41. Andreas

Het laatste appartement van de dag bevond zich in een rustige straat, omgeven door bomen die hun bladeren in de herfstkleuren lieten vallen, en hoewel de andere opties zeker niet slecht waren geweest, kon niets tippen aan het gevoel dat we hadden bij het tweede appartement. Terwijl we bij het laatste appartement aan het afronden waren, kon ik niet anders dan terugdenken aan de warmte en het comfort dat we hadden gevoeld in die gezellige duplex met zijn houttinten en landelijke sfeer.
Ondanks mijn overweldigende gevoelens voor het tweede appartement, moest ik toegeven dat ik me nogal geërgerd had aan het geflirt van Julie naar Bill toe. Ik kon niet negeren hoe ze voortdurend naar Bill keek, met een glimlach die iets te breed leek en een blik die iets te lang bleef hangen. Haar subtiele, maar onmiskenbare pogingen om zijn aandacht te trekken waren moeilijk te overzien. Ik probeerde professioneel te blijven, maar van binnen voelde ik een steek van jaloezie.
Na wat beleefdheidspraatjes kondigde Julie aan dat de dag ten einde liep. Ik zag haar een kaartje uit haar portefeuille nemen en het aan Bill geven. "Als je me ooit nodig hebt, aarzel dan niet om me te bellen," zei ze met een glimlach die me nog meer deed fronsen. Ik kon haar op dat moment wel naar de maan schieten, maar ik hield mijn reactie binnen. Bill nam het kaartje aan en stak het in zijn broekzak, een gebaar dat me op de een of andere manier irriteerde.
Ik probeerde mijn irritatie te verbergen en bedankte Julie voor haar tijd. Terwijl we het appartement verlieten, draaide ik me naar haar toe en verzekerde haar dat ik nog steeds geïnteresseerd was in het tweede appartement. "Ik zal je een e-mail sturen met verdere details en vragen," beloofde ik haar.
Na het afscheid liepen Bill en ik naar buiten, de frisse lucht van buiten verwelkomend na de beklemmende sfeer binnen. Ik keek hem aan, de frustratie nog steeds in mijn ogen, maar hij leek er niet veel van te merken. We stapten in de auto en reden terug naar huis, met het tweede appartement nog steeds in mijn gedachten, en het kaartje van Julie brandend in Bills broekzak.

Toen we eindelijk thuis kwamen na een lange dag vol appartementbezichtigingen, was Andreas nog steeds in diepe slaap, languit op de bank, een licht snurkend geluid uit zijn mond ontsnappend. Tom was echter nergens te bekennen, wat bij Bill duidelijk enige irritatie opriep. Zijn ogen rolden bijna automatisch toen hij de lege plek op de zetel naast Andreas opmerkte. Het was inmiddels al laat in de middag, en het was moeilijk voor te stellen dat Tom nog steeds in bed zou liggen. De zon begon langzaam onder te gaan, waardoor de woonkamer gevuld werd met een warme, oranje gloed.
Bill probeerde Andreas wakker te maken door luid "Goedenavond, Andreas!" te roepen terwijl hij naar de bank liep. Het was duidelijk dat zijn stem de gewenste reactie veroorzaakte, aangezien Andreas plotseling opschoot, zijn slaperige ogen wrijvend terwijl hij probeerde te begrijpen waar hij was. Ondertussen glimlachte ik vriendelijk naar hem, terwijl ik me afvroeg wat ze de vorige nacht hadden uitgespookt.
"Zware nacht gehad?" vroeg ik met een lichte grinnik, terwijl ik zag hoe hij zijn hand door zijn warrige haar haalde. Hij knikte vermoeid, alsof hij al dagen niet meer geslapen had. "Mag ik wat water?" vroeg hij met een schorre stem, alsof hij een tijdje niet meer had gesproken.
"Natuurlijk, ik pak even wat water voor je," antwoordde Bill, die zich al richting de keuken begaf om een glas water te halen. Terwijl hij weg was, keek ik naar Andreas, en ging naast hem zitten. Zijn vermoeide gezicht vertelde een verhaal van een lange nacht of misschien wel een wild avontuur. Ik vroeg me af waar Tom was en of hij ook zo'n vermoeide uitdrukking zou hebben.
Bill kwam terug met een glas water voor Andreas, en Andreas nam het dankbaar aan, zijn handen trilden een beetje terwijl hij het glas vasthield. "Waar is Tom eigenlijk?" vroeg Bill terwijl hij naast ons kwam zitten. Andreas trok een bedenkelijk gezicht en haalde zijn schouders op, een teken dat hij het ook niet wist.
Bill mompelde iets over het controleren van Toms slaapkamer en verdween uit de woonkamer. Ondertussen zat ik naast Andreas, die zijn vermoeidheid probeerde te bestrijden met een paar slokken water. Zijn ogen knipperden langzaam terwijl hij zich probeerde te concentreren op zijn omgeving.

Andreas zuchtte terwijl hij zijn glas water neerzette en zijn vermoeide ogen opende. "Ik zal jullie echt missen als jullie weer op tournee gaan," zei hij met een zweem van weemoed in zijn stem.
Ik keek hem begrijpend aan, wetende dat het voor hem moeilijk moest zijn om afscheid te nemen van de bandleden die hij als familie beschouwde. "Ik begrijp het, Andreas," antwoordde ik oprecht. "Het zal ook niet hetzelfde zijn zonder jou."
"Ja," zuchtte Andreas, "ik heb echt de beste tijd als ze hier in Berlijn zijn. Het is gewoon anders als ze er niet zijn." Zijn stem klonk bijna een beetje triest, alsof hij al vooruitkeek naar de leegte die zou ontstaan wanneer zijn vrienden weer vertrokken. Binnen een paar maanden zouden we minstens een jaar van huis zijn, en ik voelde een steek van medeleven voor hem.
Toen bedacht ik me plotseling dat ik eigenlijk niet veel wist over Andreas, buiten het feit dat hij een goede vriend van de bandleden was. "Heb je iets om je mee bezig te houden als wij op tournee zijn?" vroeg ik hem nieuwsgierig, terwijl ik hem recht in de ogen keek.
Andreas knikte langzaam. "Ja, ik ben een student," antwoordde hij. "Ik moet veel studeren en naar de lessen gaan, maar als jullie in de stad zijn, vind ik het belangrijk om tijd met jullie door te brengen."
Ik vroeg hem naar zijn studie, nieuwsgierig naar wat hem zo bezighield buiten de tijd die hij met ons doorbracht. "Ik studeer business management," legde Andreas uit, en ik knikte begrijpend. Het paste helemaal bij het beeld dat ik van hem had gevormd - serieus, vastberaden en vol met goede ideeën.
Terwijl Andreas sprak, dwaalden mijn gedachten af naar mijn eigen verlangens om te gaan studeren. Ik herinnerde me dat ik ooit dezelfde droom had gehad in mijn eigen wereld, maar dat ik de financiële middelen niet had om het waar te maken.