51. Familie problemen

Na het telefoongesprek met Charlotte voelde ik een zware last op mijn schouders rusten door de onverwachte wending van het appartementendossier. Terwijl ik mijn blik naar Bas wendde, zag ik hem aan het raam in de woonkamer zitten, de gordijnen zachtjes wapperend in de bries die door het kiertje naar binnen sijpelde. Bas zat op de vensterbank, zijn gestalte afgetekend tegen het licht dat door het raam viel, terwijl hij een sigaret rookte in stilte. Zijn gelaatstrekken waren getekend door een mengeling van gedachten en emoties, zijn ogen gefocust op iets wat voor mij buiten het zicht lag.
Ik reikte hem zijn telefoon rustig aan, en hij nam het zonder me aan te kijken. Er was een moment van stilte tussen ons voordat hij zijn hoofd weer naar buiten draaide, zijn aandacht gericht op de wereld voor hem, en een trek nam van zijn sigaret. Ik voelde een drang om hem te vragen of hij erover wilde praten, maar ik wist dat Bas een privépersoon was als het ging om zijn emotionele zaken. Dus besloot ik te zwijgen en hem de ruimte te geven.
Toen ik naast hem ging staan, leek de wereld buiten plotseling stiller, vrediger. De zon wierp warme stralen naar binnen en omhelsde ons, terwijl de geluiden van de stad op de achtergrond vervlogen tot een zachte ruis. Ik voelde me op de een of andere manier meer verbonden met Bas, alsof we samen een moment van gedeelde rust en contemplatie deelden te midden van de chaos van het leven.
"Wil je erover praten?" vroeg ik ten slotte, mijn stem zacht en voorzichtig, als een briesje dat door de kamer streek.
Hij schudde zijn hoofd, een nauwelijks waarneembare beweging, en zijn blik bleef gericht op de verten. Hij haalde een tweede sigaret uit zijn pakje en stak deze aan, een teken dat hij echt gestrest was.
"Vertel me dan eens over je date," probeerde ik, een glimlach op mijn lippen in een poging om lichtheid te brengen in de zware sfeer.
Bas zuchtte diep, zijn adem vermengd met de rook van zijn sigaret. "Oké, goed dan," stemde hij uiteindelijk in, zijn stem doordrenkt met een zweem van weemoed. Hij leunde achterover, zijn ogen nog steeds op de buitenwereld gericht, en begon te vertellen.
"Ik heb geen goede band met mijn ouders," begon Bas, zijn stem zwaar van de emotionele bagage die hij met zich meedroeg. Zijn woorden zweefden als zachte echo's door de kamer, gevuld met de pijn van onuitgesproken verlangens en onbegrepen gevoelens. "Je hebt vast wel gemerkt aan dat gesprek aan de telefoon dat mijn moeder het er moeilijk mee heeft dat ik op mannen val." Hij pauzeerde even, alsof hij moeite had om de juiste woorden te vinden, en een zucht ontsnapte aan zijn lippen. "Ze is ook nooit akkoord gegaan met mijn keuze om muzikant te worden," ging hij verder.
Ik voelde een golf van medeleven en begrip voor Bas. Zijn pijn was voelbaar terwijl hij zijn verhaal deelde, zijn ogen gericht op de verre horizon buiten het raam, alsof hij daar antwoorden zocht die hij binnen niet kon vinden.
"Waarom heb je mij het nummer van je moeder gegeven?" vroeg ik uiteindelijk, nieuwsgierig naar zijn beweegredenen. "Ik had ook een ander immobiliënkantoor kunnen inschakelen."
Bas keek me eindelijk weer aan, zijn blik doordringend en vastberaden. "Mijn moeder is de beste in haar vak en haar zaak staat hoog aangeschreven," legde hij uit. "En ik wil alleen het beste voor jou." Met een sprong van de vensterbank stond hij weer op zijn voeten.

Bas vertelde verder, zijn stem doordrongen van een mengeling van verdriet en vastberadenheid. "Ik ben de jongste van drie kinderen," begon hij. "En ik ben altijd al het zwarte schaap van de familie geweest." Zijn woorden waren doordrenkt van een diepe, langgekoesterde pijn, en ik voelde een golf van medeleven door me heen gaan terwijl ik naar hem luisterde. "Mijn moeder wilde dat ik net als mijn broer en zus in de zaak zou stappen en makelaar zou worden," vervolgde hij. "Maar ik heb totaal geen interesse in die carrière. Zie je mij al in zo'n net pak huizen proberen te verkopen? Ik denk het niet."
Hij keerde terug naar het aanrecht in de keuken en nam plaats op een kruk. "Moet het gehakt in de paprika's?" Ik knikte begripvol. "Je hebt de juiste keuze gemaakt door voor jezelf op te komen," sprak ik, terwijl ik naast hem ging zitten aan het aanrecht van zijn keuken. Samen schepten we het gehakt in de paprika. "Je verdient het om geaccepteerd te worden zoals je bent, Bas. Laat niemand je vertellen dat je anders moet zijn."
Hij knikte dankbaar voor mijn woorden, een glimlach van dankbaarheid speelde om zijn lippen terwijl hij de paprika's vulde. De sfeer tussen ons werd luchtiger, en ik was blij te zien dat Bas zich weer wat beter voelde.
"Dus je gaat me niets vertellen over je date?" plaagde ik hem om de zwaarte van het voorgaande gesprek even te vergeten.
Hij lachte, een warm geluid dat de kamer vulde met lichtheid en vreugde. "Nee," antwoordde hij met een twinkeling in zijn ogen. "Dat ga ik nu eens niet aan jou neus hangen."

Die namiddag besloot ik een bezoek te brengen aan Simone en Gordon.
Gordon opende de deur met een brede glimlach, zoals altijd klaar om een grapje te maken. "Ik had Bill en Tom al gewaarschuwd dat je hier zit," zei hij met een knipoog. Ik kon niet anders dan lachen terwijl ik naar binnen liep, wetende dat ik Bill al een berichtje had gestuurd om hem te laten weten waar ik was.
Eenmaal binnen bood ik meteen aan om Simone te helpen met wat huishoudelijke klusjes, wat ze met open armen verwelkomde. Ik vond het altijd heerlijk om hen een handje te helpen, en Simone waardeerde mijn hulp enorm. Samen werkten we door de taken, kletsend en lachend terwijl we bezig waren.
Plotseling onderbrak het geluid van mijn gsm de rustige sfeer. Mijn hart sloeg een slag over toen ik zag dat Charlotte terugbelde. Een golf van spanning golfde door me heen terwijl ik me afvroeg wat ze te zeggen zou hebben. Met een snelle blik op Simone, die druk bezig was in de keuken, nam ik de oproep aan en bracht de telefoon naar mijn oor.