29. Paniek in de studio

POV Elise

De ochtend bij de studio begon met een frisse bries buiten, waar Bas al stond te wachten met een sigaret bungelend tussen zijn vingers. Zijn neus ging omhoog terwijl hij inademde. "Ik ruik seks," plaagde hij met een grijns. Een lach ontsnapte aan mijn lippen. Bas doofde zijn sigaret en liep samen met mij naar binnen.
"Bill en ik hebben het goedgemaakt," deelde ik met een opgeluchte zucht. Zijn reactie was veelzeggend. "Oef," grinnikte hij, "de vorige keer dat jullie ruzie hadden, werd ik er zelf depressief van." Mijn glimlach werd wat ingetogen bij de herinnering aan die intense periode.
Ik pakte een kopje uit de keukenkast en liep naar het koffiezetapparaat. De vorige ruzie met Bill was niet zomaar een ruzie; het was heftig, intens, en het liet diepe sporen achter. We hadden maandenlang niet met elkaar gesproken, en de spanning hing als een donkere wolk boven ons. Onze vrienden en de mensen om ons heen werden ook beïnvloed door de koude sfeer die tussen Bill en mij hing.
Een rilling liep over mijn rug bij de gedachte aan die tijd, en ik voelde een steek van pijn in mijn hart. Ik wilde oprecht dat het nooit meer zo ver zou komen tussen mij en Bill. Het kostte tijd, begrip en communicatie om te herstellen, en ik was vastbesloten om die fouten niet te herhalen. Terwijl ik het kopje koffie vasthield, voelde ik de warmte door mijn handen stromen. Bas leunde tegen het aanrecht en keek me nieuwsgierig aan. "Dus, wat hebben jullie allemaal uitgespookt deze nacht?" vroeg hij met een ondeugende glimlach. Mijn gedachten keerden terug naar het heden, en ik lachte weg en plaagde, "Dat wil jij wel weten, hè Bas?" Hij trok een wenkbrauw op en vroeg, "En jij gaat me niets vertellen, zeker?" Ik schudde mijn hoofd met een mysterieuze glimlach.
"Deze morgen hebben we zelfs samen naar appartementen gekeken," vertelde ik aan Bas. Zijn ogen lichtten op. "Ooh, echt waar? Dat is positief. Hij gaat er dan mee akkoord?" Ik knikte bevestigend. "Ja, we hebben een goed gesprek gehad, en ik denk dat hij echt bereid is om ervoor te gaan."
"Hahah, ja, een goed gesprek," lachte Bas, zijn cynisme niet verbergend. Ik gaf hem een speelse stomp op zijn schouder. "Maar hij had op alles wat ik liet zien commentaar," zuchtte ik. "En ik zou al graag wat appartementen gaan bezoeken morgen op onze vrije dag."
Bas stak zijn handen in zijn zakken en keek bedenkelijk. "Weet je wat je doet?" vroeg hij, en ik schudde mijn hoofd. "Je kan een makelaar inschakelen die met jou naar een paar panden gaat kijken. Dat scheelt je een hoop gedoe."
"Oh," zuchtte ik, en mijn gezichtsuitdrukking veranderde van lichte ontmoediging naar interesse. Bas trok een kaartje uit zijn zak en gaf het aan me. "Hier is het kaartje van de vrouw die mij geholpen heeft aan een appartement. Ze is super vriendelijk, en luistert echt naar wat je zoekt. Ik zou haar eens bellen."
Ik nam het kaartje aan en bedankte Bas. Een idee begon te groeien in mijn hoofd. Ik nam een slok van mijn koffie en haalde mijn gsm boven. "Ik ga haar meteen bellen," zei ik vastberaden. Bas knikte goedkeurend.
Een vriendelijke stem nam de telefoon op, en ik vroeg haar of ze morgen de tijd had om naar appartementen te gaan kijken. Ze verontschuldigde zich omdat haar agenda vol zat, maar haar collega Julie had wel tijd. We bespraken nog de praktische zaken, en het was geregeld. Morgen ging ik met Bill naar appartementen kijken. Mijn hart maakte een sprongetje. Een eigen thuis iets wat ik zelf bereikt had door er hard voor te werken, wat keek ik hier naar uit.

Niet veel later stortte Paul onze studio binnen, zijn gezicht getekend door stress en druk. "Jongens," begon hij, zijn stem haastig, "het management van Tokio Hotel heeft gevraagd of we tegen de middag onze setlist kunnen doorsturen."
"Ow, geen zorgen, Paul," probeerde ik geruststellend. "We hebben alle nummers al." Ik opende de laptop en toonde hem een lijst met nummers die Bas en ik speciaal voor deze tour hadden gecreëerd.
"Ja, deze lijst heb ik al gezien," reageerde Paul, maar zijn frons onthulde nog steeds zijn bezorgdheid. "Maar er ontbreekt nog een nummer. Wat gaan we doen?"
"Ik dacht dat we 5 nummers moesten doen?" bracht Bas in, een vleugje verwarring in zijn stem.
"Nee, 6," corrigeerde Paul, zijn zorgen benadrukkend. "En om een heel nieuw nummer te schrijven op een namiddag lijkt me niet te doen."
Een zucht van bezinning ontsnapte aan mijn lippen, en ik liet mijn gedachten snel door mogelijke oplossingen gaan. "Misschien kunnen we een cover doen?"
Paul keek bedenkelijk, maar het leek alsof hij de pragmatische aard van dit voorstel in overweging nam. "Oké, jullie doen hier verder? Ik heb nog een vergadering," zei hij gehaast en verliet de studio.
"Een cover?" vroeg Bas, zijn kin krabbend in diep nadenken. "Aan wat had je gedacht?"
"In de andere wereld zat ik altijd met het nummer 'Hilf mir fliegen' van Tokio Hotel in mijn hoofd," onthulde ik, mijn gedachten met hem delend. "Het deed me terugdenken aan mijn tijd dat ik hier was, misschien kunnen we daar een cover van maken?"
"Ow, dat nummer van Tokio Hotel ken ik precies niet," merkte Bas bedenkelijk op. "Maar als het lied zoveel voor jou betekend en het mag van Tokio Hotel wil ik het een kans geven."
"Oh wacht, ik laat het je even horen," reageerde ik. Met nieuwsgierigheid in zijn ogen keek Bas toe terwijl ik mijn laptop pakte en op YouTube zocht naar het nummer "Hilf mir fliegen" van Tokio Hotel. Mijn vingers tikten ritmisch op het toetsenbord terwijl ik de titel intypte, maar tot mijn grote verbazing kon ik het nummer niet meteen terugvinden. Er verscheen een frons op mijn voorhoofd terwijl ik de zoekresultaten doorliep, mijn verwachtingen verwarrend met de onverwachte afwezigheid van het lied.
"Vreemd," mompelde ik eerder tegen mezelf dan tegen Bas, terwijl ik enkele alternatieve zoekopdrachten probeerde.