27. Pannenkoek ontbijt

POV Bill

De ochtendzon streelde zachtjes mijn gezicht toen ik wakker werd, mijn lichaam nog verwarmd door de korte, intense nacht die we hadden gedeeld. Met een glimlach op mijn gezicht draaide ik me om, klaar om Elise te verrassen met een stroom van ochtendzoentjes. Mijn handen gleden over de lege ruimte naast me, en verbaasd keek ik rond. Het bed was verlaten. Een lichte frons verscheen op mijn voorhoofd terwijl ik me afvroeg waar Elise naartoe was.
Nieuwsgierig naar waar Elise zich bevond, liep ik naar de keuken. De verrukkelijke geur van versgebakken pannenkoeken vulde de lucht, en daar stond Elise, druk bezig achter het fornuis. Tom zat aan tafel, klaar om van het ontbijt te genieten. Hij was de eerste die me opmerkte en groette me met een brede glimlach. "Goedemorgen," zei hij opgewekt, "Ik zal maar niet klagen over gisterennacht aangezien Elise pannenkoeken aan het bakken is."
Ik liep naar Elise toe, die nog bezig was met de laatste hand aan het ontbijt. Ze draaide zich naar me toe en begroette me met een tedere kus. "Goedemorgen," fluisterde ik, terwijl ik haar stralende ogen ontmoette. Een glimlach sierde haar gezicht, en ze gebaarde me om plaats te nemen.
Tom, altijd in voor een grap, kon het niet laten om op zijn eigen manier bij te dragen aan de lichte sfeer. "Jullie hebben het deze nacht duidelijk goedgemaakt hé?" plaagde hij. Ik lachte en reageerde, "Jij ging er toch niet over klagen?" Elise plaatste een glas vers geperst appelsiensap voor Tom. "Oh Bill, ze is gewoon perfect," fluisterde hij bewonderend, terwijl ik een knipoog naar mijn vriendin wierp.
Elise zette ook een glas voor mij neer, en niet veel later werden de eerste pannenkoeken opgediend. Terwijl ik van mijn ontbijt genoot, vroeg ik haar waarom ze zo vroeg wakker was geworden. Haar schouders gingen omhoog in een nonchalante beweging. "Nooit een goede slaper geweest," zuchtte ze terwijl ze bij ons aan tafel kwam zitten met een bord vol dampende pannenkoeken.
"Deze zijn geweldig, Elise," complimenteerde Tom tussen happen door.
"Zeker weten," voegde ik eraan toe. "Waar heb ik dit aan verdiend?" vroeg ik met een speelse blik naar Elise.
Ze lachte zachtjes en antwoordde, "Jij moet terug wat krachten opdoen na vannacht."
Tom verslikte zich zichtbaar in zijn versgeperste fruitsap bij de opmerking die Elise maakte. Een onverwachte grijns trok over mijn gezicht terwijl ik genoot van de reactie van mijn broer op Elise's plagerige opmerking. "Bah, begin niet terug met die vieze opmerkingen, hè," protesteerde Tom, zijn gezicht vertrokken van walging. Elise, onverstoorbaar door zijn reactie, wierp hem lachend een kusje toe, wat ons alle drie in een gezamenlijke lachbui deed uitbarsten.
Het geluid van opgewekte stemmen vulde de keuken terwijl we genoten van het ontbijt. Elise, nog steeds stralend van haar ochtendlijke kookkunsten, zorgde voor een aangename atmosfeer. De zonnestralen gleden naar binnen, waardoor de ruimte werd overspoeld met een warme gloed.
Na het gelach keerde Tom terug naar een serieuzere toon. "Nee, maar ik ben wel blij dat jullie het goed hebben gemaakt," zei hij, zijn ogen nu vrij van hun gebruikelijke plagerijen. Elise glimlachte en beaamde, "Ja, ik ook." Er hing een gevoel van opluchting in de lucht, alsof de spanning die eerder tussen Elise en mij had gehangen, volledig was opgelost.

Tom zuchtte dramatisch en duwde zijn stoel naar achteren. Het schrapende geluid over de vloer deed me lachen terwijl ik mijn ontbijt afmaakte. "Ik moet me klaarmaken voor de dag. Stef is meedogenloos als we ook maar een paar minuten te laat zijn," verkondigde hij met een vleugje drama in zijn stem, zijn hand op zijn hart.
Elise keek me voorzichtig aan en vroeg, "Euh, Bill, heb je toch nog 5 minuten voor mij?" Tom, altijd scherp van tong, antwoordde met een grijns, "Bill heeft de volle 5 minuten niet nodig, hoor." Mijn reactie was een speelse stomp tegen Toms schouder, gevolgd door een knipoog. "Heel de nacht door, jongen," plaagde ik hem. Tom lachte, stond op en duwde zijn stoel weer onder de tafel. "Jaja," mompelde hij, terwijl hij de keuken uitliep richting de badkamer.
Ik glimlachte naar Elise, die recht tegenover mij zat, en streelde zachtjes met mijn duim over haar hand. "Jij wilde mij spreken, liefste?" vroeg ik haar, nieuwsgierig naar wat ze te zeggen had. Elise stond op, pakte haar laptop en nam plaats op de stoel waar Tom eerder had gezeten.
"Ik heb al een paar appartementen gevonden," deelde ze mee, en ik voelde een vlaag van teleurstelling in me opborrelen. Stiekem had ik gehoopt dat de zoektocht naar haar appartement kon worden uitgesteld tot na de Humanoid Tour. Gisteren zag ik haar enthousiasme, en hoewel ik het begreep, vond ik het moeilijk om mezelf ertoe te zetten het naar boven te halen. Het was duidelijk dat ze snel mogelijk een eigen plek wilde hebben. En bovendien wilde ik er geen ruzie over maken.
"Heb je eigenlijk wel geslapen na onze korte nacht?" vroeg ik bezorgd. Ze pakte mijn hand vast, en haar aanraking bracht een geruststellende warmte met zich mee. "Ik heb niet veel slaap nodig als ik gelukkig ben," antwoordde ze met een glimlach.
Ik bewonderde haar vastberadenheid, maar mijn zorg bleef. "Ik wil dat je genoeg rust krijgt, Elise. Je hebt het nodig, vooral met alles wat er gaande is." Mijn vingers streken over de rug van haar hand terwijl ik haar bezorgd aankeek. "We kunnen samen naar appartementen kijken, maar ik wil ook dat je goed voor jezelf zorgt."