. De warme lucht uit de ventilatieopeningen streek langs mijn gezicht en ik ademde diep in, de stress van de afgelopen gebeurtenissen langzaam loslatend. Mijn hartslag, die eerst wild bonkte van angst, kalmeerde geleidelijk onder de geruststellende aanwezigheid van Jacob.
Jacob was een imposante verschijning, met een atletisch postuur en een zelfverzekerde houding die zijn vastberadenheid weerspiegelde. Zijn donkere haar was kort geschoren, netjes gestyled, en zijn scherpe gelaatstrekken gaven hem een krachtige uitstraling. Zijn doordringende donkere ogen waren altijd alert, alsof hij voortdurend de omgeving in de gaten hield, op zoek naar mogelijke gevaren.
Sinds mijn aankomst in deze wereld was Jacob een constante factor geweest in het leven van de jongens. Hij was niet alleen hun chauffeur, maar ook hun bewaker en vertrouwenspersoon. Hij zorgde er altijd voor dat ze veilig waren, of het nu ging om het navigeren door drukke menigten of om het beschermen van hun privacy. Zijn toewijding aan hun veiligheid was bewonderenswaardig.
Terwijl ik naar Jacob keek, besefte ik hoeveel hij had opgeofferd voor de jongens. Hij had zijn eigen leven opzij gezet om hen te ondersteunen, om hen te beschermen tegen de gevaren van roem en het hectische leven als muzikanten. Het was niet altijd gemakkelijk geweest voor hem, maar hij stond altijd klaar, met een vastberadenheid en toewijding die ik diep bewonderde.