52. Mijn thuis

Ik pakte de telefoon op en hoorde Charlotte's stem aan de andere kant van de lijn. Haar begroeting klonk enthousiast, maar ik kon een vleugje aarzeling in haar stem detecteren. Het zorgde ervoor dat mijn hart sneller begon te kloppen, in afwachting van haar woorden.
"Goed nieuws, Elise," begon Charlotte, haar stem klonk wat gespannen. "Het appartement dat je hebt bezichtigd, is inderdaad al verkocht." Mijn hart zonk even naar mijn schoenen. Dit was niet het nieuws waarop ik had gehoopt. Maar voordat ik de kans kreeg om teleurgesteld te zijn, voegde Charlotte eraan toe: "Maar de nieuwe eigenaar ziet het vooral als een investering. Hij zou het appartement graag aan jou willen verhuren."
Een golf van opluchting overspoelde me en een glimlach verscheen op mijn gezicht. Ik kon nauwelijks mijn enthousiasme onderdrukken. Eindelijk leek alles op zijn plaats te vallen. "Echt waar? Dat is fantastisch nieuws!" antwoordde ik, mijn stem trilde van opwinding terwijl ik Charlotte herhaaldelijk bedankte.
Charlotte vervolgde haar verhaal: "Zou het mogelijk zijn voor jou om volgende week langs te komen op mijn kantoor? Dan kunnen we de praktische zaken bespreken, de contracten tekenen en kan ik je de sleutel overhandigen."
Mijn hart maakte een sprongetje bij het idee dat ik binnenkort de sleutel van mijn eigen plekje zou hebben. "Natuurlijk, dat zou perfect zijn," antwoordde ik opgewekt, mijn gedachten al bezig met de inrichting van mijn nieuwe thuis.
Toen vroeg ze aarzelend of Bas nog bij me was. Een lichte ongemakkelijkheid gleed door me heen. Ik wist niet goed hoe ik haar vraag moest beantwoorden. "Nee, hij is niet meer hier," antwoordde ik tenslotte, mijn stem een tikkeltje onzeker.
Charlotte vroeg of het mogelijk was dat ik hem zou vragen haar terug te bellen. Dit bracht me in een lastige positie. Moest ik Bas vragen om Charlotte terug te bellen? Of zou het beter zijn als Charlotte hem rechtstreeks benaderde?
"Ik zal hem laten weten dat je hebt gebeld en dat je graag een gesprek met hem wilt hebben," stelde ik voor, in de hoop de situatie wat te verzachten.
Er klonk een kleine zucht aan de andere kant van de lijn voordat Charlotte weer overschakelde naar haar professionele zelf. "Goed, dan zie ik jou volgende week op mijn kantoor. Nog een fijne dag verder gewenst," zei ze ten slotte, en toen werd de verbinding verbroken.

Ik legde de telefoon met een zucht van opluchting neer. Het voelde als een enorme last die van mijn schouders viel.
Maar tegelijkertijd kon ik het niet negeren dat er een zweem van bitterheid was. Het idee dat Julie mogelijk achter de schermen aan de touwtjes trok om mijn kansen te dwarsbomen, speelde door mijn gedachten. Ze wist dat ik geïnteresseerd was in dat appartement, en toch leek ze het al te hebben verkocht voordat ik mijn kans kreeg.
Ik schudde deze verontrustende gedachten van me af toen Simone naast me kwam staan, haar nieuwsgierigheid duidelijk af te lezen van haar gezicht. "Heb je goed nieuws ontvangen?" vroeg ze, haar ogen glinsterend van opwinding.
Ik kon een brede glimlach niet onderdrukken terwijl ik haar vertelde over mijn droomappartement en hoe ik volgende week al de sleutel zou krijgen. Simone's gezicht lichtte op en ze deelde mijn enthousiasme. "Dat is fantastisch nieuws, Elise! Ik ben zo blij voor je," riep ze uit, haar stem vervuld van oprechte vreugde.
Haar reactie verwarmde mijn hart, en ik waardeerde haar oprechte gelukwensen. "Dank je wel, Simone," antwoordde ik, mijn eigen opwinding nog steeds voelbaar in mijn stem. "Het voelt echt als een droom die uitkomt."
Simone stelde voor om samen te gaan shoppen voor spulletjes om mijn nieuwe woning mee in te richten, en ik kon haar aanbod alleen maar enthousiast aanvaarden. Het vooruitzicht om mijn nieuwe thuis vorm te geven met de hulp van mijn schoonmoeder bracht een warm gevoel van gezelligheid en samenzijn met zich mee.
Gordon, die het nieuws ook had vernomen, kwam de kamer binnen met een fles cava in zijn handen. "Dit moet gevierd worden," verklaarde hij met een brede grijns. Zijn enthousiasme werkte aanstekelijk, en ik kon niet anders dan instemmend knikken. "Absoluut," stemde ik in, mijn hart nog steeds overlopend van vreugde.
"Ik ga eerst even naar Bill bellen met dit nieuwe," kondigde ik aan, terwijl ik me realiseerde dat ik het geweldige nieuws met mijn lief wilde delen.

Met een hart dat bonkte van opwinding draaide ik het nummer van Bill, mijn vingers trilden lichtjes terwijl ik wachtte tot hij opnam. Na een paar korte belsignalen hoorde ik zijn stem aan de andere kant van de lijn, warm en vertrouwd zoals altijd. "Hey Elise, hoe is het?" klonk zijn stem, doordrenkt met nieuwsgierigheid.
Mijn ademhaling versnelde en ik voelde de opwinding borrelen terwijl ik hem het nieuws vertelde. "Bill, ik heb geweldig nieuws," begon ik, mijn stem trilde van opwinding. "Ik heb telefoon gehad over mijn droomappartement, en ik krijg volgende week de sleutel!"
Een korte stilte volgde, en ik kon bijna voelen hoe Bill's gedachten op hol sloegen aan de andere kant van de lijn. Toen barstte hij uit in een golf van oprechte blijdschap, zijn stem gevuld met opwinding en vreugde. "Dat is fantastisch, Elise! Ik ben zo blij voor je!" Zijn woorden vulden mijn hart met warmte en een glimlach verscheen op mijn gezicht.
"Dank je wel, Bill," antwoordde ik, mijn stem doordrenkt van dankbaarheid. "Het betekent echt veel voor me."
Terwijl ik de oprechte blijdschap in Bills stem hoorde, voelde ik een golf van bewondering voor hem. Ik wist dat het voor hem niet gemakkelijk was geweest toen ik besloot mijn eigen plekje te zoeken, maar zijn enthousiasme en steun waren een ware blijk van zijn oprechte vriendschap en liefde.
"Wil je dat ik met je meega om de sleutel op te halen?" vervolgde hij.
Ik knikte, ook al kon hij dat niet zien aan de andere kant van de lijn. "Graag, Bill. Het zou geweldig zijn om het samen te vieren," antwoordde ik, met mijn stem die trilde van emotie.
Hij stemde enthousiast in, zijn stem een melodieuze symfonie van opwinding. "Absoluut, ik kijk er echt naar uit!" Zijn woorden vulden me met een warm gevoel van vriendschap en steun.
Toen viel er een korte stilte, voordat Bill met een bedachtzame toon sprak. "Oh, en trouwens, ik wilde je vragen of je morgen met me mee naar de studio kunt komen."
"Morgen?" herhaalde ik verbaasd, mijn gedachten racend terwijl ik me probeerde voor te stellen wat hij in gedachten had.
"Ja, onze nieuwe CD wordt uitgebracht en ik zou het geweldig vinden als je erbij bent voor de release," legde hij uit, zijn stem vol verwachting.
Een golf van opwinding overspoelde me, en ik kon nauwelijks geloven dat ik de kans kreeg om deel uit te maken van zo'n speciaal moment. "Natuurlijk, Bill! Ik zal er zijn," antwoordde ik, mijn stem trillend van opwinding en dankbaarheid.