37. Schuldgevoel

POV Elise

Ik staarde naar het zwarte scherm van mijn telefoon, een gevoel van machteloosheid overviel me terwijl ik besefte dat mijn batterij leeg was. Een zucht van frustratie ontsnapte aan mijn lippen. Simone was aan de telefoon en het was duidelijk dat ze met Tom sprak, aangezien ik zijn naam een paar keer hoorde vallen. Mijn hart bonsde in mijn keel terwijl ik probeerde te luisteren naar wat ze zei.
Plotseling hoorde ik Simone zeggen: "Ze zit hier, maak je geen zorgen." De ernst van haar stem drong langzaam tot me door, en mijn hart begon sneller te kloppen. Het besef dat Bill en Tom zich zorgen maakten, veroorzaakte een knoop in mijn maag.
Terwijl Simone aan de telefoon was, richtte ik mijn aandacht op de klok aan de deur. De wijzers wezen naar de late avonduren, en een golf van angst overspoelde me. Het was al veel later dan ik had beseft. Een stille golf van schaamte overspoelde me terwijl ik besefte hoe laat het eigenlijk al was. De tweeling was al thuisgekomen en had geen idee waar ik was. Een vloek ontsnapte mijn lippen. Dit was de tweede keer dat ik ze zo ongerust had gemaakt, en ik werd boos op mezelf. Mijn handen trilden lichtjes terwijl ik mijn gsm krampachtig vasthield. Tranen welden op in mijn ogen terwijl ik worstelde met een golf van schuldgevoelens.
Simone legde haar telefoon neer en keek me ernstig aan. Haar blik was geruststellend, maar de zwaarte van haar woorden drong tot me door. "Tom belde net," zei ze. "Ze weten niet waar je bent, en Bill is enorm ongerust."
Het noemen van Bill's naam deed mijn hart pijn, wetende dat hij zich zo'n zorgen maakte. Een snik ontsnapte aan mijn keel terwijl ik me verontschuldigde bij Simone, mijn stem gebroken door schuldgevoel. "Het spijt me zo," fluisterde ik, mijn emoties overweldigend. "Ik wilde nooit dat iemand zich zo ongerust zou maken."
Simone pakte mijn hand vast en gaf er een geruststellende kneep in. "Het komt wel goed, lieverd," zei ze met een kalme stem. "Mijn zonen zijn gewoon snel bezorgd, maar ze geven veel om je."
Ik nam een slokje van mijn thee terwijl ik het verhaal deelde over de chaos die ontstond toen de jongens ontdekten dat ik niet in mijn hotelkamer in Madrid zat en onbereikbaar was, kon Simone haar lachen niet onderdrukken. Haar ogen glinsterden met amusement terwijl ze me eraan herinnerde dat dit typisch was voor haar zonen. Een zucht van verlichting ontsnapte me terwijl ik merkte dat de spanning van het moment langzaam begon te verdwijnen.
Maar mijn bezorgdheid bleef knagen, en ik besloot openhartig te zijn over mijn worstelingen met het vinden van evenwicht in mijn relatie met Bill. "Het is allemaal nog nieuw voor me," bekende ik, "om rekening te houden met iemand anders." Ik legde uit hoe ik gewend was geraakt aan het alleen zijn, aan mijn eigen ritme en routines, en dat het aanpassen aan het delen van mijn leven met iemand anders een uitdaging was die ik nog aan het verkennen was.
Simone fronste lichtjes bij mijn onthulling, haar wenkbrauwen fronsend in overpeinzing. "Maar jullie zijn toch al een tijdje samen?" vroeg ze, oprecht nieuwsgierig. Ik knikte langzaam, terwijl ik bedacht dat Bill en Elise al langer een relatie hadden dan ik met hem. Het mocht helemaal niet opvallen dat ik niet die Elise ben waarmee Bill al meer dan een jaar een relatie mee had.
Ik probeerde me te herpakken en legde uit: "Ja, maar vroeger waren we altijd samen op tour, dus dat was anders." Net op dat moment hoorde ik de voordeur opengaan en voelde ik me opgelucht dat ik uit deze ongemakkelijke situatie was gered.

Bill stormde de kamer binnen met een mengeling van bezorgdheid en opluchting op zijn gezicht. Zijn armen sloten zich stevig om me heen, en ik voelde aan zijn omhelzing hoe gespannen hij was. De zachte trilling van zijn lichaam, de kracht van zijn omhelzing - het sprak boekdelen over zijn gevoelens op dat moment. "Sorry," fluisterde ik, mijn stem bijna gebroken door schuldgevoelens.
Simone onderbrak de intieme moment tussen ons door te zeggen: "Bill, je hoeft niet elke keer zo te panikeren als Elise even niet bereikbaar is. Ze is een volwassen vrouw met haar eigen leven."
Ik kneep in Bill's hand, voelde zijn steun en geruststelling, voordat hij zijn moeder antwoordde. "Ze heeft ons al eens de stuipen op het lijf gejaagd in Madrid," zei hij, zijn stem een mengeling van bezorgdheid en lichte verwijt. "Ze is ook een jonge knappe vrouw van 18, alleen in Berlijn."
Simone knikte begrijpend. "Ja, dat verhaal van Madrid heeft Elise net verteld," antwoordde ze, terwijl ze me een bemoedigende blik schonk.
Ik richtte me op Bill, mijn hart verzachtend door zijn aanwezigheid. "Ik zal er in het vervolg rekening mee houden om even een berichtje te sturen als ik even weg ga," beloofde ik hem, mijn stem vastberaden en vol oprechtheid.
Bill keek me diep in de ogen en zei: "Dat betekent veel voor me." Zijn woorden vulden me met warmte en troost, en ik voelde me dankbaar voor zijn begrip en liefde.

Bill glimlachte geruststellend en streek een plukje haar uit mijn gezicht. "Kom, ik pak je mee naar huis," zei hij, zijn stem warm en vol liefde. Maar voordat we konden vertrekken, hoorde ik Simone's stem die ons tegenhield.
"Oh, maar we gingen net nog een fotoalbum bekijken van toen we naar Disneyland Parijs zijn geweest," zei ze met opwinding in haar stem, haar ogen glinsterend van enthousiasme. Bill rolde met zijn ogen op een speelse manier, zijn glimlach breed en ondeugend. Ik wierp een blik op Simone, die ook al snel op de klok keek en besefte dat het laat was.
"Zullen we dat anders volgende keer bekijken?" stelde ik voor, terwijl ik mijn jas van de kapstok griste. Simone knikte instemmend, maar leek toch een tikkeltje teleurgesteld. "Oh ja," schrok ze plotseling, haar ogen groot van verbazing, "ik begin ook al moe te worden."
We namen afscheid van Simone, bedankten haar voor haar begrip en geruststellende woorden. Terwijl we de deur uitliepen, voelde ik de geruststellende greep van Bill's hand in de mijne. De koele avondlucht omhelsde ons terwijl we de straat op liepen, klaar om naar huis te gaan waar alles weer op zijn plek zou vallen.