48. Georg

Met een bang hart gingen Tom en ik de studio binnen. We wisten immers niet hoe Georg zou reageren. Ofwel wist hij niets van de foto en was er niets aan de hand, ofwel was hij in alle staten klaar om Tom te vermoorden.
Gustav en Georg waren druk in gesprek, en het kostte hen even om door te hebben dat we waren gearriveerd. Hun aandacht werd uiteindelijk naar ons toegetrokken, en Gustav begroette ons met een vriendelijke glimlach. "Goeiemorgen," klonk zijn stem oprecht.
Ik forceerde een glimlach terug, maar mijn zenuwen gierden door mijn lichaam. Mijn blik bleef hangen bij Georg, wiens gezichtsuitdrukking ik nauwlettend probeerde te peilen. Zou hij boos zijn? Teleurgesteld? Ik kon het niet aflezen.
Georg zette een paar stappen in onze richting, zijn glimlach nog steeds intact. "Ah, hier zijn jullie," begroette hij ons joviaal. Mijn hart sloeg een slag over. Dit was het moment van de waarheid.
"Heb jij het leuk gehad met Andreas in Club Pulse?" vroeg Georg aan Tom, terwijl zijn ogen nieuwsgierig op hem gericht waren. Tom leek even te aarzelen, zijn blik zoekend naar de mijne voor een fractie van een seconde voordat hij antwoordde. "Ja," kwam het uiteindelijk uit zijn mond, zij het met enige aarzeling.
Naast mij voelde ik Gustav's aanwezigheid, zijn spanning bijna tastbaar. Ik hield mijn adem in terwijl Georg vervolgde. Hij klopte Tom joviaal op de schouder. "Valerie heeft me alles verteld," zei hij, en ik hield mijn adem in tot hij verder sprak. "Bedankt dat je een oogje in het zeil hebt gehouden. Ze waardeert het echt dat je haar hebt uitgenodigd in de VIP-ruimte en die engerd van haar hebt afgeslagen." Mijn hart maakte een sprongetje van opluchting. Het leek erop dat Georg geen idee had van wat er met Valerie gebeurd was en de mogelijke problemen die hieruit voort zouden kunnen komen. Tom was uit de brand geholpen, althans voor nu. Mijn gespannen schouders zakten iets naar beneden, en ik voelde een brok in mijn keel wegzakken. Misschien was het allemaal niet zo erg als we hadden gevreesd.

Stef stapte de studio binnen, zijn aanwezigheid bracht een golf van energie met zich mee. "Hebben jullie een fijne vrije dag gehad?" vroeg hij, zijn stem vol enthousiasme terwijl hij ons één voor één aankijk.
Een collectieve knik van ons allen bevestigde zijn vraag. Maar nu was het tijd om ons terug te concentreren op de voorbereidingen van de Tour. De sfeer in de studio veranderde plotseling, alsof er een schakelaar werd omgedraaid. De vrolijke gesprekken en de ontspannen houding maakten plaats voor een geconcentreerde vastberadenheid.
We wisten allemaal wat er op het spel stond. De Tour was ons moment om te schitteren, om onze muziek tot leven te brengen voor onze fans over de hele wereld. Er was geen ruimte voor afleiding of twijfel. Het was tijd om ons voor de volle 100% in te zetten.
Zonder aarzelen begonnen we onze instrumenten te stemmen, de noten van onze liedjes weer door te nemen, en de arrangementen te perfectioneren. Elke noot, elk akkoord, elk ritme werd met precisie gespeeld en geëvalueerd.
De intensiteit in de studio was voelbaar terwijl we ons verloren in de muziek. Voor even vergaten we de problemen en de zorgen die ons eerder hadden beziggehouden. Alleen de muziek telde, alleen het moment.

Terwijl we buiten zaten tijdens de pauze, voelde ik de koele bries langs mijn gezicht strijken, een aangename afleiding van de spanning die nog in de studio hing. Terwijl Georg en Tom met Stef bezig waren, nam ik samen met Gustav een momentje voor onszelf. De zonnestralen verwarmden mijn huid en zorgden voor een vredige sfeer. Ik nam een diepe teug van mijn sigaret en liet de rook langzaam ontsnappen terwijl ik de omgeving in me opnam.
Gustav's stem brak de rust. "Ik schrok echt toen ik die foto van Tom en Valerie op het internet zag verschijnen," zei hij, zijn woorden beladen met bezorgdheid. Zijn gezicht vertrok een beetje terwijl hij zijn telefoon tevoorschijn haalde en me de bewuste foto liet zien. Op het scherm zag ik Tom, zijn uitdrukking ietwat vertroebeld door de alcohol, terwijl Valerie achter hem stond, haar gezicht een beeld van onschuld.
De details van de foto kwamen scherp naar voren. Ik kon de blik in Tom's ogen bijna voelen, de mix van verwarring en misschien zelfs schuld. Valerie leek op haar gemak, haar lachende ogen en ontspannen houding verraadden niets van wat er mogelijk gebeurd was.
"Is zij dat?" vroeg ik, mijn ogen gefixeerd op Valerie. Gustav knikte langzaam. "Ja, Georg heeft goede smaak," antwoordde hij, een lichte grijns speelde om zijn lippen.
"Ik was echt bang dat Tom zich misschien had misdragen," vervolgde Gustav, terwijl hij nog een trek van zijn sigaret nam. Ik voelde een golf van medeleven door me heen gaan. Het idee dat Tom zichzelf weer in de problemen had gebracht, maakte me bezorgd.
"Ik denk dat hij zijn lesje wel heeft geleerd na Elise," fluisterde ik, mijn stem bijna gebroken door de herinneringen aan die moeilijke tijd. Gustav knikte begrijpend, maar de zorgen waren nog steeds in zijn ogen te zien.
"Ik hoop het," zuchtte hij ten slotte, zijn blik op de grond gericht terwijl hij nadacht over wat er zou komen. De stilte tussen ons werd gevuld met het zachte gefluister van de wind en het ritmische geluid van onze ademhaling.

Op dat moment voelde ik mijn gsm trillen in mijn broekzak, een plotselinge onderbreking van de rustige sfeer waarin ik met Gustav was. Ik haalde het toestel tevoorschijn en zag tot mijn vreugde Julie's naam op het scherm verschijnen. Een glimlach gleed over mijn gezicht terwijl ik mijn sigaret doofde en me tot Gustav wendde.
"Sorry, ik moet dit even opnemen," verontschuldigde ik me tegenover hem, terwijl ik me een weg naar binnen baande naar een rustigere plek in de gang. Weg van de drukte en nieuwsgierige ogen, bracht ik de telefoon naar mijn oor en nam op.
"Hey Julie," begroette ik haar, mijn stem vol warmte en oprechte blijdschap. "Fijn dat je terugbelt. Heb je een paar minuten voor mij?" Mijn hart bonkte in mijn keel terwijl ik wachtte op haar antwoord, nieuwsgierig naar wat ze te zeggen had.