39. Julie

De volgende ochtend ontwaakten we langzaam uit onze diepe slaap, het zachte ochtendlicht dat door de gordijnen sijpelde, verwelkomde ons in een nieuwe dag. Ik opende mijn ogen en merkte dat Bill nog steeds diep in slaap was, zijn gezicht ontspannen in de rust van de ochtend. Met een zachte zucht duwde ik mezelf overeind en rekte me uit, klaar om aan de dag te beginnen.
"Bill, het is tijd om op te staan," fluisterde ik terwijl ik hem zachtjes schudde. Hij mompelde iets onverstaanbaars en draaide zich op zijn zij, zijn gezicht weggedoken in het kussen. Ik lachte zachtjes en herinnerde hem aan onze afspraak met Julie, de makelaar die ons enkele appartementen zou laten zien.
Maar Bill klaagde eerst wat dat hij wilde blijven liggen en gisterennacht wilde overdoen. Ik rolde met mijn ogen en plaagde hem: "Dat moet je eerst verdienen, Bill." Hij gromde en trok het dekbed over zijn hoofd, maar ik wist dat hij uiteindelijk toch zou toegeven.
Uiteindelijk slaagde ik erin om hem uit bed te sleuren en samen liepen we naar de woonkamer. Daar lag Andreas in diepe slaap op de bank, luid snurkend als een beer. We moesten allebei lachen om zijn vredige gezicht terwijl hij zijn roes lag te slapen als een roos. Bill en ik keken elkaar even aan en onderdrukten een lach.
Ik gebaarde naar het koffiezetapparaat, maar Bill schudde zijn hoofd. "We halen onderweg wel koffie," fluisterde hij, terwijl hij naar Andreas knikte. "We willen hem niet wakker maken." Ik knikte begrijpend en greep mijn jas van de kapstok, klaar om de dag te beginnen.

Samen liepen we de deur uit, de frisse ochtendlucht verwelkomde ons met open armen. De straten van Berlijn waren rustig op dit vroege uur, slechts een paar mensen haastten zich naar hun werk terwijl de stad langzaam ontwaakte.
We maakten een korte wandeling naar het dichtstbijzijnde coffeeshop, waar we onze gebruikelijke koffie bestelden en een paar croissants om de ochtend door te komen. Terwijl we zaten te wachten op onze bestelling, bespraken we onze plannen voor de dag en keken uit naar het bekijken van de appartementen met Julie.
Bill nam een slok van zijn cappuccino en keek me met een speelse blik aan. "Dus, denk je met een makelaar het juiste appartement te vinden?" vroeg hij met een glimlach.
Ik dacht even na en antwoordde: "Ik hoop het, ja." Bill knikte instemmend en voegde eraan toe: "Ik hoop vooral op een plek waar jij je echt thuis kunnen voelen, samen met mij."
In de knusse sfeer van de coffeeshop fluisterden we zachtjes, wetende dat onze woorden voorzichtig gekozen moesten worden. Bill had een onopvallende outfit aan, maar toch er is altijd een kans dat hij herkend kon worden. Terwijl we genoten van onze koffie, voerden we een stille conversatie over de delicate balans die we moesten bewaren in onze relatie, vooral in het openbaar.
"Ik denk dat we moeten oppassen om niet te veel genegenheid te tonen," fluisterde ik tegen Bill, mijn stem nauwelijks hoorbaar boven het geroezemoes van de coffeeshop. "We willen niet dat het te opvallend wordt."
Bill zuchtte diep, een frons van bezorgdheid verscheen op zijn gezicht. "Ik weet het," fluisterde hij terug. "Maar het is zo moeilijk om me in te houden als ik bij jou ben."
Een glimlach speelde om mijn lippen bij zijn woorden, wetende dat we allebei dezelfde strijd voerden. "Ik begrijp het, maar we moeten ons aan het plan houden," antwoordde ik, mijn stem doordrenkt met een vleugje humor. "We kunnen het ons niet veroorloven om fouten te maken."
Bill knikte instemmend, zijn blik even peinzend terwijl hij nadacht over onze situatie. "Ik zal mijn best doen om een paar uur van je af te blijven," zei hij uiteindelijk met een zachte glimlach.

Het gebouw waar we aankwamen, stond als een oude wachter langs de straat, zijn verweerde gevel getekend door de tand des tijds. Het was een majestueus bouwwerk, maar de jaren hadden hun tol geëist, met scheuren in het metselwerk en afbrokkelende ornamenten die herinnerden aan vervlogen glorie. Een jonge vrouw stond voor de ingang te wachten, haar gestalte elegant en haar houding zelfverzekerd. Haar lange, stijle bruine haar viel als een waterval langs haar schouders, terwijl haar rode lippen een uitnodigende glimlach vormden die de hele straat leek te verlichten.
Toen we dichterbij kwamen, stak ze haar hand uit in een gebaar van begroeting, haar handpalm zachtjes omhoog geheven als een teken van verwelkoming. Haar adem leek even te stokken toen ze besefte wie er voor haar stond, haar ogen verwijdend van verrassing en bewondering.
Met een kalme glimlach nam ik het woord en stelde mezelf voor als Elise, terwijl ik een hand naar haar uitstak. Ik voelde de opwinding in de lucht toen ik naar Bill keek, die naast me stond, en hem voorstelde als mijn beste vriend, Bill. De jonge vrouw leek even sprakeloos, haar woorden stotterend terwijl ze uitdrukte dat ze niet had verwacht dat Bill persoonlijk zou komen kijken.
Ik glimlachte naar haar, begripvol voor haar verrassing. "Ja, het is nogal een verrassing," zei ik met een zachte lach. "Maar we zijn erg geïnteresseerd in de appartementen en wilden graag persoonlijk langskomen om ze te bekijken." Mijn stem klonk kalm en zelfverzekerd, hoewel mijn hart nog steeds een sprongetje maakte bij de aanwezigheid van Bill.
Het was duidelijk dat ze onder de indruk was van zijn aanwezigheid, en ik kon haar niet kwalijk nemen. Bill had altijd een charismatische uitstraling gehad die mensen onmiddellijk aantrok, en zijn aanwezigheid leek altijd een bepaalde magie met zich mee te brengen. Ik glimlachte naar haar geruststellend, terwijl ik Bill een blik gaf die zijn opwinding over haar reactie niet kon verbergen.
Bill stak zijn hand uit naar Julie, een vriendelijke glimlach op zijn gezicht terwijl hij haar probeerde gerust te stellen. "Kan je misschien al eens iets meer vertellen over deze plek?" vroeg hij op een kalme toon, zijn stem vol warmte en belangstelling.
Julie herstelde zich snel van haar verrassing en nam weer een professionele houding aan. Haar ogen bleven echter af en toe afdwalen naar Bill, alsof ze moeite had om haar aandacht volledig op haar uitleg te richten. Ze begon met een beschrijving van het gebouw en de omgeving, haar stem helder en zelfverzekerd terwijl ze de belangrijkste kenmerken en voorzieningen benoemde.
Terwijl Julie sprak, merkte ik de subtiele blikken op die ze naar Bill wierp. Haar ogen konden niet van hem afblijven, alsof ze betoverd was door zijn aanwezigheid. Ik kon zien dat Bill zich niet bewust was van haar blikken, want hij bleef beleefd en geïnteresseerd luisteren naar haar uitleg, zonder de aandacht te veel op zichzelf te vestigen.