Stay Close - part 2

Ze hadden het open veld een eindje bij hun huis vandaan weten te bereiken. Het was ver genoeg van andere huizen en midden in de nacht zou het niemand opvallen wat er zich over enkele minuten zou afspelen. Op enkele meters van het veld kwamen ze tot stilstand en Ronan kon het onheilspellende gevoel in zijn lichaam niet negeren. ‘Blijf bij me in de buurt, alsjeblieft?’ vroeg hij Roisin. Het was niet de eerste keer dat hij haar die vraag had gesteld. Voor hem was het een soort van manier van geruststelling geworden. Alsof hij zo toch maar zou weten dat ze in zijn buurt veilig zou zijn.
      ‘Altijd, dat weet je toch?’ Ronan glimlachte met haar antwoord en trok haar aan haar arm naar zich toe. Zonder aarzelen drukte hij zijn lippen tegen die van haar. Het was geen lange kus en hij weigerde om het als een mogelijk afscheid te doen voelen. Toen hij de kus verbrak, kneep hij nog een keer in haar arm voordat hij haar weer volledig losliet.
      Alsof de vijand zo netjes was geweest om hun kus af te wachten, klonk er haast gelijk daarna geroep. Iemand die schreeuwde dat hij hen bij het veld zag en de rest die enthousiast ook die richting uit begon te rennen. Ronan en Roisin kwamen ook in beweging en renden dieper het veld in. Het duurde niet lang voor de eerste pijlen zoemend langs hun oren vlogen en Ronan probeerde om niet in één rechte lijn te lopen. Na een stukje gerend te hebben, kwam hij tot stilstand en forceerde het water uit de begroeiing van het veld. Het bevroor door een simpele beweging van zijn vingers en voordat de dichtstbijzijnde schutter een nieuwe pijl kon aanleggen, werd zijn buik al doorboord door een ijspegel. Ronan rende weer verder en Roisin sloeg ondertussen meerdere andere pijlen uit de lucht met haar zwaard.
      ‘Ronan,’ riep Roisin, waardoor hij zijn hoofd onmiddellijk in haar richting draaide. ‘Ze zijn met zoveel.’ Zelf zag hij nu ook overal belagers tevoorschijn komen uit het donker. Ze waren echt letterlijk overal toen ze in het midden van het veld weer tot stilstand kwamen. De vijand had hen omsingeld. Hij verzamelde weer een hoop water die hij uit de planten wist te trekken, trok een muur omhoog en liet die vervolgens weer bevriezen. Net op tijd om enkele pijlen die hun richting uitkwamen op te vangen. Vervolgens gaf hij een duwende beweging met zijn handen waardoor de muur versplinterde en een regen aan ijssplinters richting de vijand vloog. HIj wist er een paar te raken, maar niet dodelijk.
      De vijand sloot hen in, kwam dichterbij waardoor ze geen kant meer op konden. Zachte regendruppels vielen uit de wolken naar beneden. ‘Ziet er naar uit dat jullie geen kant meer op kunnen,’ riep één van de mannen. Vermoedelijk was hij de leider van de hele groep. ‘Wat jammer om te zien dat jij nog op twee benen staat,’ sprak hij over Roisin, een klein knikje in de richting van de jonge vrouw. Ronan voelde zijn eigen bloed koken en maakte aanstalten om naar voren te stappen. Hij wilde maar wat graag de man in zijn handen krijgen, maar zijn beweging werd gestopt door Roisin die hem tegenhield. Haar hand deed hem stoppen waardoor hij kort opzij keek naar zijn vrouw.
      ‘Je zou toch beter moeten weten dan ons midden in de nacht te raken,’ antwoordde ze op de man. Roisin was altijd beter geweest met woorden, dus hij vertrouwde haar volledig. De man liet een lacherige “hmpf” horen waarna er in zijn hand een blauwe vlam tot leven kwam. Ronan trok zijn wenkbrauwen kort op. Vuur.
      ‘Het was makkelijker geweest als jij er niet meer was, nu hebben we gewoon wat langer tijd om te spelen.’ De man klakte met zijn tong en dat was blijkbaar het signaal waarop bepaalde mensen in beweging moesten komen. Een zachte vloek rolde over zijn lippen toen er vier mensen tegelijk op hen kwamen afgerend. Ronan hield zijn handen klaar, nog steeds zijn voornamelijke wapen, maar hij voelde de duidelijke aanwezigheid van zijn dolk die nog netjes verborgen zat. Hij wist nog net op tijd een ijspegel te vormen en hief deze met twee handen omhoog toen één van de belagers met zijn zwaard op hem wilde inslaan. Het metaal maakte contact met zijn ijs en door de impact bleef het wapen vaststeken. Tevreden liet Ronan de pegel los waardoor het zwaard mee naar beneden werd getrokken. Volledig in tegenstelling tot zijn gebruikelijke werkwijze vormde hij vervolgens een vuist met zijn rechterhand en haalde uit om zijn belager vol in het gezicht te raken. Hij viel achterover en leek voor nu buiten westen te zijn.
      Het geluid van wapens die met elkaar in de clash gingen klonk over het veld en daaraan kon Ronan afleiden dat Roisin in ieder geval ook nog weerwerk aan het bieden was. Zelf bleef hij aanvallen afvuren van water en ijs. Zijn vingers voelden inmiddels ijskoud en ook de lucht rondom hen was de afgelopen minuten al een paar graden kouder geworden. Het deerde hem niet. Kou was nooit een probleem geweest voor hem. Hoeveel belagers ze ook ten onder wisten te brengen, er stond telkens weer een nieuwe klaar om de plek in te nemen. Ronan voelde uiteindelijk dat hij met zijn rug tegen die van Roisin botste. ‘Alles goed?’ vroeg hij haar zachtjes, zijn eigen adem niet meer onder controle door de inspanning. Zijn bruine haar plakte inmiddels tegen zijn voorhoofd door de regen die steeds harder en harder naar beneden kwam.
      Vooraleer ze kon antwoorden haalde ze nog een paar man neer met haar magie en doorboorde Ronan nog iemand met een ijspegel die stekels aan de zijkant had. Ze moesten maar eens proberen om die er weer uit te krijgen.
      ‘Ik leef nog,’ antwoordde ze uiteindelijk. Ze hadden hun best gedaan, hadden iedereen tot nu toe op afstand gehouden, maar er leek gewoon geen einde aan te komen. Ze waren met te veel en dit konden ze niet blijven volhouden.
      ‘Uitgespeeld, dames?’ vroeg de leider zich luidop af toen hij zag dat ze duidelijk vermoeid waren. Was het maar zo makkelijk om gewoon een ijspegel op hem af te vuren, maar zijn volgelingen zouden het natuurlijk niet toestaan dat hij geraakt zou worden. Ze zouden iedere aanval vakkundig afblokken.
      ‘Ik zie geen opening,’ wist Roisin met moeite uit te brengen. Ook Ronan liet zijn ogen langs de cirkel glijden, hopend om een zwak punt te ontdekken, maar ook hij zag het niet.
      ‘Nog even volhouden, liefste,’ probeerde hij haar toch moed in te praten, waarna hij met zijn ijskoude hand haar arm eventjes aanraakte. Zijn blik verliet de vijand niet, klaar om elke aanval op te vangen van zodra die eraan kwam.
      ‘Kijk, kijk, kijk, dat is nou jammer.’ In een flits draaide Ronan zich om, Roisin stond niet meer achter hem. Op de één of andere manier had de leider haar in slechts enkele seconden tijd te pakken gekregen. Een mes drukte tegen haar keel. ‘Ziet het er toch naar uit dat jullie eindelijk jullie meerdere hebben gevonden. Hoe is dat nou om zelf eens de pineut te zijn?’
      ‘Ronan.’ Hij kon de angstige ondertoon in Roisin’s stem horen en toen hij een stap naar voren wilde zetten, schudde de man die haar vasthield rustig zijn hoofd. Het leek alsof hij het mes nog wat strakker op haar keel duwde. Waarom had hij ook niet gewoon opgelet? Hij had zijn aandacht op Roisin moeten houden, dan had de leider de kans niet gekregen haar vast te grijpen. Ronan zou hem zonder aarzelen gedood hebben voordat hij ook maar één vinger naar zijn vrouw had kunnen uitsteken. Niemand raakte haar aan met kwade bedoelingen. Niet zonder de gevolgen ervan te dragen.
      ‘Laat haar los,’ eiste hij dan ook van de man. De blik in zijn ogen droeg een sneeuwstorm met zich mee, klaar om alles op zijn pad te verwoesten.
      ‘Hmm,’ klonk het, her en der lachten mensen. Zijn verzoek was duidelijk grappig. ‘Geef me even om daarover na te denken. Wacht, misschien…’ Met het met tikte hij even bedenkelijk tegen zijn kin terwijl hij Roisin stevig vast bleef houden. Zij was echter niet van plan om rustig te blijven staan en probeerde zich los te wurmen. De man reageerde door de punt van zijn dolk in haar hals te drukken, deze keer verscheen er wel een druppel bloed. Ronan kneep zijn ogen dicht toen hij Roisin een vreemd geluid hoorde maken. Het deed hem pijn. Het deed hem zoveel pijn om haar zo te zien. En het maakte hem kwaad.
      ‘Het is geen vraag,’ antwoordde hij snauwend, de blik in zijn ogen haast moordend. ‘Ik zei je, laat haar los,’ herhaalde hij nog een keer. Onbewust deed hij de temperatuur nog een stukje dalen waardoor het voor andere mensen nu echt wel onaangenaam koud begon te voelen. De regen maakte het er niet beter op, maar Ronan begroette de regen als een oude vriend. Een vriend die hij naar zijn hand kon zetten. Een wapen waar de vijand nog geen idee van had.
      ‘Het antwoord is nee.’
      ‘Het was geen vraag. Laat. Haar. Los.’ Deze keer kreeg de man de kans niet eens om te reageren. Ronan bracht zijn handen omhoog, krulde zijn vingers en langzaamaan veranderde de regen in zachte sneeuwvlokjes. De vijand keek verrast, maar de eerste schreeuwen bereikten hem toen de onschuldige sneeuwvlokjes bevroren en opeens lelijke ijssplinters werden. De kleine stukjes ijs vielen in een rotvaart uit de lucht en boorden zich door ieder stuk huid en door ieder lichaamsdeel dat ze tegenkwamen. Mensen grepen naar hun gezicht, probeerden weg te rennen, maar het duurde slechts enkele seconden vooraleer ze tegen de grond belandden en nooit meer zouden opstaan.
      De leider liet in zijn schrik Roisin los en werd zelf ook onder handen genomen door de ijsregen. Ronan zette een stap vooruit waardoor hij Roisin bij haar shirt kon grijpen en haar tegen zich kon trekken. Het ijs had haar niet geraakt en dat zou het ook nooit doen.
      ‘Ik heb hem gewaarschuwd,’ bracht hij hijgend uit, alle remming totaal weg. God, wat was hij kwaad. Het maakte hem ziedend dat iemand Roisin had verwond. ‘Ik heb ze gezegd dat ze los moeten laten.’
      ‘Dat weet ik,’ probeerde Roisin hem te sussen. Ze sloeg één van haar armen om hem heen terwijl hij zelf de vingers van één van zijn handen gekromd in de lucht hield zodat de ijsregen naar beneden bleef storten. De leider had echter zijn eigen verdedigingsmiddel. Vuur. Het ijs smolt weg vooraleer het de man kon raken en hij was duidelijk niet blij met de aanval die Ronan had ingezet.
      ‘Denk je nu werkelijk dat dit me tegen gaat houden? Vuur is nog altijd de grootste vijand voor iemand die ijs beheerst, dat zou jij toch moeten weten,’ schreeuwde de man haast uitzinnig naar hem. Ronan wilde terugroepen dat hij niet enkel ijs beheerste, maar dat ook water naar zijn bevelen luisterde. Toch slikte hij zijn woorden in.
      ‘Laat het weer regenen, Ronan,’ fluisterde Roisin waarna ze achter hem verdween. Hij antwoordde niet, goed wetende dat de Blood Witch een plan had en dat wilde hij niet verraden aan de leider.
      ‘Ik ga je doden met mijn blote handen,’ dreigde de man. Hij leek het nu volledig kwijt te zijn en kwam maniakaal over. Ronan geloofde hem op zijn woord, maar hij zou de man de kans niet geven. ‘Ik ga je villen met mijn mes terwijl je ligt te gillen van de pijn, net als zij dat nu doen.’ Ronan was niet harteloos, maar het kon hem niks schelen dat er om hen heen mensen lagen te schreeuwen van de pijn en hun leven lieten. Zij hadden Roisin en Ronan bedreigd en niet andersom.
      Ondertussen bleef hij Roisin vanuit zijn ooghoek in de gaten houden en dwong hij het ijs om te smelten voordat het haar zou raken. Ze zou niet bloeden door zijn toedoen. Nooit. ‘En als ik klaar met jou ben, dan is je meisje aan de beurt en zullen mijn vlammen over haar lichaam dansen.’ Ronan beet weer op zijn tong, wilde schreeuwen dat ze verdomme zijn vrouw was en dat hij hem eigenhandig ten onder zou brengen vooraleer hij Roisin ooit nog in zijn handen zou krijgen. Maar hij slikte zijn woorden nogmaals in. Door de woede die door zijn lichaam stroomde, kromde hij zijn vingers nog wat meer waardoor de ijsregen nog harder naar beneden kwam vallen. En net op het moment waarop de leider het het minst verwachtte, liet Ronan zijn arm naar beneden vallen. Het ijs verdween als sneeuw voor de zon en werd terug gewoon regen. Een tevreden glimlach verscheen op zijn gezicht toen de leider verrast opkeek.
      ‘Ik zie het je graag proberen om ook maar een klein beetje bij haar in de buurt te komen.’ Water poelde samen rond zijn handen terwijl hij zijn vingers bewoog en voor een laatste keer gooide Ronan een ijspegel voor zich uit, in de richting van de leider. Het ijs scheerde rakelings langs de man af en raakte hem slechts aan zijn wang waardoor er een dunne snee achterbleef.
      ‘Wat is dit nu voor een waardeloze poging?’ De man leek niet onder de indruk, denkende dat Ronan niet meer kon mikken. ‘Dacht je nu werkelijk me daarmee te kunnen raken?’ De man lachte en Ronan lachte met hem mee. Het was werkelijk amusant om te zien dat hij dacht gewonnen te hebben. Dat hij niet doorhad dat Roisin al lang achter hem klaar stond.
      ‘Wie zegt dat het mijn bedoeling ook was om je daarmee te doden?’ Hij had precies gedaan wat Roisin van hem had gewild. Ze had het bloed van de leider nodig en dat had ze nu. In haar hand hield ze de ijspegel vast, met aan de punt enkele druppels bloed van de man. Precies wat ze nodig had om er een einde aan te maken.
      De man draaide zich om toen hij leek te beseffen dat hij Roisin volledig uit het oog verloren was. Toen hij haar eenmaal zag, was het veel te laat. ‘N-nee, W-wacht,’ stamelde hij toen Roisin zijn bloed van de ijspegel haalde met haar vinger en vervolgens in haar mond stopte.
      ‘Te laat,’ hoorde Ronan zijn vrouw fluisteren waarna haar ogen rood kleurden. Hij zag het niet vaak, maar hij kon niet ontkennen dat het er nog steeds angstaanjagend uitzag. Vlammen kwamen uit de handen van de man, maar in plaats van Roisin aan te vallen, richtte hij ze op zijn eigen lichaam. Een schreeuw klonk, maar verdween ook net zo snel weer toen de Blood Witch hem dwong zichzelf neer te steken met de dolk waarmee hij haar daarstraks nog bedreigd had.
      Ronan zakte door zijn benen en belandde op zijn knieën in het gras. Hij was helemaal doorweekt en kon door de vermoeidheid niet meer op zijn benen staan. Het was over. Ze hadden het overleefd. Allebei. Hij was zo ontzettend trots op Roisin. Op zijn vrouw. En de eerstvolgende die haar andere durfde te benoemen, zou het geweten hebben.