47. Tom toch

"Wel, Bill," zei Elise tenslotte, "in plaats van zo te schreeuwen tegen je broer, bied je beter je verontschuldigingen aan." Ik slikte even, overweldigd door haar vastberadenheid. "Maar Tom heeft geen recht om onze ochtend zo te verstoren," verdedigde ik mezelf.
Elise keek me met een blik aan die meer zei dan woorden ooit konden uitdrukken. Het was een blik die me eraan herinnerde dat soms een verontschuldiging het beste medicijn was. Met een zucht van berusting draaide ik me naar Tom. "Sorry, Tom," fluisterde ik, wetende dat het de juiste zet was om de vrede te herstellen.
Tom begon te grommen, zijn woede voelbaar als een elektrische lading in de kamer. Zijn frons diep, zijn spieren gespannen. Het was alsof elke vezel in zijn lichaam klaarstond om uit te barsten. Het was overduidelijk dat mijn verontschuldiging niet genoeg was om zijn opgekropte frustraties te sussen.
Elise, altijd kalm en vastberaden, draaide zich langzaam naar hem toe, haar blik doordringend. Haar stem, hoewel rustig, had een onmiskenbare ondertoon van vastberadenheid. "Tom," begon ze, haar stem kalm maar vastberaden, "je hebt geen reden om zo kinderachtig te blijven doen. Er is niets met je gitaar gebeurd, en Bill heeft zijn excuses aangeboden."
Tom's reactie was een mix van verbazing en irritatie, zijn gezichtsuitdrukking een mengeling van ongeloof en koppigheid. Hij mompelde iets onverstaanbaars terug, zijn stem trillend van frustratie.
"Ik wist niet dat de andere Elise weer in town was," zei hij sarcastisch, zijn ogen gefixeerd op Elise.
Elise, onverstoord door zijn reactie, haalde simpelweg haar schouders op. "Ik weet hoe ik op een volwassen manier moet reageren, Tom," antwoordde ze rustig. "Hopelijk kun jij dat ook op een dag."
Tom's mond viel open van verbazing, zijn normaal zo zelfverzekerde houding duidelijk doorbroken door Elise's onverwachte reactie. Hij leek even niet te weten wat hij moest zeggen, verbluft door haar vastberadenheid.
Toen stond Elise op van haar stoel, haar bewegingen beheerst maar toch krachtig. Ze schoof de stoel langzaam naar achteren, haar ogen nog steeds gericht op Tom. "Ik ga boodschappen doen en daarna bel ik mijn makelaar," verklaarde ze vastbesloten. "Ik heb gisteren een appartement gevonden en ik ga me ervoor aanmelden."
Tom knikte langzaam, zijn woorden tijdelijk gevangen in zijn keel terwijl hij probeerde te verwerken wat er zojuist was gebeurd. Elise liep naar de deur, haar vastberaden tred weerspiegelend in elke stap die ze zette. Voordat ze vertrok, draaide ze zich nog één keer om en keek ons beiden aan, haar blik doordringend en vastbesloten. "Ik hoop dat deze ruzie is opgelost tegen de tijd dat jullie thuis komen van de studio," zei ze met een vleugje hoop in haar stem. Tom en ik keken elkaar aan, de spanning tussen ons voelbaar als een elektrische lading in de lucht.

Tom zuchtte diep, zijn blik neergeslagen op de tafel alsof hij een antwoord in het hout wilde vinden. "Ze heeft gelijk," mompelde hij uiteindelijk, zijn stem doordrongen van spijt. "Sorry dat ik zo overdreven heb gereageerd."
Ik knikte begripvol en gebaarde naar de stoel tegenover me. "Wat is er echt aan de hand?" vroeg ik, terwijl ik plaatsnam aan de tafel.
Tom volgde mijn gebaar en ging zitten, zijn handen rusteloos op zijn schoot. "Ik ben blijkbaar gefotografeerd met Valerie," begon hij, zijn stem zwaar van schaamte.
"Valerie?" herhaalde ik verbaasd. "Die vriendin van Georg," ging Tom door. "Gustav stuurde mij net de foto door, en ik herinner me ineens dat ik met haar richting de WC's ben gegaan," vervolgde Tom, zijn stem vol twijfel. "Ik kan me niet herinneren of er effectief iets gebeurd is."
"Maar jou kenende is er wel is gebeurd," vulde ik aan, terwijl ik de ernst van de situatie langzaam begon te begrijpen.
"Precies," antwoordde Tom, zijn stem vol van zelftwijfel en schaamte. Hij leek verscheurd door zijn eigen onzekerheid en de mogelijke gevolgen van zijn daden.
"Oh Tom," begon ik, mijn stem een fluistering van teleurstelling en bezorgdheid. "Waarom kan jij je nooit eens inhouden? Je gaat er nog eens voor zorgen dat Tokio Hotel uit elkaar valt."
"Ik weet het," zuchtte Tom, zijn schouders zwaar onder het gewicht van zijn fouten. "Het was niet de bedoeling."
"Zou Georg het al weten?" fluisterde ik, bijna alsof ik bang was dat de muren oren hadden. Tom schudde langzaam zijn hoofd. "Ik heb hem nog niet gehoord."
Ik legde mijn hand op zijn schouder, een gebaar van troost en ondersteuning. "Zeg alsjeblieft niets tegen Georg," smeekte ik hem. "Je bent niet eens zeker of je wel iets met die Valerie hebt gedaan. Breek zijn hart niet, Tom. Dit zou het einde van Tokio Hotel kunnen betekenen."
Tom knikte, zijn blik vol van spijt en berouw. "Ik ga me klaarmaken om te vertrekken," zei hij uiteindelijk, opstaand van de tafel.

Terwijl Tom zich klaarmaakte, besloot ik de problemen even van me af te schudden. Met een zucht van frustratie haalde ik mijn telefoon tevoorschijn en scrolde door mijn contacten totdat ik Julie's nummer vond. Ik wierp een snelle blik achterom om er zeker van te zijn dat Tom uit het zicht was, en drukte toen op de groene belknop om Julie te bellen.
Helaas kreeg ik meteen haar voicemail, en ik aarzelde even voordat ik een bericht insprak, in de hoop dat ze me zo snel mogelijk zou terugbellen. "Hey Julie, het is Bill," begon ik, terwijl ik mijn stem probeerde te laten klinken alsof er niets aan de hand was. "Bel me alsjeblieft terug zodra je dit bericht hebt gehoord. Het is dringend."