44. Ich Tausch sie gegen die Welt

De glinstering van opwinding in Elise's ogen was niet te missen toen ik haar vroeg om haar nieuwe liedje te laten horen. Haar gezicht straalde van enthousiasme terwijl ze uit bed sprong en met snelle passen naar haar laptop liep. "Wacht even, ik pak mijn laptop zodat ik het jou kan laten horen," riep ze over haar schouder.
"Nee wachten," riep ik haar na, terwijl een idee zich in mijn hoofd vormde. Elise draaide zich om, haar nieuwsgierige blik gericht op mij, terwijl ik haar vertelde: "Ik ben zo terug."
Ik verliet de slaapkamer en liep stilletjes naar Tom's kamer, waar hij nog steeds in bed lag, duidelijk uitgeteld door zijn kater. Met een stille lach pakte ik zijn Gibson-gitaar uit de standaard, de houtnerf voelde warm en vertrouwd aan onder mijn vingers. Een kleine glimlach speelde om mijn lippen terwijl ik zijn Gibson-gitaar uit de standaard pakte. Het voelde als een daad van rebellie om zijn geliefde instrument te gebruiken zonder zijn toestemming, maar ik kon niet wachten om Elise's reactie te zien.
Op mijn tenen sloop ik terug naar onze slaapkamer, waar Elise met verwachting zat te wachten. Haar ogen schitterden van nieuwsgierigheid terwijl ik de gitaar tevoorschijn haalde.
"Ik heb een beter idee," kondigde ik aan terwijl ik de gitaar zorgvuldig op bed legde, haar blik vasthoudend. "Wat dacht je van een live-optreden?"
Elise's mond viel open van verbazing toen ze de gitaar zag. "Maar... ik kan helemaal geen gitaar spelen," stamelde ze, haar stem gevuld met twijfel.
"Misschien wel," antwoordde ik, mijn stem zacht en geruststellend. Ik legde de gitaar voor haar neer, haar nieuwsgierigheid aanwakkerend. "De andere Elise kon ook een beetje gitaar spelen," herinnerde ik haar met een glimlach, terwijl ik haar blik vasthield. "Dat betekent niet dat ik dat kan," wierp ze tegen, haar wenkbrauwen gefronst in ongeloof.
Met een geruststellende glimlach haalde ik mijn schouders op. "Je was er ook van overtuigd dat je niet kon zingen. En kijk eens waar je nu staat," plaagde ik haar met een speelse twinkeling in mijn ogen. "Probeer het gewoon maar," moedigde ik haar aan terwijl ik de gitaar haar kant op duwde, vol vertrouwen dat ze het kon.

Mijn hart bonkte in afwachting terwijl Elise aarzelend de gitaar oppakte. Haar vingers streken teder over de snaren, haar blik gefocust op het instrument voor haar. Een moment van stilte hing in de lucht terwijl ze zich concentreerde, haar zenuwen voelbaar in de kamer.
Daarna begonnen de eerste akkoorden te klinken, zacht en teder als een briesje dat door de kamer waaide. Elise's vingers dansten moeiteloos over de snaren, haar bewegingen soepel en volmaakt.
Toen ze begon te zingen, leek de tijd stil te staan. Haar stem vulde de kamer met een betoverende melodie, haar woorden als poëzie die rechtstreeks uit haar ziel kwam. Haar stem was helder en krachtig, maar tegelijkertijd doorspekt met een tedere emotie die me diep raakte. Het was alsof haar stem de muren van onze slaapkamer deed trillen, terwijl de melodieën als balsem voor mijn ziel waren.
Ik zat ademloos te luisteren, mijn hartslag versnelde bij elke noot die ze speelde en elke zin die ze zong. Kippenvel verspreidde zich over mijn huid terwijl ik verzonk in de magie van haar muziek. Het was een prachtig nummer, vol emotie en intensiteit, en het voelde alsof het speciaal voor haar was geschreven, alsof ze rechtstreeks tot mijn hart sprak met haar woorden.
Toen ze eindelijk de laatste noten speelde en de gitaar voorzichtig op bed legde, keek ze me met een glimlach aan, haar ogen stralend van opwinding en onzekerheid tegelijk. Mijn adem stokte even in mijn keel bij haar vraag, overweldigd door de kracht van haar muziek en de diepte van haar emotie.
"Wow," was het enige wat ik kon uitbrengen, mijn stem fluisterend, doordrenkt met ontzag. Ik voelde me sprakeloos, overweldigd door de schoonheid van haar muziek en de kracht van haar stem. "Dat was... ongelofelijk," vervolgde ik.
Elise glimlachte breed bij mijn woorden, haar ogen glinsterend van trots en geluk. Het was duidelijk dat ze zichzelf verrast voelde door haar eigen prestatie, en ik kon haar gevoel van triomf bijna tasten in de lucht. "Echt waar?" vroeg ze, haar stem bijna fluisterend van ongeloof. "Ik... ik ben blij dat je het leuk vond."
Ik knikte enthousiast, mijn glimlach even breed als die van haar. "Meer dan leuk," verzekerde ik haar, mijn stem doordrenkt van oprechtheid. "Het was geweldig. Serieus, Elise, je hebt echt talent."
Haar wangen kleurden lichtjes roze bij mijn compliment, maar ze keek me met een stralende glimlach aan. Het was duidelijk dat mijn woorden haar raakten op een manier die dieper ging dan alleen maar complimenten. Het was alsof ze iets in zichzelf had ontdekt, iets waar ze al die tijd naar op zoek was geweest, en mijn erkenning van haar talent bevestigde dat voor haar op een manier die woorden niet konden beschrijven.
"Bedankt," fluisterde ze, haar stem zachtjes trillend van emotie. "Dat betekent echt veel voor me."
Ik pakte haar hand vast en gaf er een geruststellende kneep in. "Altijd," beloofde ik haar, mijn stem vol liefde en steun. "Ik zal er altijd zijn om je aan te moedigen en te ondersteunen, Elise. Je bent geweldig."
Haar glimlach werd nog breder bij mijn woorden, en ze leunde dichter naar me toe, haar lichaam warm tegen het mijne. In dat moment, omringd door de magie van haar muziek en de warmte van haar liefde, voelde ik me compleet en gelukkig. Het was alsof de wereld buiten onze slaapkamer vervaagde en er alleen wij tweeën overbleven, samen in onze eigen kleine bubbel van geluk en liefde. En op dat moment wist ik dat er niets was wat ons uit elkaar kon drijven, want wij waren meer dan alleen geliefden - wij waren elkaars rotsen, elkaars steun en toeverlaat, voor altijd en altijd.

Terwijl Elise me diep in de ogen keek, haar blik doordringend en intens, brak ze de stilte met woorden die als een verrassing door de kamer weerklonken. "Eigenlijk is dit nummer geschreven door de andere Bill Kaulitz van mijn wereld," zei ze met een zachte stem, haar toon doordrenkt van een vleugje weemoed.
Een golf van verbazing overspoelde me kortstondig, maar al snel verdween die weer. Het voelde alsof ik even vergeten was dat dit een nummer uit haar wereld was, geschreven door mijn versie die daar rondliep, maar het maakte niet uit. Dit liedje, deze muziek die nu tussen ons in de kamer zweefde, voelde zo echt, zo oprecht, dat het niet uitmaakte wie het had geschreven. Het was alsof het voor ons, voor haar, bedoeld was ongeacht de oorsprong ervan.
"Ik weet het," antwoordde ik haar, mijn stem zacht maar vol overtuiging. "Maar hier, in deze wereld, voelt het alsof het speciaal voor jou geschreven is. Het past perfect bij wie je bent, bij wat je voelt en wat je doormaakt. En dat is alles wat telt."