36. Angst en paniek

In paniek draaide ik me om en riep Tom's naam, mijn stem schor van de angst en mijn handen klam van het zweet. "Tom!" riep ik, mijn stem echoënd in de stilte van de kamer. De angst sneed als een mes door mijn ziel, terwijl de gedachte aan wat er met Elise kon zijn gebeurd, me bijna verstikte in mijn eigen wanhoop.
Het voelde alsof mijn hart tegen mijn ribbenkas bonkte terwijl ik paniekerig tegen Tom sprak, mijn stem gespannen en vol angst. Mijn gedachten raasden als een wervelwind door mijn hoofd, terwijl ik worstelde om mijn ademhaling onder controle te houden. Het zweet brak uit op mijn voorhoofd en mijn handen trilden toen ik Tom vertelde over mijn voorgevoel. "Tom, ik had een voorgevoel dat er iets niet klopte," fluisterde ik, mijn ademhaling schokkerig terwijl ik moeite deed om mijn emoties onder controle te houden.
Tom legde zijn hand kalmerend op mijn schouder, zijn aanwezigheid een geruststellende baken te midden van de woelige zee van mijn zorgen. "Bill, probeer rustig te blijven," zei hij, zijn stem vastberaden maar toch zacht. Zijn ogen spraken van begrip en bezorgdheid, en ik putte troost uit zijn aanwezigheid, ook al kon het de vrees die mijn hart omknelde niet helemaal verlichten.
"Maar wat als er iets met Elise is gebeurd?" vroeg ik, mijn stem bijna een fluistering, mijn gedachten overweldigd door de donkere mogelijkheden die zich voor mijn ogen ontvouwden.
Tom wreef bemoedigend over mijn rug, een gebaar dat me zowel kracht als steun bood. "We moeten eerst uitzoeken waar ze is," antwoordde hij vastberaden. "We laten de moed niet zomaar zakken."
Terwijl mijn hoofd tolde van de angst, kon ik niet anders dan de ergste scenario's overwegen. "Misschien is de andere Elise terug," flapte ik eruit, mijn stem beverig van de paniek. "Of wat als... wat als David haar te pakken heeft..."
Het idee alleen al veroorzaakte een golf van ondraaglijke angst, mijn gedachten verstrikt in een web van onzekerheid en vrees.
Tom merkte mijn benarde toestand op en reageerde meteen. "Laten we haar proberen te bereiken," stelde hij voor, zijn stem een baken van vastberadenheid te midden van de chaos. "Heb je haar al gebeld?"
Ik haalde mijn telefoon tevoorschijn en toetste haastig Elise's nummer in, mijn vingers trilden bij elke aanslag op het scherm. De telefoon rinkelde en rinkelde, maar werd snel beantwoord door haar voicemail. Een rilling van pure angst kroop langs mijn ruggengraat bij het horen van haar stem die me vertelde dat haar telefoon was uitgeschakeld.
"Wanneer heb je haar voor het laatst gesproken?" vroeg Tom, zijn stem kalm maar dringend.
"Ik heb haar gebeld toen we van Stef hoorden dat we langer in de studio moesten blijven," antwoordde ik, mijn herinneringen aan dat moment wazig door de overweldigende angst die me nu overspoelde.
"En wat heeft ze gezegd?" drong Tom aan, zijn ogen op mij gericht in afwachting van een antwoord.
Ik sloot mijn ogen, mijn herinneringen aan dat gesprek vervaagd door de paniek die als een wervelwind door mijn gedachten raasde. "Iets over het appartement," gaf ik toe, mijn stem zwakker dan ik had gewild. "Maar ik weet niet meer wat precies. Ik was zo teleurgesteld dat ze 'het appartement' en niet 'thuis' zei en daardoor heb ik niet gehoord of ze zei dat ze hier al was, of dat ze onderweg was naar hier."
Tom knikte begripvol, en ik voelde me dankbaar voor zijn steun. "Oke," zei hij vastbesloten, "ik rij naar David om te kijken of ze daar is. Jij belt Bas om te zien of Elise iets heeft gezegd over haar plannen."
Ik schudde mijn hoofd en riep krachtig "Nee!" tegen Tom. Ik kon hier niet gewoon zitten afwachten terwijl de angst me van binnenuit opvrat. Ik moest iets kunnen doen om haar terug te vinden, om te weten dat ze veilig was. Maar Tom bleef standvastig en antwoordde kalm, "Bill, ik denk dat het beter is dat ik naar David ga. Als jij Elise daar vindt, weet ik zeker dat je hem iets zou aandoen."
Mijn frustratie borrelde op, en ik voelde de woede in me opborrelen. "Hij zou er niet goed vanaf komen als ze daar is," siste ik, mijn handen tot vuisten gebald.
Tom pakte mijn hand vast, zijn grip stevig maar geruststellend. "Precies daarom," antwoordde hij kalm. "Ik wil niet dat jij in de problemen komt."
Ik zuchtte diep, de realiteit van zijn woorden langzaam tot me doordringend. Ik wist dat Tom gelijk had - als ik David zou vinden met Elise, zou ik mezelf niet onder controle kunnen houden.
Langzaam knikte ik, de strijd in mijn hoofd nog steeds woedend. "Ik snap het, Tom," zei ik uiteindelijk, mijn stem zachter nu. "Ik zal hier blijven voor het geval dat Elise toch thuis komt."
Tom gaf me een bemoedigende knik, pakte zijn autosleutels en vertrok met vastberaden stappen. Ik bleef achter, mijn gedachten een wervelwind van angst en bezorgdheid. Met trillende handen haalde ik mijn telefoon tevoorschijn en belde meteen naar Bas.

Ik pakte mijn telefoon en belde met trillende handen Bas. Hij nam op met zijn gebruikelijke nonchalante toon, grappend dat het wel laat was om nu nog te bellen. Maar zodra hij de ernst in mijn stem hoorde, voelde ik zijn alertheid toenemen.
"Bas, weet jij wat Elise vanavond nog ging doen?" vroeg ik, mijn stem trillend van de angst.
Er viel een korte stilte aan de andere kant van de lijn voordat Bas antwoordde. "Ze heeft mijn aanbod voor een lift naar huis afgewezen," legde hij uit. "Ze zei dat ze liever te voet ging, dat het haar hoofd zou vrijmaken."
Mijn hart bonkte nu nog harder in mijn borst, de angst klauwend in mijn keel. Wat als er iets was gebeurd terwijl ze alleen naar huis liep? De gedachte alleen al vulde me met een rauwe paniek. Ik hoorde de ongerustheid in Bas' stem terwijl hij probeerde me gerust te stellen.
Misschien heeft iemand met slechte bedoelingen haar meegenomen, dacht ik, mijn gedachten een warboel van angstige scenario's. Maar ik schudde mijn hoofd, wetende dat ik moest stoppen met die gedachten voordat ze me helemaal gek maakten.
Bas onderbrak mijn spiraal van angst door te zeggen: "Ik ga de route van de studio naar ons appartement afgaan om te zien of ik haar kan vinden."
Een golf van dankbaarheid overspoelde me. "Dank je, Bas," zei ik, mijn stem schor van de emotie. "Ik hoop dat je haar vindt."
Na een kort afscheid legde ik de telefoon neer, maar de onrust in mijn hart bleef knagen terwijl ik in de duisternis van het appartement achterbleef, hopend en biddend dat Elise veilig was.