33. Schoonfamilie

Het was een rustige avond in Berlijn toen ik bij het huis van Simone en Gordon aanbelde. De straten waren verlicht door de warme gloed van de straatlantaarns en een lichte bries blies door mijn haren terwijl ik op de drempel van hun huis stond. Mijn hart bonkte in mijn borstkas van de opwinding terwijl ik wachtte tot er werd opengedaan.
De deur zwaait open en daar staat Simone, haar gezicht oplichtend van vreugde bij het zien van mij. "Elise! Wat brengt jou hier?" vraagt ze met een glimlach, haar stem gevuld met oprechte blijdschap terwijl ze me omhelsde.
"Ik heb iets voor jullie meegenomen," zei ik met een glimlach terwijl ik het pakje zilverpapier aan haar overhandigde. Simone's ogen lichtten op van oprechte verrassing en dankbaarheid.
"Oh, Elise, wat ontzettend lief van je," zei ze terwijl ze me binnenliet. Gordon verscheen in de gang, een brede grijns op zijn gezicht toen hij me zag. "Elise, kom binnen! Het is lang geleden," begroette hij me hartelijk terwijl hij me verwelkomde.
In de gezellige keuken van Simone en Gordon begon het geluid van de pannenkoeken die opgewarmd werden door de oude magnetron te klinken, een vertrouwd geluid dat herinneringen aan gezellige familiemaaltijden opriep. Terwijl de geur van warme pannenkoeken zich verspreidde, namen Gordon en ik plaats aan de houten eettafel, waar het zachte licht van de hangende lampen een warme gloed over ons wierp.
Simone, met haar warme en zorgzame uitstraling, keek me vriendelijk aan terwijl ze de dampende pannenkoeken opdiende. "Elise, je hoeft dit echt niet te doen, hoor," zei Simone met een vriendelijke glimlach terwijl ze de pannenkoeken op tafel zette. Haar bezorgde toon vulde de ruimte, doordrongen van een moederlijke zorgzaamheid. Maar ik wuifde haar zorgen weg met een geruststellende glimlach. "Het is met liefde en plezier gedaan," antwoordde ik oprecht, mijn hart verwarmd door hun gastvrijheid en genegenheid.
De pannenkoeken, goudbruin gebakken en gevuld met de zoete aroma's van vanille en kaneel, werden voor ons op tafel gezet, omringd door kleine schaaltjes met stroop en poedersuiker. Hun goudbruine kleur was perfect, met hier en daar een knapperig randje dat beloofde van een heerlijke smaak te zijn. De dunne laagjes beslag vormden kleine luchtbellen, waardoor de pannenkoeken licht en luchtig leken, klaar om weg te smelten op mijn tong.

Terwijl we aan tafel zaten en genoten van de warme pannenkoeken, begon ik te vertellen over mijn dag in de studio. Ik nam een slokje van mijn cola en voelde de opwinding weer door me heen stromen terwijl ik sprak.
"De studio was echt geweldig vandaag," begon ik, mijn stem levendig. "Bas en ik hebben urenlang gewerkt aan een nieuw nummer, en ik kan je vertellen, het klinkt fantastisch."
Simone en Gordon luisterden aandachtig, hun ogen twinkelden van nieuwsgierigheid. Ik kon de glimlach op hun gezichten zien terwijl ik verder vertelde.
"We hebben elk detail van het nummer doorgelopen," vervolgde ik, terwijl ik me de melodieën en akkoorden levendig herinnerde. "De harmonieën zijn perfect, en de tekst... nou ja, die komt recht uit mijn hart."
Mijn handen bewogen geanimeerd terwijl ik sprak, alsof ik de muziek zelf tot leven bracht. "Ik kan gewoon niet wachten om het aan Bill te laten horen," voegde ik eraan toe, mijn ogen stralend van opwinding. "Ik weet zeker dat hij het geweldig zal vinden."
Terwijl ik sprak, voelde ik de vreugde van de creatie door me heen stromen, en ik kon het niet helpen dat mijn glimlach breder werd. De gedachte aan Bill's reactie op het nieuwe nummer vulde me met een warm gevoel van anticipatie, alsof ik al kon zien hoe zijn ogen zouden oplichten en zijn gezicht zou stralen van trots.
Terwijl ik vol enthousiasme over mijn dag in de studio vertelde, glimlachte Gordon breed en keek naar Simone. "Je spreekt even gepassioneerd over muziek als Bill en Tom," merkte hij op, een blik van bewondering in zijn ogen. "Het is echt prachtig om te zien hoeveel liefde je hebt voor wat je doet."
Simone knikte instemmend, haar ogen stralend van trots terwijl ze naar me keek. "Het is inderdaad geweldig," voegde ze toe, haar stem warm van waardering. "Ik kan niet wachten om jou en Bas eens live aan het werk te zien."
Gordon knikte instemmend en glimlachte. "Ik kijk er echt naar uit," zei hij, zijn stem oprecht. "Het zou fantastisch zijn om jullie beiden op het podium te zien schitteren."
Ik keek hen beiden vriendelijk aan en nodigde Gordon uit om naar het optreden in Berlijn te komen kijken wanneer we daar zouden zijn met de humanoid tour. "Jullie zijn van harte welkom," zei ik oprecht. "Het zou geweldig zijn om jullie daar te zien en jullie te laten meegenieten van de muziek en de energie van de show."
Simone knikte instemmend, haar ogen stralend van enthousiasme. "Ja, dat zou fantastisch zijn," voegde ze toe, haar stem gevuld met oprechte blijdschap. "We zouden het geweldig vinden om jullie live te zien optreden."

Nadat we alle pannenkoeken hadden opgegeten en onze buiken vol waren van het heerlijke dessert, stond Simone op van haar stoel met een sprankelende glimlach van opwinding. "Elise, heb je soms zin om oude foto's van Bill en Tom te zien?" Haar ogen glinsterden terwijl ze naar de oude kast aan de andere kant van de keuken liep. Haar handen gleden liefdevol over de verweerde rug van de kast, op zoek naar de kostbare schatten die ze bewaarde.
"Natuurlijk," verzekerde ik haar.
Met een glimlach van herkenning haalde ze uiteindelijk de albums tevoorschijn, elk gevuld met herinneringen aan de kindertijd van Bill en Tom. Mijn hart vulde zich met verwachting terwijl Simone de albums op de keukentafel legde.
Gordon, altijd klaar voor een beetje plagerij, zuchtte lichtjes bij het vooruitzicht van het bekijken van de vermeende gênante babyfoto's van de jongens. "Misschien vinden ze het niet zo leuk als je al die babyfoto's laat zien," merkte hij op, terwijl hij zijn lach nauwelijks kon onderdrukken.
Simone wuifde zijn zorgen weg met een geruststellende glimlach. "Ach, ze kunnen er vast wel om lachen. Kijk eens, Elise," antwoordde ze, haar ogen glinsterend van opwinding terwijl ze de eerste pagina's van het album omsloeg. Gordon besloot terug te gaan naar de televisie. Nadat Gordon weer vertrokken was, vroeg Simone me plotseling: "Is alles tussen jou en Bill weer goed?" Ik glimlachte en knikte. "Geen ruzie meer, we gaan morgen samen naar appartementen zien," bevestigde ik.
"Dat is goed nieuws." Glimlachte ze.
We gingen samen door de albums, terwijl Simone vrolijk verhalen vertelde over de kindertijd van de tweeling. Plotseling kwam Gordon terug de keuken in en overhandigde Simone haar telefoon.
"Één van je zonen is aan het bellen," zei hij, terwijl hij zijn schouders ophaalde.
Ik haalde mijn eigen telefoon tevoorschijn, maar tot mijn verbazing was deze leeg. Met een lichte frons stak ik hem weer weg.