49. Bas helpen

POV Elise

Terwijl ik door de gangpaden van de supermarkt liep, voelde ik de koele bries van de airconditioning langs mijn huid strelen en hoorde ik het zachte geluid van rinkelende winkelkarretjes om me heen. Mijn ogen dwalen langs de verscheidenheid aan producten die de schappen sieren: knapperige groenten, sappig fruit en kleurrijke verpakkingen van verschillende voedingsmiddelen. Een glimlach krulde om mijn lippen terwijl ik een paar verse groenten in mijn winkelkar legde, en ik kon niet anders dan denken aan hoe belangrijk het was om af en toe gezond te eten.
Simone zou trots op me zijn, dacht ik, terwijl ik een rijpe avocado uitkoos. Ze zou blij zijn geweest te zien dat ik mijn best deed om voor mezelf te zorgen en voor haar zonen, in plaats van altijd maar pizza te bestellen. Ik wist dat ze altijd gehoopt had dat haar jongens een gezondere eetgewoonten zou ontwikkelen, en ik voelde haar aanwezigheid als een zachte duw in de goede richting terwijl ik mijn winkelwagen voortduwde.
Plotseling doorbrak het geluid van mijn rinkelende telefoon de rustige sfeer van de supermarkt. Ik graaide naar mijn handtas en haalde mijn telefoon tevoorschijn, waarop ik zag dat Bas belde. Met een lichte frons op mijn voorhoofd nam ik op en hield ik de telefoon een beetje onhandig tegen mijn oor terwijl ik de appelsienen in mijn kar probeerde te leggen.
"Hey Bas," begroette ik hem met een glimlach, terwijl ik mijn best deed om de telefoon stevig vast te houden. "Wat is er?"
"Ik vroeg me af wat je vandaag gaat doen," klonk Bas' stem aan de andere kant van de lijn, en ik kon de nieuwsgierigheid in zijn toon horen.
Ik liet een zucht van bedachtzaamheid ontsnappen terwijl ik mijn kar verder duwde door de winkelgangen. "Ik ben net bezig met boodschappen doen," antwoordde ik hem. "Maar ik dacht eraan om daarna langs jouw appartement te komen."
Er viel een stilte aan de andere kant van de lijn, en ik vroeg me af wat er door Bas heen ging. Zou hij blij zijn met mijn voorstel? Of misschien vond hij het te opdringerig?

Bas' enthousiaste reactie deed een warm gevoel van blijdschap door me heen stromen. "Ik dacht dat je het nooit ging vragen," plaagde hij, zijn stem klonk levendig en opgewekt aan de andere kant van de lijn. Zijn woorden brachten een glimlach op mijn gezicht terwijl ik mijn kar verder door de gangpaden duwde.
Met een zachte lach antwoordde ik: "Wel, je weet wat ze zeggen, beter laat dan nooit." Het was fijn om te weten dat Bas enthousiast was over mijn bezoek, en ik voelde me opgelucht dat hij me had gebeld.
Ik hing de telefoon op en stopte mijn gsm terug in mijn handtas voordat ik richting de kassa liep. Terwijl ik mijn winkelwaren op de band legde, liet ik mijn gedachten afdwalen naar mijn leven in de andere wereld. Herinneringen aan de voedselbank flitsten door mijn hoofd, en ik voelde een golf van dankbaarheid over me heen spoelen. De voedselbank had ons altijd geholpen om te overleven, zelfs tijdens de moeilijkste momenten.
Maar nu was ik hier, in deze wereld, en ik voelde me gelukkig dat ik gewoon kon kopen wat ik wilde. Ik glimlachte terwijl ik mijn bankkaart tevoorschijn haalde en deze op de kaartlezer legde om te betalen. Het voelde bevrijdend om mijn eigen boodschappen te kunnen betalen, om zelf te kunnen beslissen wat ik wilde eten en koken.
Terwijl ik mijn winkelwaren inpakte, voelde ik een diepe dankbaarheid voor de kleine geneugten van het leven. Het was misschien maar een simpele trip naar de supermarkt, maar voor mij betekende het zoveel meer. Het was een herinnering aan hoe ver ik was gekomen en hoeveel geluk ik nu had. Met een glimlach op mijn gezicht verliet ik de winkel.

Toen ik bij Bas' studio aankwam, werd ik begroet door het vertrouwde geluid van muziek dat uit de openstaande deur stroomde. Bas stond al te wachten, een brede glimlach op zijn gezicht. "Wat is er, kon je me niet missen?" plaagde ik hem terwijl ik naar binnen liep. Zijn lach was aanstekelijk toen hij me omhelsde, en ik voelde me meteen op mijn gemak.
Eenmaal binnen gaf Bas me een knuffel alsof we elkaar maandenlang niet hadden gezien. "Kom hier, kleintje, ik had in de week al bijna child focus gebeld" zei hij met een warme glimlach.
"Je bent veel te melodramatisch," grinnikte ik terwijl ik mijn jas uittrok. "Wat is er aan de hand?"
Bas keek me ondeugend aan. "Ik heb eigenlijk je hulp nodig," bekende hij, een mysterieuze glinstering in zijn ogen.
Ik trok nieuwsgierig mijn wenkbrauwen op. "Oh? En waarom is dat?" vroeg ik, me afvragend wat voor plannetje hij dit keer had bedacht.
Hij leidde me naar de keuken, waar een paar ingrediënten op het aanrecht lag uitgestald. "Ik heb een date vanavond en hij komt hier eten," legde Bas uit, terwijl hij nerveus wat met de ingrediënten begon te rommelen. "Ik heb van alles gekocht, maar ik ben een verschrikkelijke kok. Kun je me alsjeblieft helpen?"
Ik kon een lach niet onderdrukken terwijl ik naar de weinige ingrediënten keek die Bas had verzameld. Er lagen enkele knoflooktenen, een bundeltje ui en een assortiment van kleurrijke kruiden. Deze ingrediënten werden liefdevol omringd door flessen olijfolie en tomatensaus. "Natuurlijk help ik je," antwoordde ik, mijn nieuwsgierigheid geprikkeld door de uitdaging die voor me lag.
"Wat was je van plan te maken?" vroeg ik terwijl ik de koelkast opende en de paprika's onderzocht en tegelijk begon een plan zich in mijn hoofd te vormen.
"Gevulde paprika?" stelde Bas voor, en ik knikte instemmend. "Dat moet lukken," zei ik vastbesloten, terwijl ik begon na te denken over de smaken die we konden combineren en hoe we deze ingrediënten konden transformeren tot een heerlijke maaltijd.

Terwijl Bas behendig de paprika's sneed, vulde de keuken zich met de geur van vers gesneden groenten. Ik stond aan het fornuis, het gehakt aan het bakken terwijl de aroma's van kruiden en knoflook zich vermengden in de lucht. Bas keek op van zijn werk en vroeg hoe het met me ging. Een glimlach gleed over mijn lippen terwijl ik antwoordde: "De tweeling had vanochtend weer een ruzie. En ik heb Tom eens goed op zijn plek gezet."
"Oh," zei Bas, terwijl hij zijn mes neerlegde en zijn aandacht op mij richtte. "Dat zal Tom vast niet leuk hebben gevonden."
Ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Ik heb genoeg over me heen laten lopen in het verleden. Het is tijd om voor mezelf op te komen," legde ik uit, terwijl ik hem een blik toewierp die sprak van vastberadenheid.
"Goed zo, Elise," zei Bas met een bemoedigende glimlach. Ik knipoogde naar hem als teken van dankbaarheid voordat ik mijn aandacht weer richtte op de pan voor me, waar het gehakt langzaam begon te braden