50. Een belletje naar de makelaar

Ik stond in de keuken van Bas' appartement, mijn gedachten verzonken terwijl ik het gehakt verder bakte. Bas, die aan het aanrecht stond, onderbrak mijn gedachtestroom met een vraag over de appartementen die ik gisteren met Bill bezocht had. Een zucht ontsnapte uit mijn mond, een teken van mijn innerlijke onrust. Ik wist dat ik Julie zo snel mogelijk moest bellen, maar een ondefinieerbaar gevoel weerhield me ervan. Ik had gewoon geen zin om haar stem te horen.
"Oei," zei Bas direct toen hij mijn bedenkelijke blik zag. Zijn bruine ogen keken me onderzoekend aan, wachtend op mijn reactie.
"Nee, nee, het gaat goed," antwoordde ik snel, mijn stem een tikje zenuwachtig. "Het is gewoon die makelaar."
Bas trok zijn wenkbrauwen op, een blik van nieuwsgierigheid op zijn gezicht. "Geen klik met Charlotte?" vroeg hij, zijn stem doordrenkt van interesse.
"Ik heb Charlotte wel gebeld," begon ik, mijn frustratie nauwelijks verhullend. "Maar ze had geen tijd voor mij. Julie, haar collega, heeft onze rondleiding gedaan. En ze was Bill aan het uitkleden met haar ogen," klaagde ik, mijn irritatie duidelijk hoorbaar.
Een lach ontsnapte aan Bas, die zijn hand voor zijn mond sloeg om zijn amusement te verbergen. "Hoor ik daar een jaloerse Elise?" plaagde hij me, zijn ogen twinkelden van pret.
Ik schudde meteen mijn hoofd, mijn wangen lichtjes gekleurd. "Nee, nee, ik ben niet jaloers," verzekerde ik hem, maar de twijfel bleef knagen. "Maar ik vertrouw die Julie voor geen haar!" voegde ik er vastberaden aan toe, mijn blik weer gericht op de pan voor me.
"Ik kijk er tegenop om haar te bellen," bekende ik met een diepe zucht, mijn gedachten gevuld met twijfel en onzekerheid.
Maar Bas was niet te stoppen. Hij was nieuwsgierig en wilde alles weten. "Maar je had een leuk appartement gezien?" vroeg hij, zijn interesse gewekt door het vooruitzicht van een nieuw thuis.
Een glimlach speelde om mijn lippen toen ik vertelde over het perfecte appartement dat we hadden gevonden. Ik liet mijn gedachten afdwalen naar de ruime kamers, de lichte ramen en de gezellige sfeer die er hing. Ik beschreef in detail hoe de keuken eruitzag, met zijn moderne apparatuur en marmeren aanrechtblad. De woonkamer, gevuld met warme kleuren en comfortabele meubels, leek bijna een oase van rust te zijn te midden van de drukte van de stad. En de slaapkamers boden een knusse plek om tot rust te komen na een lange dag.
Terwijl ik sprak, voelde ik de spanning langzaam van me afglijden. Het vooruitzicht van een nieuw thuis gaf me hoop en energie.

Ik nam de pan van het vuur en zette hem opzij, mijn gedachten draaiden om de naderende telefoongesprek met Julie. "Ik zal haar eens bellen," zei Bas vastberaden terwijl hij zijn telefoon tevoorschijn haalde. Hij toetste het nummer in en al snel werd de lijn opgepakt aan de andere kant en zette Bas zijn toestel op luidspreker.
"Goedemiddag," klonk de stem van Charlotte aan de andere kant van de lijn. Bas antwoordde met een zachte "Dag mama." Er viel een ongemakkelijke stilte terwijl Bas' blik op mij rustte.
Het gesprek leek een beetje onwennig te verlopen. Bas vervolgde met een lichte aarzeling, "Ik had jouw nummer aan een vriendin gegeven, maar je hebt haar doorverwezen naar een collega."
Charlotte reageerde met een plotselinge "Oh", haar stem doordrongen van verrassing en ongeloof, alsof ze moeite had om Bas' woorden te verwerken. Haar aarzeling was duidelijk voelbaar door de telefoonlijn heen, waardoor ik me afvroeg wat er door haar hoofd ging.
"Elise?" vroeg ze, haar stem iets krachtiger maar nog steeds doordrenkt met twijfel.
Bas leek ongeduldig te worden terwijl hij resoluut antwoordde, alsof hij geen tijd had voor de aarzeling van zijn moeder. "Ja, ik zou graag hebben dat jij haar zaak terug opneemt. Ze heeft namelijk een appartement gezien waar ze in geïnteresseerd is."
Er was een moment van stilte aan de andere kant van de lijn voordat Charlotte aarzelend instemde, alsof ze intern overlegde hoe ze hier het beste op kon reageren. Haar aarzeling gaf me het gevoel dat ze meer vragen had, maar ze niet wist hoe ze die moest stellen.
"En Elise, als in jouw vriendin?" vervolgde ze, haar stem nu gekleurd door een mix van nieuwsgierigheid, hoop en terughoudendheid.
Bas' ogen rolden bijna hoorbaar terwijl hij reageerde, zijn toon licht geïrriteerd maar ook vastberaden. "Nee, mama, ik ben nog steeds homo. Ga je haar nu helpen of niet?"
Er leek een onderliggende spanning te zijn tussen Bas en zijn moeder, alsof er onuitgesproken zorgen waren die tussen hen in hingen. Het maakte me nieuwsgierig naar hun relatie en de geschiedenis die erachter schuilging.
Charlotte gaf uiteindelijk toe, zij het aarzelend, en stemde toe om de zaak van Elise op zich te nemen. Bas seinde me dat het mijn beurt was om de telefoon over te nemen, en ik pakte het toestel aan, mijn hartslag versnellend terwijl ik me voorbereidde om met Charlotte te praten.

Ik nam diep adem voordat ik begon te praten, mijn stem rustig en vastberaden. "Hallo Charlotte, bedankt dat je de tijd neemt om met me te praten. Ik wil me graag kandidaat stellen voor het appartement op Kurfürstendamm 123 in Berlijn."
"Ja, geen probleem Elise," zei Charlotte na een korte stilte. "Ik wist niet dat je een vriendin was van mijn zoon. Ik zal jouw zaak nu overnemen en de status van dat appartement controleren."
Ik voelde een golf van opluchting door me heen gaan bij haar woorden en ik kon het niet helpen om haar oprecht te bedanken. "Dank je wel, Charlotte. Ik waardeer het echt dat je me hiermee helpt."
Terwijl Charlotte de gegevens van het appartement begon te typen, hoorde ik het geluid van haar vingers over de toetsen gaan. Ik voelde een mix van spanning en hoop opwellen terwijl ik wachtte op haar antwoord.

Op het moment dat ik dacht dat alles op rolletjes liep, kwam er een onverwachte wending. Charlotte's stem klonk plotseling anders, met een vleugje verbazing en bezorgdheid. "Hmm, vreemd," mompelde ze. "Volgens mijn gegevens is dat appartement al verkocht."
Mijn hart leek een slag over te slaan bij dit nieuws. "Wat?" reageerde ik verbaasd, terwijl mijn gedachten overuren draaiden. Hoe kon dit gebeuren?
Charlotte probeerde me gerust te stellen. "Ja, het kan zijn dat de gegevens niet up-to-date zijn, natuurlijk, omdat het Julie's dossier is. Ik zal het even bij haar moeten navragen. Dan hoort u nog iets terug van mij."
Ik knikte, hoewel ze dat niet kon zien aan de andere kant van de lijn. "Ja, graag Charlotte," antwoordde ik met een zucht van teleurstelling. "Laat het me weten zodra je meer weet. Bedankt voor je hulp."