40. Appartementen

Het moment dat we het appartement binnenstapten, voelden we meteen de atmosfeer van recente vernieuwing. De geur van pas geverfde muren en het glanzende oppervlak van het laminaat op de vloer verraadden dat er recentelijk werk was verricht. Maar ondanks deze inspanningen was het duidelijk dat de eigenaar niet al te veel moeite had gestoken in het perfectioneren van elk detail.
Terwijl Julie haar uitleg gaf over de verschillende aspecten van het appartement, merkte ik al snel dat haar aandacht voornamelijk naar Bill werd getrokken. Haar woorden leken alleen voor hem bedoeld, alsof hij de enige was die ertoe deed. Het was haast komisch om te zien hoe Bill zich volledig concentreerde op het inspecteren van het appartement, terwijl Julie hem bleef toespreken alsof hij haar enige gesprekspartner was.
Bill, aan de andere kant, leek zich niet bewust te zijn van het feit dat hij het middelpunt van Julie's aandacht was. Zijn gezichtsuitdrukking was een mix van afkeuring en kritische observatie terwijl hij elk detail van het appartement onder de loep nam. Ik kon bijna de radertjes in zijn hoofd horen draaien terwijl hij de gebreken in het appartement registreerde.
Toen Julie uiteindelijk de stilte doorbrak en Bill vroeg wat hij van het appartement vond, schudde hij resoluut zijn hoofd. Zijn stem klonk vastberaden terwijl hij de verschillende mankementen en tekortkomingen opsomde die hij had opgemerkt. Ik zag hoe Julie een beetje bleekjes werd bij zijn kritiek, terwijl ze worstelde om een glimlach op haar gezicht te houden.
Toen draaide Julie zich naar mij, haar blik zoekend. "En jij, Elise? Wat vind jij ervan?"
Ik liet mijn blik door de ruimte dwalen, mijn gedachten verzamelen terwijl ik mijn reactie formuleerde. "Het heeft zeker zijn charme," begon ik, mijn woorden zorgvuldig kiezend. "Maar ik ben het eens met Bill over de gebreken die we hebben opgemerkt."
Julie knikte begrijpend, haar teleurstelling nauwelijks verhullend. Ze probeerde nog wat positieve punten te benadrukken, maar het was duidelijk dat dit appartement niet helemaal aan onze verwachtingen voldeed.

Het volgende appartement bleek verrassend dichtbij te zijn, wat een positieve wending was, vooral gezien de nabijheid tot Bill's huidige woning. We besloten om te voet verder te gaan, de straten van Berlijn afstruinend terwijl we de volgende potentiële woonplek naderden. Terwijl we liepen, voelde ik Bill's hand die automatisch naar de mijne reikte, een gebaar dat me even deed rillen vanwege de implicaties van ons contract. Met een subtiele beweging wist ik zijn hand echter af te weren, een reflex die me werd ingegeven door de formele grenzen die tussen ons waren vastgelegd. Bill leek mijn afwijzing meteen te begrijpen, maar ik kon een flits van teleurstelling in zijn blik opvangen, hoe kortstondig ook.
Tijdens onze wandeling leek Julie iets op haar hart te hebben. Ze aarzelde, alsof ze overwoog of haar vraag wel gepast was. Uiteindelijk besloot ze toch om het erop te wagen. "Mag ik jullie eens iets vragen?" Haar stem klonk zacht, met een zweem van onzekerheid.
Ik knikte, mijn nieuwsgierigheid aangewakkerd door haar onverwachte vraag. Ik kon bijna voelen hoe Bill gespannen naast me stond, zich bewust van de gevoeligheid van het onderwerp.
Julie aarzelde opnieuw, haar ogen zoekend naar de juiste woorden. Uiteindelijk bracht ze haar vraag naar voren. "Zijn jullie nog steeds een koppel?"
Een brok vormde zich in mijn keel bij het horen van haar vraag. Bill nam het initiatief om te antwoorden, zijn stem kalm maar doordrongen van een zekere terughoudendheid. "Nee," antwoordde hij, zijn blik even afdwalend naar mij. "We zijn ooit een koppel geweest, maar het mocht niet zo zijn, toch Elise?"
Ik slikte moeizaam en knikte langzaam, terwijl ik mijn emoties onder controle probeerde te houden. "Maar hij is nog steeds mijn beste vriend," voegde ik er snel aan toe, met een blik naar Bill. "En hij is de geschikte persoon om samen een appartement mee te zoeken."
Een blik van opluchting gleed over Julie's gezicht, alsof onze uitleg haar geruststelde. Ik kon echter niet negeren hoe ze subtiel dichter naar Bill toe leek te bewegen, haar ogen glinsterend van bewondering.
Het voelde alsof ze een band probeerde te smeden die eens van mij was, en hoewel ik normaal gesproken niet jaloers was, voelde ik nu een ongemakkelijke knoop in mijn maag.
Ik probeerde mijn gevoelens te onderdrukken terwijl we verder liepen, maar de gedachte aan Julie's toenaderingspogingen naar Bill liet me niet los. Het was alsof er een lichte spanning tussen ons hing, een onuitgesproken rivaliteit om Bill's aandacht. Ik wist dat het irrationeel was, maar toch kon ik de steek van jaloezie niet negeren diep vanbinnen.

Het volgende appartement dat we bezochten, straalde een warme en knusse sfeer uit. Het was een gezellige duplex met houten accenten die het een rustieke en landelijke uitstraling gaven. De muren waren geschilderd in zachte aardetinten, terwijl grote ramen overvloedig daglicht binnenlieten en een prachtig uitzicht boden op de groene omgeving.
Terwijl we door de kamers liepen, voelde ik me meteen thuis. De ruimte was slim ingedeeld, met een open woonkamer en keuken die perfect waren voor gezellige avonden met vrienden. De slaapkamers boven boden voldoende privacy en comfort, elk met hun eigen unieke charme.
Bill en ik keken elkaar aan met een blik van opwinding en verwondering. Dit appartement voelde als een plek waar ik echt konden settelen, waar we samen herinneringen konden maken en mijn eigen thuis konden creëren. Ik kon mezelf al voorstellen hoe we hier zouden wonen, omringd door geliefde spullen en omgeven door warmte en gezelligheid.
Julie deelde enkele details over de eigenares, die blijkbaar de liefde van haar leven had gevonden en samen met hem een huis had gekocht. Haar verhaal gaf het appartement een extra vleugje romantiek, en ik kon me voorstellen hoeveel liefde en zorg erin gestoken was. Toen Julie aangaf dat de eigenares ook openstond voor de verkoop van het appartement, voelde ik een steek van twijfel.
Ik keek naar Bill en fluisterde zachtjes dat ik niet zeker wist of ik wel wilde kopen. Huur leek me een veiligere eerste stap, een manier om langzaam aan te wennen aan het idee van alleen wonen zonder meteen grote verplichtingen aan te gaan. Gelukkig begreep Julie onze standpunten en verzekerde ze ons dat de eigenares ook openstond voor huurovereenkomsten.

Nadat we het appartement hadden bekeken, wendde Bill zich tot Julie met een vriendelijk verzoek. "Zou je ons heel even alleen kunnen laten, Julie?" vroeg hij met een zachte glimlach. "We willen graag even overleggen."
Julie knikte begrijpend. "Natuurlijk, ik wacht buiten op jullie," antwoordde ze vriendelijk terwijl ze de ruimte verliet, ons alleen achterlatend.
Terwijl Julie vertrok, voelde ik een golf van opwinding door me heen gaan. Nog drie appartementen stonden op de planning voor vandaag, maar ik kon me nauwelijks voorstellen dat er een betere optie zou zijn dan deze. Dit voelde als thuis, als de plek waar ik altijd al had willen zijn.
Zodra we alleen waren, pakte Bill me onmiddellijk op, en ik voelde een golf van opwinding door me heen stromen terwijl hij me in het rond draaide. Mijn lach vulde de kamer terwijl ik me veilig en geliefd voelde in zijn sterke armen. Toen hij me weer op de grond zette, omhelsde hij me stevig en drukte hij een zachte kus op mijn lippen.
"Dit is het, hè?" fluisterde hij, zijn stem doordrongen van emotie terwijl hij me stevig vast had. Zijn ogen ontmoetten de mijne, stralend van liefde en vastberadenheid.