34. Boys night out

POV Bill

Na het telefoongesprek met Elise legde ik mijn gsm met een zucht van frustratie weg en stopte hem terug in mijn broekzak. Georg en ik stonden buiten op de binnenplaats om een sigaret te roken, onze gedachten gehuld in een waas van ongemak en bezorgdheid. De koele avondlucht streelde onze gezichten terwijl we zwijgend naast elkaar stonden, de stilte slechts doorbroken door het geluid van onze ademhaling en het zachte gepruttel van onze brandende sigaretten.
"Klonk je niet een beetje teleurgesteld, Bill?" vroeg Georg uiteindelijk, zijn stem zachtjes doordringend in de ruimte. "Vindt Elise het niet prettig dat we moeten overwerken?"
Ik zuchtte diep en stak nonchalant een andere sigaret op, terwijl ik nadacht over Georg's opmerking. Het was waar dat mijn stem waarschijnlijk een zweem van teleurstelling had verraden. Ik nam een lange trek van mijn sigaret en staarde naar de rook die omhoog kringelde, mijn gedachten verstrikt in een web van verwarring en frustratie.
"Ze zei iets over ons appartement," mompelde ik ten slotte, mijn stem gedempt door de rook die uit mijn mond ontsnapte. "Het was alsof ze het woord 'thuis' niet eens overwoog."
Ik legde mijn handen in mijn schoot en liet mijn sigaret tussen mijn vingers rusten terwijl ik probeerde uit te leggen wat er door mijn hoofd ging. "Ze wil een eigen plek hebben," begon ik, mijn stem een mengeling van frustratie en verdriet. "Ze wil niet samenwonen, Georg. Ze stuurde me een e-mail waarin stond dat we morgen met een makelaar een paar appartementen gaan bezichtigen." Een diepe zucht ontsnapte aan mijn borst, een gevoel van onzekerheid dat als een loden last op mijn schouders drukte.
Georg kwam dichterbij en legde zijn hand op mijn schouder, een bemoedigend gebaar dat me even deed opkijken. Zijn aanwezigheid bracht een zekere rust over me, wetende dat hij er was om te luisteren. "Ik begrijp het, Bill," zei hij op een kalme toon, zijn stem doordrenkt met begrip. "Ik wist al van Tom dat er wat problemen waren omtrent het samenwonen met Elise."
Een zucht ontsnapte aan mijn lippen, vermengd met een mompeling van frustratie: "Verdomme, wat een roddeltante die Tom." Mijn woorden waren doorspekt met een mengeling van irritatie en verbijstering, een uiting van mijn innerlijke onrust en onzekerheid over de situatie. Georg glimlachte lichtjes bij mijn opmerking, zijn ogen sprankelend met begrip en een vleugje amusement, terwijl hij rustig reageerde: "Je zou het uiteindelijk toch wel verteld hebben, Bill," zijn stem een geruststellende echo van vertrouwen en vriendschap, waarop ik knikte.
"Ik heb het gevoel dat iedereen aan Elise haar kant staat," bekende ik ten slotte, mijn stem gevuld met een zweem van wanhoop. "Niemand lijkt mij te begrijpen." Mijn woorden waren een fluistering van mijn innerlijke twijfels en frustraties, een uitdrukking van mijn eenzaamheid te midden van de verdeeldheid.
Georg keek me recht in de ogen, zijn blik vol begrip en solidariteit. "Maar ik begrijp jouw kant wel, Bill," zei hij vastberaden, zijn stem doordrenkt met vertrouwen en steun. "Ik zou mijn vriendin ook graag dichter bij me hebben."
Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op. "Vriendin?" herhaalde ik, een glimlach om mijn lippen. Georg begon lichtjes te blozen en keek naar zijn handen, alsof hij plotseling heel geïnteresseerd was in zijn nagels.
"Je moet niet van onderwerp veranderen, Bill."
Ik glimlachte als antwoord op Georg's opmerking en liet hem verder praten. "Ja, ik heb een vriendin," bekende hij met een lichte blos op zijn wangen. Ik kon het niet helpen, maar voelde me oprecht blij voor hem. "Gefeliciteerd, man," zei ik oprecht, terwijl ik hem op zijn schouder klopte.
Op dat moment werd de deur van de binnenplaats met een krachtige zwaai geopend en Stef stond daar, zijn ongeduld duidelijk te zien op zijn gezicht. "Zijn jullie bijna klaar?" vroeg hij, zijn stem een tikkeltje geïrriteerd. "Anders zitten we hier midden in de nacht nog steeds."
We doofden onze sigaretten en stonden op, bereid om terug naar binnen te gaan. Georg en ik wisselden een blik van begrip uit voordat we Stef naar binnen volgden.

Stef knikte tevreden, zijn ogen glinsterend van trots. "Perfect, dat is exact hoe ik wil dat 'Forever now' gaat klinken," verklaarde hij, een glimlach van tevredenheid op zijn gezicht. Het was alsof een last van onze schouders viel. Na urenlang repeteren was het geweldig om te horen dat we op de goede weg waren. Een gevoel van voldoening vulde de ruimte terwijl we elkaar kort aankeken, een blik van begrip deelde.
Terwijl de laatste klanken van ons nummer langzaam vervlogen, besefte ik plotseling hoe moe ik was. De lange dag van intensieve repetities had zijn tol geëist, en mijn vermoeide lichaam verlangde naar rust. Toch was er ook een sprankje opwinding; de gedachte aan de aankomende vrije dag bracht een glimlach op mijn gezicht. Eindelijk tijd om te ontspannen, om weg te zijn van de drukte van de studio en te genieten van wat welverdiende rust.
Tom doorbrak mijn gedachten met zijn voorstel. "Wat denken jullie, hebben we een pintje verdiend?" Hij keek ons hoopvol aan, zijn ogen twinkelden bij het idee van een gezellig samenzijn na een lange dag hard werken.
Terwijl Tom voorstelde om een ​​pintje te gaan drinken, dwaalden mijn gedachten onwillekeurig af naar Elise. Ik verlangde naar haar warmte en het comfort van thuis. Ik kon me haar zachte glimlach en warme omhelzing zo levendig voorstellen, alsof ze slechts een stap verwijderd was. Mijn hart bonsde bij de gedachte om haar weer te zien, om mijn armen om haar heen te slaan en haar nabijheid te voelen.
"Ik dacht dat je het nooit ging vragen," voegde Gustav met een grijns toe, terwijl Georg instemmend knikte. Hun woorden drongen maar half tot me door, overschaduwd door mijn verlangen naar Elise en naar huis.
Tom wierp me een veelbetekenende blik toe, alsof hij mijn innerlijke strijd begreep. "Kom op, Bill, Elise kan toch wel een half uurtje wachten," zei hij op een geruststellende toon terwijl hij zijn schouder om me heen sloeg, als een oudere broer die zijn jongere broer probeert te overtuigen om nog even te blijven.
Ik voelde me verscheurd tussen mijn verlangen om naar huis te gaan en het gevoel van samenhorigheid dat ik met mijn bandleden deelde. "Oke, één pintje en dan ga ik naar huis," stemde ik uiteindelijk in, wetende dat het een compromis was tussen mijn verlangen naar rust en mijn loyaliteit aan de band. De gedachte aan Elise wachtend thuis maakte me ongeduldig om weg te gaan, maar ik wist dat een korte pauze met mijn bandleden ook belangrijk was voor onze banddynamiek.