53. Humanoid

De volgende ochtend brak aan met een opwindende energie, die voelbaar was in de lucht terwijl ik samen met Bill en Tom in de auto zat, onderweg naar de studio van Tokio Hotel voor de langverwachte CD-release van Humanoid. De sfeer in de auto was geladen met verwachtingen, en ik kon de nervositeit voelen die door Bill en Tom golfde terwijl we steeds dichter bij onze bestemming kwamen.
"Spannende dag, hè?" merkte Tom op, zijn stem doordrenkt met opwinding en zenuwen. Bill knikte instemmend, een glimlach op zijn gezicht. "Altijd een beetje nerveus als er een nieuwe CD uitkomt," voegde hij eraan toe, zijn blik op de weg gericht terwijl hij reed.
Ik legde mijn hand geruststellend op Bill's schouder. "Maak je geen zorgen, jongens," verzekerde ik hen. "De CD gaat geweldig verkopen. Jullie hebben er hard aan gewerkt, en het is fantastisch. Mensen gaan het geweldig vinden."
Bill en Tom knikten instemmend, hun gezichten stralend van trots. Maar toen Tom zijn opmerking maakte, brak er een speelse sfeer door in de ruimte.
"Ja, weet je, nu ik alles weet over jou, Elise, en weet hoe hard Bill jou gemist heeft, begrijp ik waarom Bill zulke krachtige nummers kon schrijven," merkte Tom op, met een twinkeling in zijn ogen. Ik kon een glimlach niet onderdrukken bij zijn opmerking. "Jaja," antwoordde ik, "Down on you beschrijft dat volledig."
Tom barstte in lachen uit bij de herinnering aan het nummer. "Ja, dat lied is geschreven toen jij terugkwam in deze wereld," grinnikte hij.

Bij aankomst werden we begroet door een golf van energie, die de lucht zwaar maakte van de spanning die voelbaar was. De gangen van de studio gonsten van bedrijvigheid terwijl de crew van Tokio Hotel zich voorbereidde op deze belangrijke dag.
We namen plaats in de gezamenlijke ruimte, omringd door de leden van de band en de rest van het team. Georg en Gustav, normaal zo kalm en beheerst, waren nu onmiskenbaar nerveus. Hun handen trilden lichtjes terwijl ze zichzelf probeerden te kalmeren.
Terwijl de crew druk bezig was met het opzetten van de schermen, voelde ik de opwinding en anticipatie stijgen in de ruimte. De spanning was bijna tastbaar terwijl we allemaal wachtten op het moment van de waarheid: de onthulling van de verkoopcijfers van het nieuwe album. De technici werkten koortsachtig om alles in orde te krijgen, terwijl de bandleden en de rest van het team ongeduldig toekeken.
Toen de verkoopcijfers uiteindelijk op het grote scherm verschenen, werd de adem even ingehouden. Maar al snel schoten de cijfers omhoog, en een golf van vreugde overspoelde de kamer. Een oorverdovend gejuich barstte los toen de cijfers bleven stijgen, veel hoger dan iemand had durven dromen. Iedereen sprong op van zijn stoel, een mix van verbazing, vreugde en opwinding op hun gezichten.
Champagnekurken knalden en de kamer vulde zich met het geluid van feestelijke toosts. Bill pakte me vast en zwierde me door de lucht, een uitdrukking van pure vreugde op zijn gezicht. Ik kon niet anders dan glimlachen terwijl hij me weer veilig op de grond zette. "Ik ben zo gelukkig voor jullie," fluisterde ik, ontroerd door de emotie in de kamer.
Toen ik weer op de grond stond, ontmoetten onze blikken elkaar, en ik zag de diepe dankbaarheid en vreugde in zijn ogen. Hij boog zich naar me toe, zijn stem zachtjes trillend van emotie. "Dankjewel," fluisterde hij.
Ik keek hem recht aan, overweldigd door zijn liefde en toewijding aan zijn muziek en zijn band. "Waarom?" vroeg ik, nieuwsgierig naar zijn gedachten en gevoelens.
Hij glimlachte, een mengeling van geluk en verwondering op zijn gezicht. "Jij was mijn inspiratie voor elk nummer op deze CD," zei hij, zijn stem gevuld met warmte en genegenheid. "Onze ups and downs hebben me geïnspireerd om dit samen met mijn vrienden te creëren. Het is dankzij jou dat ik me heb kunnen uiten zoals ik wilde, en dat ik de muziek kon maken waar ik van hou."
Er werd me een glas champagne aangeboden, maar ik kon mijn ogen niet afhouden van Bill. Ik greep zijn hand vast en keek hem diep in de ogen.
Het moment was magisch, gevuld met liefde en trots. Terwijl ik zijn hand vastgreep, mijn hart vervuld van emotie, fluisterde ik: "Ik hou van je," wetende dat onze band sterker was dan ooit tevoren.

Ik verliet het bruisende feest even om een moment voor mezelf te nemen en naar het toilet te gaan. De deur van de vergaderzaal viel zachtjes achter me dicht, en ik bevond me plotseling in een lange, cleane gang die sterk contrasteerde met de levendigheid van het feest. De geluiden van de muziek en het geroezemoes van stemmen verdwenen geleidelijk naarmate ik verder liep.
Terwijl ik langs de witte muren liep, voelde de gang bijna kil en leeg aan. De enige verlichting kwam van de heldere, koele lampen die aan het plafond hingen, waardoor de gang een bijna klinische uitstraling kreeg. De sfeer was zo anders dan die van de vergaderzaal, waar iedereen de goede cijfers aan het vieren waren.
Plotseling zag ik aan het einde van de gang een figuur verschijnen, een man die onregelmatig bewoog terwijl hij voorwaarts strompelde. Zijn lichaamstaal verried een gevoel van onvastheid, en ik zag hoe hij bijna tegen de muur aan botste. Mijn eerste instinct was om hem te hulp te schieten, maar naarmate ik dichterbij kwam, begon ik te aarzelen.
De man zag er verwaarloosd uit, zijn kleren versleten en bevlekt, zijn lange haren vettig en in de war. In zijn hand hield hij een fles whiskey stevig vast, alsof het zijn enige houvast was in een wereld die hem had laten vallen. Zijn baard was onverzorgd en zijn gezicht getekend door het leven, met diepe lijnen die spraken van zware tijden en pijnlijke ervaringen.
Toen onze ogen elkaar ontmoetten, voelde ik een rilling over mijn rug gaan. Er lag iets doorleefds in zijn blik, een mengeling van wanhoop, pijn en misschien zelfs berusting. Op dat moment leek het alsof de tijd stilstond, en ik werd overweldigd door een gevoel van machteloosheid. Dit was David, en ik stond alleen in deze gang, zonder enige vorm van hulp in de buurt.