46. Wat een rustige ochtend had kunnen zijn.

De ochtendzon gleed zachtjes door de gordijnen en wierp een warme gloed over de kamer. Langzaam opende ik mijn ogen, verwelkomd door het rustige geluid van ademhaling naast me. Daar lag ze, Elise, mijn liefde, nog steeds in een diepe slaap. Ik kon niet anders dan glimlachen terwijl ik naar haar keek, haar zachte gelaatstrekken badend in het ochtendlicht.
Met een tedere blik streek ik een plukje haar uit haar gezicht en voelde een golf van genegenheid door me heen gaan. Hoe zalig was het om haar zo dicht bij me te hebben, om haar warmte en nabijheid te voelen, om te weten dat ze van mij was. Mijn hart vulde zich met liefde terwijl ik haar bewonderde, haar rustige ademhaling als een geruststellende melodie in mijn oren.
Langzaam liet ik mijn hand over haar rug glijden, haar zachte huid aanrakend met een liefdevolle tederheid. Haar rug voelde warm en soepel onder mijn aanraking, haar lichaam ontspannen en vredig terwijl ze nog in dromenland verkeerde. Mijn verlangen naar haar groeide met elke streling, elke aanraking dieper dan de vorige. Ik kon de aantrekkingskracht tussen ons voelen, een magnetische kracht die ons naar elkaar toe trok als twee zielen die voor elkaar bestemd waren.
Met een zachte zucht schoof ik dichter naar haar toe, mijn handen gleden over haar heupen terwijl ik haar warmte absorbeerde. Plotseling voelde ik haar zachtjes met haar heupen wiebelen, een uitnodigende beweging die me vertelde dat ze dit ook wilde, dat ze verlangde naar mijn aanraking zoals ik naar de hare.
Ik boog me voorover en drukte een teder kusje in haar nek, haar huid voelde fluweelzacht onder mijn lippen. Met een zachte stem fluisterde ik een liefdevol "goedemorgen" in haar oor, mijn ademhaling warm tegen haar huid. Een tinteling van opwinding schoot door me heen toen ze één been een beetje omhoog tilde, me een duidelijke uitnodiging.
Mijn hart bonkte in mijn borstkas terwijl ik me dichter bij haar nestelde, mijn handen stevig op haar heupen geplaatst. Langzaam maar zeker liet ik me in haar glijden, haar warmte omhelsde me terwijl we één werden.

De deur werd abrupt opgesmeten, en zowel Elise als ik bevroren in verbazing toen we Tom woest onze slaapkamer zagen binnenstormen. Ik trok me snel uit Elise, die krampachtig het deken vasthield terwijl ze naar Tom keek met een mengeling van schrik en verwarring op haar gezicht. Tom's blik was wild, zijn ogen schoten vuur terwijl hij schreeuwde dat iemand zijn geliefde Gibson-gitaar had gepakt. Ik hoorde zijn stem doordringen in de kamer, zijn woorden gevuld met woede en frustratie. "Wat doet mijn gitaar hier op de grond?" bulderde hij, zijn stem gevuld met een mengeling van ongeloof en razernij.
Zijn tirade leek eindeloos door te gaan, en ik voelde mijn eigen frustratie groeien bij de gedachte dat hij onze intieme momenten op deze manier verstoorde.
Ik kon voelen hoe mijn eigen frustratie begon te borrelen. Wat Tom nu aan het doen was, kon echt niet. Ik sprong uit bed, mijn naaktheid even vergeten in het moment van woede, en begon tegen Tom te schreeuwen dat hij onmiddellijk uit onze kamer moest vertrekken. Het kon me niet schelen hoe ik eruitzag op dit moment; Tom moest gewoon vertrekken. "Tom, godverdomme, ga naar buiten! Ik kom eraan, ik ga me eerst aankleden." Ik gaf hem een lichte duw richting de deur, maar het leek hem alleen maar kwader te maken.
Maar Tom leek niet van plan om snel te vertrekken. Hij bleef maar schreeuwen over zijn gitaar, zijn woorden als een stortvloed van frustratie die onze rustige ochtend volledig verwoestte. Ik voelde mijn geduld snel verdwijnen terwijl ik hem met krachtige woorden smeekte om te vertrekken.
Met een zucht van irritatie draaide ik me om en snelde naar mijn kledingkast, mijn handen trillend van frustratie terwijl ik me probeerde aan te kleden. De gedachte dat Tom onze privacy had geschonden, deed me koken van binnen. Ik kon het niet laten om hem nog een laatste keer toe te schreeuwen dat hij buiten moest wachten, terwijl ik me haastte om me aan te kleden en deze ellendige situatie achter me te laten.

Met mijn kleren aan trok ik Tom bij zijn arm en sleepte hem de slaapkamer uit, vastbesloten om een einde te maken aan zijn onbeschofte gedrag.
"Je blijft van mijn spullen af, Bill," siste hij terwijl hij me dreigend aankeek, maar ik liet me niet intimideren. "Tom, rustig," probeerde ik te sussen, mijn stem zo kalm mogelijk houdend ondanks mijn opborrelende frustratie. "Ik heb je gitaar alleen maar even geleend, en Elise heeft gisteravond een liedje voor me gespeeld. Dat is alles."
"Interesseert me niet, Bill," snauwde Tom, zijn woorden doordrenkt van boosheid. "Jij moet er met je poten vanaf blijven."
Ik fronste mijn wenkbrauwen, onbegrip borrelend in mijn binnenste. "Wat is jouw probleem, Tom? Heb je weer eens een afwijzing gekregen van een meisje?" vroeg ik, mijn stem doordrenkt van frustratie terwijl ik hem strak aankeek. Hij rukte zich los uit mijn greep en beende richting de keuken, en ik volgde hem.
"Jij bent echt onuitstaanbaar!" riep Tom, zijn stem doordrenkt van irritatie terwijl hij zich naar me toe draaide. "Wie is hier nu eigenlijk dramatisch bezig?" kaatste ik terug, niet bereid om zomaar toe te geven aan zijn agressieve houding.

Elise kwam de keuken binnen en liep rechtstreeks naar de kast. Ze pakte een kom en schonk er cornflakes in, gevolgd door een scheut melk. Haar blik gleed even naar ons, voordat ze haar keel schraapte en het gesprek opende. "Tom, het spijt me," begon ze, terwijl ze haar lepel in de kom stak en een hap nam. "Ik heb gisteren een liedje op jouw gitaar gespeeld voor Bill. Een nieuw nummer dat ik samen met Bas heb gecreëerd. Ik had geen idee dat Bill dit niet even met jou had overlegd."
Tom's blik was donker en nors toen hij antwoordde. "Het is jouw schuld niet, Elise," siste hij. "Bill had gewoon moeten vragen in plaats van zomaar te pakken zonder dat ik het wist."
Elise wendde haar blik naar mij, haar ogen vol verwachting. Ik voelde me plotseling ongemakkelijk onder haar starende ogen. "Wel, Bill," zei ze tenslotte, "in plaats van zo te schreeuwen tegen je broer, bied je beter je verontschuldigingen aan." Haar woorden troffen me als een verrassing; ik had niet verwacht dat ze zo'n volwassen benadering zou hebben. Maar tegelijkertijd was het ook duidelijk dat ze vond dat ik het goed moest maken met Tom.