31. Fan

De avond viel over de parkeerplaats, en de laatste zonnestralen wierpen een warme gloed over het asfalt. Bas en ik stonden buiten, een zucht van opluchting ontsnapte aan onze lippen. Het was een pittige werkdag geweest, maar we waren beiden trots op wat we hadden bereikt.
Bas haalde een pakje sigaretten tevoorschijn en stak er één op. Terwijl hij genietend een hijs nam, leunde hij nonchalant tegen zijn auto. "Moet ik je geen lift geven?" bood hij aan, terwijl de rookwolken langzaam om hem heen kringelden.
Ik glimlachte beleefd en schudde mijn hoofd. "Nee, bedankt, Bas. Ik loop liever. Het maakt mijn hoofd vrij, en het is maar een kleine wandeling van twintig minuten."
Bas knikte begrijpend en nam nog een trek van zijn sigaret. "Zeker weten?" vroeg hij, terwijl hij me onderzoekend aankeek.
"Absoluut," bevestigde ik. "Ik waardeer het aanbod, maar ik geniet echt van die korte wandeling na een dag in de studio. Het helpt me mijn gedachten te ordenen."
Hij glimlachte en doofde zijn sigaret op de grond. "Oké, jij je zin. Ik zie je na het weekend dan wel weer op de studio."
Na zijn sigaret in op de grond te hebben gegooid, stapte Bas in zijn wagen. Met een vrolijk getoeter reed hij weg, de muziek zachtjes hoorbaar uit zijn open raam. Ik keek hem even na, mijn gedachten alweer gericht op mijn avondwandeling. "Veel succes morgen" riep hij nog achterna.
De avondlucht was verfrissend en de straten waren rustig. Ik dacht na over de dag en het nieuwe nummer dat we hadden gecreëerd. Morgen stond er iets anders op het programma, iets waar ik zowel opgewonden als nerveus voor was.
Morgen zou ik met een makelaar verschillende panden gaan bezichtigen. De gedachte aan het vinden van mijn eigen plekje gaf me een mix van opwinding en spanning. Hoe zou mijn toekomstige thuis eruit zien? Zou het een gezellig appartement zijn waar ik me echt thuis kon voelen?

Terwijl ik door de straten van Berlijn liep, liet ik me meevoeren door de levendigheid van de stad. De geluiden van de stad vulden de lucht: het geroezemoes van mensen die haastig voorbijliepen, het zachte gezoem van auto's die voorbij raasden, en af en toe het opgewonden gelach uit de nabijgelegen cafés. De neonlichten van de winkels en bars wierpen kleurrijke schitteringen op de trottoirs, waardoor de straten een magische sfeer kregen die me betoverde.
Plotseling hoorde ik achter me iemand mijn naam roepen. Ik draaide me langzaam om en werd begroet door het beeld van een meisje van begin 20 jaar. Haar lange zwarte haren golfden als een donkere waterval over haar schouders, en haar nagels waren zwart gelakt, wat een vleugje mysterie toevoegde aan haar algehele uitstraling. Haar ogen, die schitterden van opwinding en nieuwsgierigheid, ontmoetten de mijne terwijl ze met snelle passen naar me toe kwam. De straatlantaarns wierpen een zacht licht op haar gezicht, waardoor haar gelaatstrekken werden geaccentueerd en haar mysterieuze aura nog versterkt werd.
"Ben jij Elise?" vroeg ze, haar stem trillend van opwinding.
Ik knikte, licht verrast dat iemand me op straat herkende. "Ja, dat ben ik."
"Omg, ik heb je gezien tijdens een Tokio Hotel concert! Je was geweldig!" riep ze uit, haar enthousiasme bijna tastbaar.
Een warm gevoel van trots vulde me bij haar woorden. "Dank je wel, dat betekent veel voor me."
"Mag ik alsjeblieft een selfie met je nemen?" vroeg ze terwijl ze haar fototoestel tevoorschijn haalde, haar handen trilden van opwinding.
"Ja, natuurlijk," antwoordde ik met een glimlach, terwijl we samen poseerden voor de camera.
Na de foto stelde ze nog een paar vragen, haar nieuwsgierigheid onverminderd. "Ben jij de ex van Bill Kaulitz?" vroeg ze.
Ik voelde een steek van ongemak bij die vraag, maar wist dat ik vanwege het contract niet kon zeggen dat we samen waren. "Ja, dat klopt," antwoordde ik uiteindelijk.
"Is hij nog vrijgezel?" ging ze verder, haar nieuwsgierigheid scherp.
Mijn hart sloeg een slag over bij die vraag. "Ja, hij is nog vrijgezel," bevestigde ik, wetende dat ik niets anders kon zeggen.
Met een dankbare glimlach nam het meisje afscheid en vervolgde haar weg door de drukke straten van Berlijn. Ik bleef even staan, mijn gedachten tollend over het onverwachte gesprek. Dit was de eerste keer dat iemand me op straat had aangesproken, en hoewel het een compliment was, voelde het ook een beetje vreemd.
Ik besloot een kleine omweg te maken naar het appartement van Bill en Tom. Hoewel het slechts een paar extra minuten lopen was, voelde het als een veiligheidsmaatregel. Misschien was het irrationeel, maar ik kon het gevoel niet van me afschudden dat ik misschien werd achtervolgd.
Wat als de fans ontdekten waar Bill en Tom woonden? Het idee alleen al maakte me angstig, want dat was wel het laatste wat ik wilde. Terwijl ik verder liep, hield ik mijn omgeving nauwlettend in de gaten, alert op mogelijke tekenen van Tokio Hotel fans. Mijn hart klopte sneller dan normaal, en ik voelde me ongemakkelijk in de donkere straten van Berlijn. Hopelijk was het gewoon mijn verbeelding en zou ik snel weer veilig thuiskomen.